در این مطلب می خوانیم:
دیگر انگار نام ماه «دی» را باید بگذاریم ماه «داغ» که هر چه داغ است در دی بر دلمان می‌نشیند؛ بم، پلاسکو، سانچی.
داشتیم آماده می شدیم برای سالگرد شقایق‌هایمان در «پلاسکو» که جهنم «سانچی» شعله کشید و این بار، نیلوفرانمان را با خود برد.
انگار همین دیروز بود که 9 شبانه روز تمام، چشم های بارانی مان به آوار ریخته بر چهارراه استانبول خشک شد تا بلکه لباسی، کفشی، اثری از مردان آتش بیابیم. هنوز رد اشک ها بر گونه هایمان بود که 9 روز جهنمی دیگر، این بار فرسنگ ها دورتر از چهارراه استانبول، مایل ها آن سوتر از تهران و ایران، در دل دریای چین، چشممان به آب خشک شد تا بلکه لباسی، کفشی، اثری از مردان آب بیابیم. اما این بار، گویی آب و آتش به هم ساختند تا حسرت دیدن پیکر عزیزانمان تا ابد بر دل هایمان بماند.
حالا فقط خانواده های دریانوردان نیستند که در داغ عزیزانِ نیامده شان می‌سوزند. همه ما که سال هاست نان نفت را می خوریم، نان آورانمان را از دست داده ایم؛ مردانی که نفت می بردند و نان به سفره هایمان می آوردند؛ مردانی که دل به آب می زدند تا آب در دل هایمان تکان نخورد؛ مردانی که همیشه پدر و مادر و فرزند و همسر و عزیزانشان چشم‌انتظار سفرکرده شان بودند تا چرخ زندگی ما بی دغدغه بچرخد؛ مردانی که حالا نیستند .. با ایمان به این قول امام صادق (ع) که «هر آنکس خود را برای خانواده اش به زحمت می اندازد و کار می کند، مانند مجاهد در راه خداست»، قدردان جانبازی این رزمندگان به آب سپرده ایران است و خود را شریک اندوه و غم بی پایان دل های داغدار خانواده های آنان می داند.
8138/ 6133/ تنظیم کننده: فرزانه پیری **انتشار- جعفرمسلمی
انتهای پیام دیگر انگار نام ماه «دی» را باید بگذاریم ماه «داغ» که هر چه داغ است در دی بر دلمان می‌نشیند؛ بم، پلاسکو، سانچی.
داشتیم آماده می شدیم برای سالگرد شقایق‌هایمان در «پلاسکو» که جهنم «سانچی» شعله کشید و این بار، نیلوفرانمان را با خود برد.
انگار همین دیروز بود که 9 شبانه روز تمام، چشم های بارانی مان به آوار ریخته بر چهارراه استانبول خشک شد تا بلکه لباسی، کفشی، اثری از مردان آتش بیابیم. هنوز رد اشک ها بر گونه هایمان بود که 9 روز جهنمی دیگر، این بار فرسنگ ها دورتر از چهارراه استانبول، مایل ها آن سوتر از تهران و ایران، در دل دریای چین، چشممان به آب خشک شد تا بلکه لباسی، کفشی، اثری از مردان آب بیابیم. اما این بار، گویی آب و آتش به هم ساختند تا حسرت دیدن پیکر عزیزانمان تا ابد بر دل هایمان بماند.
حالا فقط خانواده های دریانوردان نیستند که در داغ عزیزانِ نیامده شان می‌سوزند. همه ما که سال هاست نان نفت را می خوریم، نان آورانمان را از دست داده ایم؛ مردانی که نفت می بردند و نان به سفره هایمان می آوردند؛ مردانی که دل به آب می زدند تا آب در دل هایمان تکان نخورد؛ مردانی که همیشه پدر و مادر و فرزند و همسر و عزیزانشان چشم‌انتظار سفرکرده شان بودند تا چرخ زندگی ما بی دغدغه بچرخد؛ مردانی که حالا نیستند .. با ایمان به این قول امام صادق (ع) که «هر آنکس خود را برای خانواده اش به زحمت می اندازد و کار می کند، مانند مجاهد در راه خداست»، قدردان جانبازی این رزمندگان به آب سپرده ایران است و خود را شریک اندوه و غم بی پایان دل های داغدار خانواده های آنان می داند.
8138/ 6133/ تنظیم کننده: فرزانه پیری **انتشار- جعفرمسلمی
کپی شد
