دانش‌آموزانی که برای رفتن به مدرسه "بندبازی" می‌کنند کابوس مرگ بر فراز رودحانه"خرسان"

در روستاهای بخش لردگان استان محروم کهگیلویه و بویراحمد، دانش‌آموزان ابتدایی برای رفتن به مدرسه ناگزیرند بر فراز رودخانه‌ای خروشان جان‌شان را به خطر بیندازند و با بندبازی و "جره"عرض رودخانه را طی کنند.

به گزارش خبرنگار ایلنا از یاسوج، اوایل خردادماه امسال یعنی حدود هفت ماه پیش تصویری از دانش آموز دختری با لباس صورتی و کوله پشتی که برای تحصیل ناگزیر بود از بالای رودخانه خروشانی آن هم با طناب و جره بگذرد در فضای مجازی منتشر شد.

در روزهای اول انتشار این تصویر تاسف‌بار و نگران کننده معلوم نبود این دانش آموز ساکن کدام منطقه و در کدام استان مشغول به تحصیل است.

بافت منطقه ای تاحدودی حوزه زاگرس را در ذهن بیننده متبادر می کرد و البته محل دقیق آن بدلیل نامعلوم بودن تصویر ناشناخته مانده بود.

پیگیری های رسانه‌ای شروع و بالاخره معلوم شد که این دانش آموز حدود 10 ساله در مدرسه ای در بخش مرکزی لردگان از استان چهارمحال بختیاری مشغول به تحصیل است.

برخی نیز می گفتند که این حوزه متعلق به استان کهگیلویه و بویراحمد که بافتی نزدیک به استان چهارمحال بختیاری دارد است تا اینکه مدیرکل آموزش و پرورش کهگیلویه و بویراحمد در گفت و گو اختصاصی با ایلنا از یاسوج تاکید کرد که این مدرسه متعلق به این استان نیست.

وی درهمان مصاحبه گفت که با مدیرکل آموزش و پرورش چهارمحال بختیاری برای رفع مشکلات این دانش آموزان صحبت کرده است.

البته مصاحبه مدیرکل آموزش و پرورش استان کهگیلویه و بویراحمد از سوی رئیس آموزش و پرورش عشایری استان چهارمحال بختیاری بی پاسخ نماند و این بار، این رئیس بود که تاکید کرد این دانش‌آموز  مربوط به استان کهگیلویه و بویراحمد است نه چهارمحال بختیاری.

" حاتم خالدی" رئیس آموزش و پرورش عشایری استان چهارمحال بختیاری در گفت و گو با رسانه ها در روز شانزدهم خردادماه 1396 یعنی 180 روز پیش این چنین گفت: این روستا که به لحاظ محدوده جغرافیایی جزو استان کهگیلویه و بویراحمد محسوب می شود دارای مدرسه نیست و دانش آموزانش مجبورند برای رفتن به مدرسه هر روز راه طولانی و سختی را تا روستای انجو طی کنند و چون میان این دو روستا رودخانه قرار دارد تنها راه عبور از آن استفاده از وسیله ای به نام جره است که بربالای رودخانه قرار دارد.

وی افزود:‌ در مجاورت روستای انجو از توابع بخش مرکزی شهرستان لردگان روستایی قرار دارد که به لحاظ جغرافیایی متعلق به استان کهگیلویه وبویر احمد است و بیش از دو الی سه خانوار نیز در آن زندگی نمی کنند. از آنجا که تعداد دانش آموزان این روستا زیر پنج نفر است بنابراین آموزش و پرورش استان نیز به لحاظ قانونی موظف به تشکیل مدرسه در این روستا نیست لذا دانش آموزان این روستا که تعداد آنها 2 الی 3 نفر هستند مجبورند برای تحصیل به روستای انجو مراجعه کنند .

وی افزود: ارتباط این دو روستا به دلیل وجود رودخانه با وسیله ای به نام "جره" امکان‌پذیر است زیرا پلی بر روی این رودخانه قرار ندارد. برای همین این دانش آموزان مجبورند هر روز دو مرتبه برای رفت و برگشت به مدرسه از این وسیله استفاده کنند.

خالدی با اشاره به اینکه عبور از این رودخانه آن هم با این وسیله بسیار خطرساز است گفت: خوشبختانه تاکنون مشکلی برای این دانش آموزان پیش نیامده ولی باید جلوی خطر را گرفت لذا مسئولان ذیربط یا باید برای ساخت پل اقدام کنند و یا حداقل با صرف هزینه بسیار اندک در حد 10 الی 15 میلیون تومان این وسیله ارتباطی را ایمن سازی کنند.

وی در پاسخ به این پرسش که چرا آموزش وپرورش استان چهارمحال و بختیاری در این خصوص اقدامی نمی کند، افزود: ایجاد یک راه ارتباطی مطمئن بر عهده آموزش وپرورش نیست و حتی چنین بودجه ای را هم ندارد. باید مسئولین وزارت راه در این خصوص اقدامات لازم را انجام دهند.

به گفته رئیس آموزش وپرورش عشایری چهارمحال وبختیاری، در سال تحصیلی جدید نیز امکان افزایش تعداد دانش آموزان این روستا وجود ندارد زیرا درغیر صورت آموزش وپرورش استان حتما برای احداث مدرسه ای در این روستا اقدام خواهد کرد.

به گزارش‌ایلنا از یاسوج، رئیس آموزش و پرورش عشایری استان کهگیلویه و بویراحمد با رد صحبت‌های رئیس آموزش و پرورش عشایری استان چهارمحال و بختیاری، تاکید کرد که بر اساس مستندات موجود ، این روستا از لحاظ جغرافیایی هیچ ربطی به استان کهگیلویه و بویراحمد نداشته و متعلق به استان چهارمحال و بختیاری است.

" اسماعیل رضایی نیک " به ایلنا گفت: همانوقت که گزارش تردد این دانش آموزان در شرایطی بسیار سخت و تاسف‌بار را خواندم در کمترین زمان ممکن بررسی‌ها شروع و در نهایت مشخص شد که این روستا متعلق به بخش مرکزی لردگان استان چهارمحال و بختیاری است.

وی با بیان اینکه دیدن تصاویر عبور دانش آموزان دختر و پسر با سنین بسیار کم آن هم با طناب و جره از بالای رود خروشان بطور حتم دل هر انسانی را می آزارد، خاطرنشان کرد: کانکسی را برای استقرار دانش آموزان آماده و در زمانی که خواستیم تحویل بدهیم به ما اعلام شد که این دانش آموزان متعلق به استان چهارمحال و بختیاری بوده و شما نمی توانید کانکس را تحویل دهید.

رئیس آموزش و پرورش عشایری استان کهگیلویه و بویراحمد افزود: خود ما برای دیدن وضعیت دانش‌آموزان و بررسی های دقیق تر نیز به منطقه مورد نظر رفته و واقعا از آن وضعیت نگران شدیم اما متاسفانه این روستا تحت پوشش و نظارت استان ما نبوده و همکاران استان چهارمحال و بختیاری باید زودتر از اینها بفکر رفع مشکلات این دانش آموزان می بودند.

رضایی نیک با تاکید بر اینکه هم اکنون نیز آمادگی لازم خود و همکارانم را برای همکاری با آموزش و پرورش عشایری استان چهارمحال و بختیاری جهت رفع مشکلات این دانش آموزان اعلام می دارم، خاطرنشان کرد: اسناد تحت پوشش نبودن این مدرسه در استان کهگیلویه و بویراحمد وجود دارد.

وی گفت:‌ بخشدار مرکزی مارگون شهرستان بویراحمد در نامه کتبی به تاریخ چهارم مردادماه 1396 به ما اعلام نمود که روستای " نسه کوه " حدفاصل رودخانه خرسان و دهستان زیلایی با کدروستایی 215117 مربوط به بخش مرکزی لردگان استان چهارمحال و بختیاری بوده و این نامه اکنون در اختیار نهاد ریاست جمهوری، استانداری، اداره کل آموزش و پرورش استان کهگیلویه و بویراحمد و خود ما است.

 رئیس آموزش و پرورش عشایری استان کهگیلویه و بویراحمد باتاکید براینکه ما نیز از وضعیت تردد این دانش آموزان بشدت نگران بوده و اگر تحت نظارت این استان بود تاکنون مشکل آنان حل شده بود، تصریح کرد: از مسئولان آموزش و پرورش استان چهارمحال و بختیاری صمیمانه خواهشمندیم برای رفع مشکلات این دانش آموزان چاره اندیشی کنند و اگر نیازی به کمک همکاران شان در این استان می توانند درخواست کمک نمایند.

به گزارش ایلنا از یاسوج، اگر اتفاقی برای یکی از این دانش آموزان بیفتد وزیر آموزش و پرورش و یا سایر مسئولان وزارتخانه ای چه پاسخی به افکارعمومی و خانواده های این دانش آموزان دارند؟

براستی چرا وزارت آموزش و پرورش بعد از گذشت هفت ماه از انتشار تصاویر هولناک از تردد دانش‌آموزان کم سن و سال از بالای رودخانه ای خروشان آن هم با طناب و جره، تاکنون اقدامی برای رفع این معضل تاسف‌بار نکرده است؟

آیا باید منتظر حادثه ماند و صدای ضجه‌های مادرانی را شنید که فرزندان بی‌گناهشان در دهان رودخانه خروشان "خرسان" فریاد "کمک، کمک" سر می‌دهند و کاری از دست مادران برای نجات فرزندان شان برنمی آید بود؟

واقعا استقرار یک کانکس یا ساخت پلی فلزی و کم هزینه از مرگ کودکی معصوم که به عشق تحصیل هر صبح کوله پشتی کهنه‌اش را بر دوش می اندازد و با طناب به آن سوی رودخانه طغیان می رود، نیست؟

براستی گناه مادران و پدران این دانش آموزان چیست که باید هر روز منتظر شنیدن اخبار مرگ فرزندان و غرق شدن دختران و پسران معصوم شان در رودخانه خروشان باشند؟

امیدواریم با انتشار این گزارش، شاهد رفع مشکلات این دانش‌آموزان و نگرانی خانواده‌های آنان باشیم.

گزارش: ضرغام علی بازی - ایلنا یاسوج