«مگه تموم عمر چند تا بهاره» ساخته سروش صحت از آن دست سریال‌هایی است که برای مخاطب عجول این روزهای سینما و تلویزیون که با تماشای یک قسمت از سریال به قضاوت و تصمیم‌گیری برای ادامه تماشای آن می‌کشد نیست.
نسبت این سریال با مخاطب را باید به نسبت حوصله مردمان امروز در پخت خورش قورمه سبزی دانست. جامعه نسل جی ۵ و اینترنت پر سرعت و فست فود و مایکروفر تماشای سریالی که برای شناخت جهان داستانی فیلمساز و خو گرفتن با آن نیازمند تماشای یک سوم سریال است کمی حوصله سر بر نشان می‌دهد. اما وقتی وارد دنیای ساختگی فیلمساز و جهان بینی شخصیت‌های آن شویم در می‌یابیم سروش صحت حتی در بسیاری از سکانس‌ها از جامعه خود جلوتر بوده و باید به تماشای اثر پر پیچ و خم آن نشست. اگرچه برای مخاطبی که دوست دارد در قسمت‌های اول یک سریال چک اول را از فیلمساز با قتل یک نفر و یا یک اتفاق غیرمنتظره بخورد تا برای تماشای آن ترغیب شود تماشای مگه تموم عمر چند تا بهاره خارج از قواعد تماشای امروزی است اما تجربه پخش سریال سروش صحت و مخاطبی که رفته رفته به محبوبیت شخصیت‌های آن پی می‌برند نشان می‌دهد کار با کیفیت و فارغ از جو حاکم بر درام نویسی این روزها نیز می‌تواند تاثیرات خوبی بر دنیای خیالی مخاطب بگذارد.
کمتر سریالی را در سال‌های اخیر و یا حتی در سال‌های دور می‌توان به یاد آورد که تنوع لوکیشن در آن به وسعت تمام سرزمین ایران باشد. سروش صحت با پذیرش سختی ساخت سریال مگه تموم عمر چند تا بهاره؟ در لوکیشن‌های مختلف از اقصی نقاط ایران علاوه بر معرفی جاذبه‌های گردشگری ایران به غنای تصویری و جذابیت‌های بصری سریال کمک شایان کرده است. حضور خانواده عمو جلال در جزیره قشم و شهر اصفهان و قدم زدن آن‌ها در بازار اصفهان حاکی از آن است که درک درست فیلمساز از بیان تصویری برخی از اتفاقات نکته‌ای مغفول مانده در سریال سازی این روزها است.
جنس شوخی‌ها و جهان‌بینی شخصیت‌های داخل سریال سروش صحت همانقدر قابل درک است که اگر بیننده در دنیای آن‌ها قدم نگذارد نمی‌تواند آن‌ها را خوب باور کند. صحت در طلایی‌ترین دوران فیلمسازی خود به خوبی می‌داند کجای داستان به فضای فانتزی حرکت کند و در کجا به دنیای رئال پا بگذارد. تمهید هوشمندانه او از سوراخ خانه عمو جلال و رفتن به دنیای خیالی و ماتریکس وار و تعمیم آن دنیای خیالی به زندگی امروزی چیزی است که صحت به مرور در سریالش به مخاطب عرضه کرد.
یادآوری سکانسی از حضور عمو جلال و پسرش در بازار اصفهان و شنیدن صدای گروه موسیقی که قطعه مثل تموم عالم حال منم خرابه را با ضرب‌آهنگ تندی می‌خوانند و گذر عمو جلال از میان آن‌ها نشان می‌دهد که چطور می‌توان با دست خالی از دنیای خیالی پا به دنیای امروزی گذاشت.
صحت با شناخت خوب از موسیقی و انواع آن و استفاده درست از موسیقی سنتی و پاپ و حتی شیش و هشت در سریالش توانسته است گاهی بار اصلی درام را به دوش موسیقی بیندازد و این راهکاری است که از یک فیلمساز باهوش می‌توان سراغ گرفت.
تماشای مگه تموم عمر چند تا بهاره در برهوت سریال‌های کمدی نشان می‌دهد مخاطب امروز تشنه تنوع ژانر در نمایش خانگی است و هر چقدر درام‌های هولناک می‌تواند دز هیجان را در آن‌ها افزایش دهد سریال‌هایی مانند تموم عمر چند تا بهاره می‌تواند زندگی و رویای خوش زیستن را به آن‌ها هدیه کند.
