برخی از این نیروها که دست بر قضا برای آمدن و وزیر شدن وزیر کنونی سینه چاک می کردند و تا اندازه ای به خواسته های خود نرسیدند! امروز از سر منافع شخصی و گروهی در اندیشه کنار زدن او و تحمیل افراد نزدیک به خود، نه تنها در سطح وزیر که در سطح هایی مانند معاون و مدیر کل و مشاوران و ... می باشند.
مشکلات رنگارنگ آموزش و پرورش
گرفتاری های رنگارنگ آموزش و پرورش دهه هاست که نقش این نهاد، به عنوان پرچمدار توسعه انسانی، را به کمترین میزان رسانده و گسترده ترین وزارتخانه کشور را در جایگاهی قرار داده که از وظایف سنتی خویش نیز باز مانده است. می توان برای گرفتاری های پرشمار نهاد آموزش در کشور عامل های گوناگونی را طرح کرد و ساعت ها گفت و نوشت و البته نقد کرد و نقد شد، اما آن چه که هیچ گروه و جناح و کارشناس و دست اندرکاری در آن گمانی ندارد وجود بیماری های به شدت آسیب زای آن است. بیماری هایی که از این کالبد بزرگ، ظاهری ورشکسته و درونی خالی از توانایی و کارایی یک نهاد آموزشی متوسط.
بی توجهی گسترده دولت نهم و دهم به آموزش و پرورش
پس از دولت های نهم و دهم و بی توجهی های گسترده و همه سویه به آموزش و پرورش، انتخابات ریاست جمهوری یازدهم و شعارهای انتخاباتی رییس جمهور برگزیده پیش از انتخابات، امید به بهبود آموزش جان گرفت. سخنان رییس جمهور برگزیده نشان از شناخت نسبی خوبِ ایشان از آموزش و پرورش داشت و پیشنهادهای وی برای بهبود آن نشان از دورخیزی داشت که می توانست دست کم گام های نخستین برونرفت از گرفتاری ها را نوید دهد. اما دست رد مجلس به سینه محمد علی نجفی و البته گرفتار شدن دولت در گفت و گوهای برجام و تنش های سیاسی – جناحی کشور نگذاشت که امید برآمده از انتخاب او در میان فرهنگیان چندان پر فروغ بماند.
دوره چهارساله دولت یازدهم با تغییر وزیر آموزش و پرورش در شش ماه پایانی اش به سرعت سپری شد و انتخابات ریاست جمهوری دوازهم نیز با همه امیدها و آرزوها برگزار و سکان نهاد اجرایی کشور برای دومین بار به روحانی و یارانش سپرده شد. امروز باز نگاه ها به انتخاب کابینه است و از این میان وزیر آموزش و پرورش که در چندین دولت گذشته بی گمان یکی از گرفتاری های وزارتخانه آموزش و پرورش، برگزیدن فردی توانا و کارآمد برای سکانداری آن بوده است.
محفل هایی که کارشکنی می کنند
ساختار بسته آموزش و پرورش از سویی، فرصت پرورش نیروهایی تازه نفس با اندیشه های نو برای وزارت را نمی دهد و از دیگر سو رقابت های درون سازمانی و محفلی، توانایی معرفی یک نیروی توانمند و کارآمد از نیروهای بیرون از وزارتخانه و بیرون از چنبره خواست این محفل ها را نیز نمی دهد؛ البته اگر هم گاه گداری نیرویی بیرون از این محفل ها برگزیده می شود، به شدت با کارشکنی های گوناگون روبرو می شود و در پایان نیز یا کنار می رود و یا وادار به انجام خواست آن ها می شود و ... و این داستان ده ها ساله برگزیدن وزیر آموزش و پرورش و حتی معاونان این وزارتخانه بوده است.
محفل هایی که سودای انتخاب وزیر دارند
اما در این میانه و در یکی – دو ماه گذشته در راستای انتخاب وزیر آموزش و پرورشِ دولت دوازدهم، نقش نیروها و تشکل های سیاسی و سیاسی-آموزشی بیش از گذشته پر رنگ شده است. گرچه تاکنون خبرهای وابسته به انتخاب وزیر آموزش و پرورش به شکل شایعه های پراکنده ای به گوش می رسد اما شنیده ها و تحرکات برخی تشکل های سیاسی و افرادی که می شود آنان را کنشگران سیاسی فرهنگیان نامید به شدت نگران کننده است.
در انتخابات دوازدهم ریاست جمهوری و در شرایطی که برای نخستین بار آموزش و پرورش یکی از محورهای اصلی تنور داغ انتخابات بود و در زمانی که هر دو نامزد اصلی انتخابات در پی یارگیری از نیروهای درون آموزش و پرورش بودند برخی از فرهنگیان با گرایش سیاسی اصلاح طلب و اعتدالی بیش از گذشته به ستادها نزدیک شده و توانستند اعتماد دست اندرکاران اصلی ستادها را به خود جلب کنند.
این رخداد سبب شده است که نیروهای سیاسی پیرامون رییس جمهور گمان کنند که این افراد نماینده فرهنگیان هستند و شرایطی برای شنیدن سخنان شان در میان نیروهای بالای هرم قدرت، بیش از گذشته فراهم شده است. این رویداد سبب شده است که این گروه از کنشگران سیاسی سودای انتخاب وزیر را در سر بپرورانند و با لابی های گسترده و شبانه روزی به شدت در پی تحمیل گزینه خویش بر دولت هستند. برخی از این نیروها که دست بر قضا برای آمدن و وزیر شدن وزیر کنونی سینه چاک می کردند و تا اندازه ای به خواسته های خود نرسیدند! امروز از سر منافع شخصی و گروهی در اندیشه کنار زدن او و تحمیل افراد نزدیک به خود، نه تنها در سطح وزیر که در سطح هایی مانند معاون و مدیر کل و مشاوران و ... می باشند.
فرصت طلبانی که از انتخابات خوشه می چینند!
البته این نگاه نگارنده به معنی تایید و یا رد هیچ یک از گزینه های آشنا و ناآشنای مطرح نیست – حتی دانش آشتیانی- اما نگرانی آن جا به اوج می رسد که بسیاری از افراد کهنه و تازه به دوران رسیده، دغدغه، تخصص و آشنایی درخوری حتی در اندازه های حداقلی از آموزش کشور را ندارند و بیش از آن که نگران آینده آموزش و فرزندان کشور باشند در پی خوشه چینی از فرصت به دست آمده از انتخابات هستند. بی گمان نه تنها این افراد که بسیاری از مدعیان پر ادعای دیگر نیز دست شان از نمایندگی معلمان کوتاه است و تنها معلمانی هستند که به خاطر نزدیکی به مراکز قدرت و سیاست به جایگاهی دست یافته و در کمین به باد دادن همین آموزش دست و پا شکسته کنونی اند!
آموزش و پرورش زمین گیر شده ی لابی گری های خودخواهانه است
بر کسی پوشیده نیست که از سویی، آموزش و پرورش نهادی حساس و تاثیرگذار است و از دیگر سو زمین گیر شده ی سال ها جناح بندی ها و لابی گری های خودخواهانه می باشد. پیشنهاد آن است که دولتیان و کسانی که در پی یافتن گزینه های درخور برای آموزش و پرورش هستند با بررسی گزینه های مختلف و با دوری گزیدن از این افراد فرصت طلب، با سنجه هایی مانند توانایی مدیریت، آشنایی و شناخت درخور از آموزش و پرورش کشور، شناخت آموزش و پرورش نوین و هدف های فراگیر آن در کشوهای دیگر و به کارگیری نیروهای آشنا با کشورهای پیشرو در آموزش، قدرت نفوذی دو سویه در دولت و فرهنگیان، تلاشگر و پر انرژی، دلسوز به حال کشور و نسل های آینده، مدافع حقوق دانش آموز و معلم و .... به انتخاب وزیر مناسب دست یازند و بهترین گزینه را به مجلس معرفی کنند.
هر چند شاید نتوان همه این ویژگی ها را در یک فرد یافت اما بی گمان می توان به آن ویژگی ها نزدیک شد و دست کم فردی را یافت که با به کارگیری نیروهای پیرامونی اش به این معیارها نزدیک شد. امیدوارم.
