به مناسبت روز قلم، پاسداشت نخستین دانش آموخته زبان و ادبیات باستانی، عنوان پوستری است که در رشت زادگاه استاد ابراهیم پورداوود منتشر شد و برای چندین ثانیه دوست دارانش را به حیرت واداشت و در غمگنانه ترین حالت از مردم این شهر سئوالی متبادر گشت، او کیست ؟
استاد ابراهیم پورداوود ایرانشناس، اوستاشناس و دارنده جوایز علمی جهانی و پاس دارنده زبان ایران باستان در محله ای نزدیک به سبزه میدان رشت زاده شد و در همان محل به مکتب خانه رفت و پس طی مدارج عالی و شهرگی در هندسه دانش جهانی، در همان محل آرام گرفت.
استاد ابراهیم پورداوود به زعم تحقیق در دین زرتشت، از سوی برخی ناآگاهان زرتشتی تلقی و به همین سبب در زادگاه مادری اش نامش تابو شد و مقبره خانوادگیش در سبزه میدان رشت اگرچه در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسید؛ ولی روز به روز گمنام تر گشت غافل از اینکه بنا به مستندات، ایشان به آئین اسلام ازدواج و به همین آئین در زادگاهش آرام گرفت.
گیلان کهن، سرزمین باران ، فرهنگ مفاخرش همچنان پرقوت و استوار همچون هیرکانیان هزاران ساله اش یک به یک سایه سار کشور و جهانیان شده اند و البته افسوس وار که گاه مردمان سرزمینش چه اندک از آنان دانسته و حتی گاه به بغض کژآگاهی دچار می شوند.
چگونه می توان ایرانی بود و به داشتن چنین پر رونقانی همچون استاد ابراهیم پورداوود، دکتر محمد معین، هوشنگ ابتهاج، پروفسور فضل الله رضا، سمیعی، بهزاد، کیومرث صابری و ... افتخار نکرد؟ چگونه می توان گیلانی بود و با نام این ماندگاران، ذره ذره تلألؤ فخر نشد؟ چطور می توان سال ها خموش ماند و هیچ نگفت؟
سروش اکبرزاده رئیس مجمع اسلامی فرهنگیان گیلان در رابطه با برگزاری مراسم تجلیل از استاد ابراهیم پورداوود گفت: گاه خودمان خطوطی فرضی ساخته و تابو ایجاد می کنیم وگرنه چه کسی می تواند شاهکارهای استاد پورداوود را کتمان کند.
وی با بیان اینکه امروز فرهنگ، بسیار زیرساختی تر از سیاست است، اظهار کرد: خودمان می بایست نگاه ها را گام به گام تغییر داده و از سیاست زدگی امور پرهیز کنیم، نمی توان هر چیز را به ایدئولوژی و سیاست بسط داد بلکه می بایست از قضاوت های سیاست زده و ناآگاهانه دوری گزید.
اکبرزاده با ابراز خرسندی از تغییر نگاه جامعه به سمت رویکرد فرهنگی یادآور شد: خیابان رسالت امروزی همیشه پورداوود نام داشت و بنا بر ذهنیت های ناآگاهانه نامش را زدودند اما در دور اول شورای شهر، مصوبه ای به نام بازگشت این نام صادر شد که اگرچه اجرا نشد، اما کماکان آن مصوبه پابرجاست.
خوشا به نام پورداوود که در کهکشان دانش جهانی، بلندآوازه است و خود نیز گفت: این آه و اشک و افغان امروز بی ثمر نیست / فرداست لاله روید از تربت و مزارم .
اگرچه به بغض ناآگاهی در سرزمینش غبار بر غبار آرامگاهش افزود اما خرسندیم که به قوت تدبیر و آگاهی، در روزی به پاسداشت قلم تابوی نامش شکست و در 14 تیرماه، دوست دارانش به پاس تجلیل از مقام شامخ او، بر آرامگاهش گرد خواهند آمد و غبار گمنامی خواهند زدود.
شمار فاخران سرزمین سپند و سرود و سخن، بیش باد ...
1881/2007
انتهای پیام استاد ابراهیم پورداوود ایرانشناس، اوستاشناس و دارنده جوایز علمی جهانی و پاس دارنده زبان ایران باستان در محله ای نزدیک به سبزه میدان رشت زاده شد و در همان محل به مکتب خانه رفت و پس طی مدارج عالی و شهرگی در هندسه دانش جهانی، در همان محل آرام گرفت.
استاد ابراهیم پورداوود به زعم تحقیق در دین زرتشت، از سوی برخی ناآگاهان زرتشتی تلقی و به همین سبب در زادگاه مادری اش نامش تابو شد و مقبره خانوادگیش در سبزه میدان رشت اگرچه در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسید؛ ولی روز به روز گمنام تر گشت غافل از اینکه بنا به مستندات، ایشان به آئین اسلام ازدواج و به همین آئین در زادگاهش آرام گرفت.
گیلان کهن، سرزمین باران ، فرهنگ مفاخرش همچنان پرقوت و استوار همچون هیرکانیان هزاران ساله اش یک به یک سایه سار کشور و جهانیان شده اند و البته افسوس وار که گاه مردمان سرزمینش چه اندک از آنان دانسته و حتی گاه به بغض کژآگاهی دچار می شوند.
چگونه می توان ایرانی بود و به داشتن چنین پر رونقانی همچون استاد ابراهیم پورداوود، دکتر محمد معین، هوشنگ ابتهاج، پروفسور فضل الله رضا، سمیعی، بهزاد، کیومرث صابری و ... افتخار نکرد؟ چگونه می توان گیلانی بود و با نام این ماندگاران، ذره ذره تلألؤ فخر نشد؟ چطور می توان سال ها خموش ماند و هیچ نگفت؟
سروش اکبرزاده رئیس مجمع اسلامی فرهنگیان گیلان در رابطه با برگزاری مراسم تجلیل از استاد ابراهیم پورداوود گفت: گاه خودمان خطوطی فرضی ساخته و تابو ایجاد می کنیم وگرنه چه کسی می تواند شاهکارهای استاد پورداوود را کتمان کند.
وی با بیان اینکه امروز فرهنگ، بسیار زیرساختی تر از سیاست است، اظهار کرد: خودمان می بایست نگاه ها را گام به گام تغییر داده و از سیاست زدگی امور پرهیز کنیم، نمی توان هر چیز را به ایدئولوژی و سیاست بسط داد بلکه می بایست از قضاوت های سیاست زده و ناآگاهانه دوری گزید.
اکبرزاده با ابراز خرسندی از تغییر نگاه جامعه به سمت رویکرد فرهنگی یادآور شد: خیابان رسالت امروزی همیشه پورداوود نام داشت و بنا بر ذهنیت های ناآگاهانه نامش را زدودند اما در دور اول شورای شهر، مصوبه ای به نام بازگشت این نام صادر شد که اگرچه اجرا نشد، اما کماکان آن مصوبه پابرجاست.
خوشا به نام پورداوود که در کهکشان دانش جهانی، بلندآوازه است و خود نیز گفت: این آه و اشک و افغان امروز بی ثمر نیست / فرداست لاله روید از تربت و مزارم .
اگرچه به بغض ناآگاهی در سرزمینش غبار بر غبار آرامگاهش افزود اما خرسندیم که به قوت تدبیر و آگاهی، در روزی به پاسداشت قلم تابوی نامش شکست و در 14 تیرماه، دوست دارانش به پاس تجلیل از مقام شامخ او، بر آرامگاهش گرد خواهند آمد و غبار گمنامی خواهند زدود.
شمار فاخران سرزمین سپند و سرود و سخن، بیش باد ...
1881/2007
کپی شد
