هدف از این نام‌گذاری گرامیداشت یاد وخاطره‌ی دانشجویان شهید احمد قتدچی، مصطفی بزرگ‌نیا و آذر شریعت‌رضوی است. این سه ستاره درخشان روز 16 آذر سال 32 حدود چهارماه پس از کودتای ننگین 28 مرداد در دفاع از دولت ملی دکتر مصدق و اعتراض به سفر ریچارد نیکسون معاون رئیس جمهوری وقت آمریکا، در کریدور دانشکده فنی دانشگاه تهران به ضرب گلوله نظامیان شاه جان باختند و جاودانه شدند.
از آن تاریخ تاکنون 64 سال می‌گذرد. ولی گذر زمان با همه‌ی بی‌رحمی‌اش نتوانسته یاد وخاطره و اهداف آن به‌خون خفتگان وطن‌دوست را از یاد‌ها و اذهان محو کند. بلکه چنان‌که شاهدیم پس از پیروزی انفلاب اسلامی هرساله مراسم گرامیداشت آن جان‌باختگان راه آزادی و استقلال میهن در مراکز علمی ودانشگاهی، بر گزار می‌شود.
مناسب می‌بینم نوشته‌ای از دکتر علی شریعتی را در سوگ و یاد این سه مدافع راه آزادی نقل کنم. یادآور می‌شوم آذر شریعت رضوی یکی از سه شهید روز 16 آذر برادر همسر دکتر شریعتی بود. شریعتی متن جان‌سوز زیر را که در ادامه آورده‌ام 23 سال بعد از این رخداد نوشته است.
«اگر اجباری که به زنده ماندن دارم نبود، خود را در برابر دانشگاه آتش می‌زدم؛ همان‌جایی که 22 سال پیش، «آذر»مان، در آتش بیداد سوخت. او را پیش پای «نیکسون» قربانی کردند!
این سه یار دبستانی هنوز مدرسه را ترک نگفته‌اند! هنوز از تحصیلشان فراغت نیافته‌اند. آن‌ها نخواستند-همچون دیگران-کوپن نانی بگیرند و از پشت میز دانشگاه، به پشت پاچال بازار بروند و سر در آخور خویش فرو برند. از آن سال، چندین دوره آمدند و کارشان را تمام کردند و رفتند؛ اما این سه تن ماندند تا هرکه را می‌آید، بیاموزانند؛ هرکه را می‌رود، سفارش کنند. آن‌ها هرگز نمی روند، همیشه خواهند ماند، آن‌ها «شهید»اند.
این «سه قطره خون» بر چهره‌ی دانشگاه ما، همچنان تازه و گرم است. کاش می‌توانستم این سه آذر اهورائی را با تن خاکستر شده‌ام بپوشانم، تا در این سموم که می‌وزد، نفسرند! اما نه؛ باید زنده بمانم و این سه آتش را در سینه نگاه دارم».
*فعال رسانه
دریافت و انتشار : بهنام احمدی 5054
انتهای پیام از آن تاریخ تاکنون 64 سال می‌گذرد. ولی گذر زمان با همه‌ی بی‌رحمی‌اش نتوانسته یاد وخاطره و اهداف آن به‌خون خفتگان وطن‌دوست را از یاد‌ها و اذهان محو کند. بلکه چنان‌که شاهدیم پس از پیروزی انفلاب اسلامی هرساله مراسم گرامیداشت آن جان‌باختگان راه آزادی و استقلال میهن در مراکز علمی ودانشگاهی، بر گزار می‌شود.
مناسب می‌بینم نوشته‌ای از دکتر علی شریعتی را در سوگ و یاد این سه مدافع راه آزادی نقل کنم. یادآور می‌شوم آذر شریعت رضوی یکی از سه شهید روز 16 آذر برادر همسر دکتر شریعتی بود. شریعتی متن جان‌سوز زیر را که در ادامه آورده‌ام 23 سال بعد از این رخداد نوشته است.
«اگر اجباری که به زنده ماندن دارم نبود، خود را در برابر دانشگاه آتش می‌زدم؛ همان‌جایی که 22 سال پیش، «آذر»مان، در آتش بیداد سوخت. او را پیش پای «نیکسون» قربانی کردند!
این سه یار دبستانی هنوز مدرسه را ترک نگفته‌اند! هنوز از تحصیلشان فراغت نیافته‌اند. آن‌ها نخواستند-همچون دیگران-کوپن نانی بگیرند و از پشت میز دانشگاه، به پشت پاچال بازار بروند و سر در آخور خویش فرو برند. از آن سال، چندین دوره آمدند و کارشان را تمام کردند و رفتند؛ اما این سه تن ماندند تا هرکه را می‌آید، بیاموزانند؛ هرکه را می‌رود، سفارش کنند. آن‌ها هرگز نمی روند، همیشه خواهند ماند، آن‌ها «شهید»اند.
این «سه قطره خون» بر چهره‌ی دانشگاه ما، همچنان تازه و گرم است. کاش می‌توانستم این سه آذر اهورائی را با تن خاکستر شده‌ام بپوشانم، تا در این سموم که می‌وزد، نفسرند! اما نه؛ باید زنده بمانم و این سه آتش را در سینه نگاه دارم».
*فعال رسانه
دریافت و انتشار : بهنام احمدی 5054
کپی شد
