در این گزارش آمده است: چهارمین آیین گرامیداشت محمدرضا لطفی، همزمان با سالروز تولد این هنرمند با حضور تعدادی از هنرمندان کشور در تالار خلیج فارس فرهنگسرای نیاوران تهران برگزار شد.
شهرام صارمی، نوازنده و پژوهشگر موسیقی، از لطفی با عنوان بدعتگذاری در ترجمان هنر یاد کرد و تأسیس کانون چاوش، مکتب‌خانه میرزا عبدالله و خانه شیدا را از جمله فعالیتهای بسیار تأثیرگذار او دانست.
این نوازنده با اشاره به تاسیس کانون چاوش پس از پیروزی انقلاب اسلامی توسط لطفی، ابتهاج و علیزاده افزود: این کانون تاثیرات شگرفی بر موسیقی داشته که امروز هم ادامه دارد.
نگاه نو و به روز به موسیقی ایران همراه با دیگر هنرها و همراهی با اتفاقات اجتماعی ایران از دستاوردهای این کانون است. به هر صورت لطفی در خارج از مرزهای ایران بسیار تاثیرگذار بود و فعالیتهای گستردهای چه در محیطهای عمومی و چه محیطهای دانشگاهی داشت.
این فعالیتها منجر شد تا در خارج از ایران شناخت صحیحی از موسیقی ایران به وجود آید.
امیرحسین رائی، نوازنده و مدرس موسیقی و از بنیانگذاران مکتب‌خانه شیدا نیز در این مراسم ضمن برشمردن ویژگیهای موسیقی دستگاهی، موسیقی را از جمله هنرهای اجتماعی دانست که چند وجهی است.
وی درباره چندوجهی بودن فعالیتهای لطفی افزود: نخستین فعالیت لطفی تعلیم و تعلم موسیقی است. این هنرمند همواره تلاش داشت تا موسیقی دستگاهی را به نسلهای بعد انتقال دهد. لطفی به حضور منظم هنرجویان در کلاس، کوک دقیق، تشریح گرامر ردیف و موارد دیگر بسیار اهمیت میداد. وی همواره اصرار داشت تا تمام دانستههایش را به نسل بعد انتقال دهد و در این راه از هیچ کوششی فروگذار نمیکرد.
سیدعباس سجادی مدیرعامل بنیاد آفرینش‌های هنری نیاوران هم دراین برنامه با طرح سؤالی بیان کرد: چرا باید مقام لطفی را گرامی داشت؟ در دنیایی که سلبریتیها و فضای مجازی خود را به ما تحمیل میکنند بزرگ داشتن بزرگان از واجبات است.
او افزود: لطفی چراغ راه است، حتی اگر در بین ما نباشد ما موظفیم قدر داشته هایمان را در عرصه هنر و فرهنگ بدانیم.
بابک خضرایی استاد دانشگاه هم لطفی را نادره دوران دانست که گستره فعالیتهایش از موسیقی فولکلوریک تا کار با ارکستر سمفونیک است.
وی اظهار کرد: لطفی موسیقی کلاسیک تا موسیقی خانقاهی را میشناخت و با شعر و انواع آن آشنا بود. او جانش را به این فرهنگ پیوند میداد. لطفی هیچ‌گاه کار پیش پا افتاده انجام نداد. این روحیه‌اش با ابوالحسن صبا هماهنگ بود. مهمترین وجه کار لطفی آشنا کردن نسل روشنفکر جامعه با موسیقی دستگاهی ایرانی بود در حالی که بسیاری میپنداشتند که این موسیقی محفلی است اما آثار لطفی تمام این تفکرات را عوض کرد.
خضرایی ادامه داد: لطفی و دیگرانی چون حسین علیزاده و پرویز مشکاتیان نشان دادند که در دشتی و ماهور، با تار و سنتور هم میشود سرودهایی پر شور ساخت. لطفی رموز نوازندگی را میدانست و عارف و عامی را شیدای موسیقیاش کرد. لطفی گروهنوازی را هم دگرگون کرد و همچنان که شجریان گفت خود هماورد یک گروه بود.
مجید درخشانی نوازنده و آهنگساز موسیقی ایرانی نیز در بخش پایانی مراسم بیان کرد: دوست داشتم امشب ساز بزنم ولی آمادگی جسمی ندارم. من در محضر لطفی آموزش دیدم و از اخلاق و منش او خاطرات بسیاری دارم. لطفی در همه امور بویژه تدریس به شاگردانش بسیار دقت داشت و این یک ویژگی بارز و برجسته او بود.
3091
انتهای پیام شهرام صارمی، نوازنده و پژوهشگر موسیقی، از لطفی با عنوان بدعتگذاری در ترجمان هنر یاد کرد و تأسیس کانون چاوش، مکتب‌خانه میرزا عبدالله و خانه شیدا را از جمله فعالیتهای بسیار تأثیرگذار او دانست.
این نوازنده با اشاره به تاسیس کانون چاوش پس از پیروزی انقلاب اسلامی توسط لطفی، ابتهاج و علیزاده افزود: این کانون تاثیرات شگرفی بر موسیقی داشته که امروز هم ادامه دارد.
نگاه نو و به روز به موسیقی ایران همراه با دیگر هنرها و همراهی با اتفاقات اجتماعی ایران از دستاوردهای این کانون است. به هر صورت لطفی در خارج از مرزهای ایران بسیار تاثیرگذار بود و فعالیتهای گستردهای چه در محیطهای عمومی و چه محیطهای دانشگاهی داشت.
این فعالیتها منجر شد تا در خارج از ایران شناخت صحیحی از موسیقی ایران به وجود آید.
امیرحسین رائی، نوازنده و مدرس موسیقی و از بنیانگذاران مکتب‌خانه شیدا نیز در این مراسم ضمن برشمردن ویژگیهای موسیقی دستگاهی، موسیقی را از جمله هنرهای اجتماعی دانست که چند وجهی است.
وی درباره چندوجهی بودن فعالیتهای لطفی افزود: نخستین فعالیت لطفی تعلیم و تعلم موسیقی است. این هنرمند همواره تلاش داشت تا موسیقی دستگاهی را به نسلهای بعد انتقال دهد. لطفی به حضور منظم هنرجویان در کلاس، کوک دقیق، تشریح گرامر ردیف و موارد دیگر بسیار اهمیت میداد. وی همواره اصرار داشت تا تمام دانستههایش را به نسل بعد انتقال دهد و در این راه از هیچ کوششی فروگذار نمیکرد.
سیدعباس سجادی مدیرعامل بنیاد آفرینش‌های هنری نیاوران هم دراین برنامه با طرح سؤالی بیان کرد: چرا باید مقام لطفی را گرامی داشت؟ در دنیایی که سلبریتیها و فضای مجازی خود را به ما تحمیل میکنند بزرگ داشتن بزرگان از واجبات است.
او افزود: لطفی چراغ راه است، حتی اگر در بین ما نباشد ما موظفیم قدر داشته هایمان را در عرصه هنر و فرهنگ بدانیم.
بابک خضرایی استاد دانشگاه هم لطفی را نادره دوران دانست که گستره فعالیتهایش از موسیقی فولکلوریک تا کار با ارکستر سمفونیک است.
وی اظهار کرد: لطفی موسیقی کلاسیک تا موسیقی خانقاهی را میشناخت و با شعر و انواع آن آشنا بود. او جانش را به این فرهنگ پیوند میداد. لطفی هیچ‌گاه کار پیش پا افتاده انجام نداد. این روحیه‌اش با ابوالحسن صبا هماهنگ بود. مهمترین وجه کار لطفی آشنا کردن نسل روشنفکر جامعه با موسیقی دستگاهی ایرانی بود در حالی که بسیاری میپنداشتند که این موسیقی محفلی است اما آثار لطفی تمام این تفکرات را عوض کرد.
خضرایی ادامه داد: لطفی و دیگرانی چون حسین علیزاده و پرویز مشکاتیان نشان دادند که در دشتی و ماهور، با تار و سنتور هم میشود سرودهایی پر شور ساخت. لطفی رموز نوازندگی را میدانست و عارف و عامی را شیدای موسیقیاش کرد. لطفی گروهنوازی را هم دگرگون کرد و همچنان که شجریان گفت خود هماورد یک گروه بود.
مجید درخشانی نوازنده و آهنگساز موسیقی ایرانی نیز در بخش پایانی مراسم بیان کرد: دوست داشتم امشب ساز بزنم ولی آمادگی جسمی ندارم. من در محضر لطفی آموزش دیدم و از اخلاق و منش او خاطرات بسیاری دارم. لطفی در همه امور بویژه تدریس به شاگردانش بسیار دقت داشت و این یک ویژگی بارز و برجسته او بود.
3091
کپی شد
