اگر روزگاری، مردم منطقه چیتاب از توابع شهرستان دنا، از طریق ماهی سرپهن، پوزه دراز و… ارتزاق می‌کردند، اگر روزگاری، مزارع سرسبز برنج در منطقه چیتاب، چشم هر بیننده‌ای را خیره می‌کرد، امروز رودخانه در حال مرگ چیتاب، دل هر انسانی را به درد می‌آورد.
اگر کسی سواد خواندن نداشته باشد، اما بتواند این تصاویر را ببیند، بدون شک، اشک چشمانش را هدیه می‌کند تا رودخانه چیتاب ادامه حیات بدهد.
مزارع پرورش ماهی چیتاب که عموماً در حالت نیمه فعال و معمولاً به صورت استیجاری (بیماری شایع امروزه پرورش ماهی‌های تمام استان) اداره می‌شوند، آب مانده و رنگ عوض کرده و پر از جلبک و فاقد اکسیژن را وارد مزارعشان می‌کنند و حاصلی جز تولید اندک، کاهش اکسیژن محلول در آب و بالا رفتن دما در مزارع و آمادگی برای بیماری‌های فصل گرم مانند استرپتوکوزیس، نخواهند داشت و جز بدهی محصولی برنخواهند داشت. بدون شک، افزایش تلفات و خسارت به مزارع، افزایش قیمت تولید و کاهش انگیزه در بین پرورش دهندگان ماهی را در پی خواهد داشت.
پرورش دهندگانی که از سال 92 تا کنون با بیماری ویروسی وی اچ اس دست وپنجه نرم کرده‌اند و توان قد علم کردن زیر فشارهای اقتصادی مانند آب بهاء، برق بهاء و اجاره بستر و تهیه خوراک و تهیه تخم چشم زده سالم که این روزها خود معضلی بزرگ است، را ندارند.
شاید، در پایین دست این رودخانه، در نزدیکی‌های دوروهان و نقطه اتصال رودخانه چیتاب به رودخانه بشار، رودخانه چیتاب کمی گول زننده و در حال زندگی نشان بدهد، اما بدون هیچ تردیدی رودخانه چیتاب باید به اورژانس انتقال یابد و به‌صورت اورژانسی عمل شود.
امروزه، شالی‌کاران ساحل رودخانه چیتاب که آب محدود پشت سد را دریافت می‌کنند، با افزودن کودهای ازته و کودهای آلی و افزایش دمای آب، به خاطر حرکت کند آب در شالیزارها و از طرفی پهن شدن لایه نازکی از آب در کرت‌های شالی، باعث افزایش دمای آب و افزایش مواد محلول در آب و کاهش شدید اکسیژن و تبخیر بسیاری از آب می‌شوند. باغداران، شالی‌کاران و استفاده کنندگان از آب بدون هیچ محدودیتی، به افزودن کودهای آلی و شیمیایی می‌پردازند و پس از آن، این مدیران صبور و رنجدیده مزارع پروش ماهی هستند، که آب مانده و مازاد بر مصرف شالی‌کاران و پساب مزارع بالا دست خود را صرف پرورش ماهی می‌کنند، شاید از این رهگذر بتوانند اقساط معوق خویش را پرداخت نمایند.
*بدون شکی یکی از مهم‌ترین دلایل این بحران زیست محیطی، می‌تواند، افزایش بی‌رویه برداشت آب و عدم نصب کنتور برای کشاورزان و اجرای روش‌های سنتی غرقابی محصولات کشاورزی و کشت محصولات پرمصرف باشد.*
اگر مزارع پرورش ماهی، نتوانند از سیستم تصفیه و خنک سازی و تزریق اکسیژن، یا حداقل دفع co2 استفاده کنند، بدون تردید ، افزایش دما و کاهش ظرفیت حمل اکسیژن محلول در آب، باعث ایجاد تلفات بیشتر در مزارع خواهد شد.
حال سؤال این است:
چه کسی یا کسانی مسئول این فاجعه هستند؟
آیا رودخانه چیتاب، بدون هیچ متولی و مسئولی، در حال مرگ است؟
آیا پرورش دهندگان و شالی‌کاران مسئول این بحران هستند؟
آیا رودخانه توان بازیابی خویش را خواهد یافت و دوباره نسل ماهی‌های بومی رودخانه احیا خواهند شد؟
آیا سازمانی متولی پژوهش و امکان‌سنجی برداشت آب، به خطر افتادن حیات رودخانه‌ها، افزایش غیراستاندارد مواد محلول در آب و… در استان وجود ندارد؟
چه کسی، این زنگ خطر را جدی خواهد گرفت و دلش برای خروش مجدد رودخانه چیتاب، خواهد سوخت و راهی خواهد ساخت؟
دستگاه‌های متولی مانند: امور آب استان، سازمان دامپزشکی، محیط زیست استان و شیلات استان باید با هم اندیشی و پژوهش، راهکاری برای حل این بحران بیندیشند وگرنه به‌زودی شاهد فاجعه‌ای زیست محیطی خواهیم بود.
بدون شک، وضعیت نابسامان رودخانه چیتاب، از مرحله اعلام خطر و نگران شدن گذشته و باید راهکار گرایانه و عملیاتی وارد عمل شد و مانع ادامه این روند نادرست و مرگ رودخانه زیبای چیتاب شد.
___
انتشار دهنده: سید ولی موسوی نژاد**6110
انتهای پیام اگر کسی سواد خواندن نداشته باشد، اما بتواند این تصاویر را ببیند، بدون شک، اشک چشمانش را هدیه می‌کند تا رودخانه چیتاب ادامه حیات بدهد.
مزارع پرورش ماهی چیتاب که عموماً در حالت نیمه فعال و معمولاً به صورت استیجاری (بیماری شایع امروزه پرورش ماهی‌های تمام استان) اداره می‌شوند، آب مانده و رنگ عوض کرده و پر از جلبک و فاقد اکسیژن را وارد مزارعشان می‌کنند و حاصلی جز تولید اندک، کاهش اکسیژن محلول در آب و بالا رفتن دما در مزارع و آمادگی برای بیماری‌های فصل گرم مانند استرپتوکوزیس، نخواهند داشت و جز بدهی محصولی برنخواهند داشت. بدون شک، افزایش تلفات و خسارت به مزارع، افزایش قیمت تولید و کاهش انگیزه در بین پرورش دهندگان ماهی را در پی خواهد داشت.
پرورش دهندگانی که از سال 92 تا کنون با بیماری ویروسی وی اچ اس دست وپنجه نرم کرده‌اند و توان قد علم کردن زیر فشارهای اقتصادی مانند آب بهاء، برق بهاء و اجاره بستر و تهیه خوراک و تهیه تخم چشم زده سالم که این روزها خود معضلی بزرگ است، را ندارند.
شاید، در پایین دست این رودخانه، در نزدیکی‌های دوروهان و نقطه اتصال رودخانه چیتاب به رودخانه بشار، رودخانه چیتاب کمی گول زننده و در حال زندگی نشان بدهد، اما بدون هیچ تردیدی رودخانه چیتاب باید به اورژانس انتقال یابد و به‌صورت اورژانسی عمل شود.
امروزه، شالی‌کاران ساحل رودخانه چیتاب که آب محدود پشت سد را دریافت می‌کنند، با افزودن کودهای ازته و کودهای آلی و افزایش دمای آب، به خاطر حرکت کند آب در شالیزارها و از طرفی پهن شدن لایه نازکی از آب در کرت‌های شالی، باعث افزایش دمای آب و افزایش مواد محلول در آب و کاهش شدید اکسیژن و تبخیر بسیاری از آب می‌شوند. باغداران، شالی‌کاران و استفاده کنندگان از آب بدون هیچ محدودیتی، به افزودن کودهای آلی و شیمیایی می‌پردازند و پس از آن، این مدیران صبور و رنجدیده مزارع پروش ماهی هستند، که آب مانده و مازاد بر مصرف شالی‌کاران و پساب مزارع بالا دست خود را صرف پرورش ماهی می‌کنند، شاید از این رهگذر بتوانند اقساط معوق خویش را پرداخت نمایند.
*بدون شکی یکی از مهم‌ترین دلایل این بحران زیست محیطی، می‌تواند، افزایش بی‌رویه برداشت آب و عدم نصب کنتور برای کشاورزان و اجرای روش‌های سنتی غرقابی محصولات کشاورزی و کشت محصولات پرمصرف باشد.*
اگر مزارع پرورش ماهی، نتوانند از سیستم تصفیه و خنک سازی و تزریق اکسیژن، یا حداقل دفع co2 استفاده کنند، بدون تردید ، افزایش دما و کاهش ظرفیت حمل اکسیژن محلول در آب، باعث ایجاد تلفات بیشتر در مزارع خواهد شد.
حال سؤال این است:
چه کسی یا کسانی مسئول این فاجعه هستند؟
آیا رودخانه چیتاب، بدون هیچ متولی و مسئولی، در حال مرگ است؟
آیا پرورش دهندگان و شالی‌کاران مسئول این بحران هستند؟
آیا رودخانه توان بازیابی خویش را خواهد یافت و دوباره نسل ماهی‌های بومی رودخانه احیا خواهند شد؟
آیا سازمانی متولی پژوهش و امکان‌سنجی برداشت آب، به خطر افتادن حیات رودخانه‌ها، افزایش غیراستاندارد مواد محلول در آب و… در استان وجود ندارد؟
چه کسی، این زنگ خطر را جدی خواهد گرفت و دلش برای خروش مجدد رودخانه چیتاب، خواهد سوخت و راهی خواهد ساخت؟
دستگاه‌های متولی مانند: امور آب استان، سازمان دامپزشکی، محیط زیست استان و شیلات استان باید با هم اندیشی و پژوهش، راهکاری برای حل این بحران بیندیشند وگرنه به‌زودی شاهد فاجعه‌ای زیست محیطی خواهیم بود.
بدون شک، وضعیت نابسامان رودخانه چیتاب، از مرحله اعلام خطر و نگران شدن گذشته و باید راهکار گرایانه و عملیاتی وارد عمل شد و مانع ادامه این روند نادرست و مرگ رودخانه زیبای چیتاب شد.
___
انتشار دهنده: سید ولی موسوی نژاد**6110
کپی شد
