ایلنا- صدای توسعه کشور از سمفونی همنواز همکاری بخش‌های دولتی و خصوصی نواخته می‌شود که می‌تواند امید را در دل مردمان این سرزمین افزایش دهد.
نمونه بارز این تدابیر امیدآفرین را در شهرستان منوجان می‌توان دید. شهرستان منوجان در فاصله 380 کیلومتری مرکز استان دارای جمعیت 64528 نفری، یکی از محروم‌ترین نقاط استان و کشور بوده است. این شهرستان با تولید محصولات کشاورزی نقش قابل ملاحظه‌ای در تأمین نیاز بازار ایفا می‌کند. این در حالی است که در گذشته، همه ما محرومیت این مناطق را اغلب از درون کپر و آلاچیق‌هایی مشاهده کرده‌ایم که گاهی با گزارش یک خبرنگار در یک خبرگزاری، روزنامه یا فضای مجازی؛ طعم تلخ توسعه‌نیافتگی و فقر را بر مذاق‌مان می‌نشاند.
آن زمان که رئیس کمیته‌امداد در جلسه شورای اداری خراسان رضوی گفت: «روحانی شعار رفع فقر را بیان کرد و من منصفانه در این جمع و کنار مضجع رضوی اعلام می‌کنم به این شعار خود عمل کرد» تعجب همگان برانگیخته شد. برای سنجش این موضع، فارغ از هر حزب و جناحی که باشید کافی است سری به شهرستان منوجان در استان کرمان بزنید تا نتیجه برنامه‌ریزی‌های اقتصاد مقاومتی مسئولان این استان در حوزه اشتغال‌زایی و رفع فقر را با انجام کارهای بزرگ توسط معین‌های اقتصادی مناطق از نزدیک مشاهده کنید.
جای بسی شگفتی نیست در جایی‌که درآمد اصلی مردم یک منطقه تولیدات کشاورزی باشد؛ نظاره‌گر محرومیت باشیم. تصویر چال کردن صدها تن سیب‌زمینی، گوجه، پیاز یا هندوانه به بهترین شکل گویای این وضعیت است. داستان این تصاویر قصه پرغصه صدمن مثنوی‌ای است که شرح آن نیازی به گفتن ندارد.
آماری دقیق از وضعیت فقر یا توسعه‌نیافتگی منطقه به معنای واقعی وجود ندارد اما مشاهدات کسانی که به آنجا رفت و آمدی داشته و دارند حکایت از وجود انقلابی در منطقه دارد که جلوه‌های آن بایستی به کمک رسانه‌ها در معرض نمایش همگان قرار گیرد.
وقتی رهبر انقلاب در جلسه اقتصاد مقاومتی با مثال‌زدن قلعه‌گنج کرمان از سایر استانداران می‌خواهد برای تماشای تدابیر مدیریت جهادی به شهرستان قلعه گنج مراجعه کنند باید از همگان خواهش کرد به منوجان و قلعه گنج سفر کنند و انقلاب اقتصادی و اجتماعی شکل گرفته شده را از نزدیک مشاهده کنند.
ماجرا از جایی شروع می‌شود که با تعیین شرکت‌های صنعتی و معدنی بزرگ استان به‌عنوان معین‌های اقتصادی مناطق کمتر توسعه‌یافته، برنامه‌ریزی‌های گسترده‌ای برای توسعه اجتماعی و اقتصادی منطقه صورت گرفته و اینکه می‌گوییم انقلاب، پر بی‌راهه نمی‌رویم.
انقلابی که از آن سخن می‌گوییم حاصل تصاویری است که اکنون از رهگذر توسعه شهرستان منوجان در قاب نگاه‌ها می‌نشیند. اکنون تغییر وضعیت را در چهره زنی می‌بینیم که باری از دوشش بر زمین افتاده و مجبور نیست برای تأمین آب مورد نیاز خود، صدها متر را طی کرده و کوزه‌ای بر دوش گیرد.
خوشحالی را در ضمیر و صورت مادرانی می‌بینیم که با راه اندازی مشاغل خانگی و سنتی مختلف، قالی، شال و گلیم خود را در محیط آرام خانه‌های خود و زیر باد کولر می بافند و با همکاری مسئولان با فروش آن درآمدی آبرومند دارند. مادرانی که دیگر زیر گرمای سوزان آفتاب، برای بدست آوردن رزقی اندک، کیلومترها طی نمی‌کنند تا با کار در زمین‌های کشاورزی، چندین کیلو سیب‌زمینی بر دوش گیرند و نیاز خود را تأمین کنند.
رضایت را در چهره کشاورزانی بایستی مشاهده کرد که با کانال‌کشی و انجام طرح‌های علمی کشاورزی و راهکارهای نوین آبیاری، می‌توانند محصولاتی بیشتر و با هزینه کمتر تولید کنند. شادابی و نشاط را در چهره 650 دانش‌آموز مدارس شبانه‌روزی می‌توان دید که دغدغه خواب و خوراک ندارند.
انقلاب را باید در تأسیس هتل سنتی مینو جهان، ایجاد فضاهای گردشگری و تفریحی، ایجاد پیست‌های دوچرخه‌سواری و اسب‌سواری، تأسیس چندین واحد کارگاهی کوچک و بزرگ اقتصادی، ایجاد سمینارهای فرهنگی و اجتماعی مختلف و توازن و تعادل امکانات آموزشی برای دانش‌آموزان کنکوری مشاهده کرد که همگی در پرتو تدابیر اقتصاد مقاومتی، امیدها را در دل مردان زحمتکش این دیار زنده کرده است.
آری توسعه و پیشرفت، بارانی نیست که از آسمان نازل شود. میوه یک‌ساله‌ای نیست که در فصل بهار و تابستان چیده شود. محصولی نیست که با مراجعه به بازار بتوان آن را خرید. توسعه و پیشرفت فرایندی مداوم و طولانی است که با برنامه‌ریزی، توجه به مسئولیت اجتماعی شرکت‌های بزرگ و استفاده از ظرفیت‌های بخش خصوصی حاصل می‌شود و مسأله‌سازی نیاز به توسعه و تلاش برای رسیدن به این هدف، نیاز به همکاری رسانه‌هایی دارد که با آگاهی رسانی اقدامات انجام شده از منوجان و منوجان ها الگوسازی کنند.
