به گزارش ایرنا، این روزها که خبرهای ریز و درشت کرونایی، تحریریه خبرگزاری ها و رسانه های دنیا و گفت و گو و محاوره تک تک افراد را به خود اختصاص داده، تغییر برخی روابط و رفتارهای افراد جامعه به دلیل شیوع ویروس کرونا مرا به عنوان یک خبرنگار بر آن داشت تا در این مبحث قلمفرسایی کنم و از محاسن کوید نوزده ای بنویسم که باید نمره اش را ۲۰ داد.
حالا پس از خانه نشین شدن مردم و منع آنها از تجمعات و ارتباطات حتی با نزدیک ترین افراد خانواده شان که سابق بر این گاهی فرصت دیدار و سرکش به آنها را در کشاکش مشکلات و کارهای روزمره کمتر می یافتند، حسرت دیدار بزرگ ترها و خانواده و اقوامشان را در روزهای بحرانی شیوع ویروس کرونا یدک می کشند.
ویروسی که با آمدنش و منع ارتباطات حضوری به خیلی ها فهماند چه داشته هایی را داشته ایم و کمتر به عنوان یک سرمایه به آنها نگاه کرده ایم.
کرونا ما را متوجه کرد که دیدار بزرگترها، اقوام، خویشاوندان و دوستان، داروی بی بدیل دردهایمان بود و خودمان خبر نداشتیم.
دوستی می گفت، بعد از شیوع کرونا مشکل کفن و دفن افراد بی بضاعت در تدفین، خاکسپاری و برگزاری مراسم های آنچنانی با هزینه های هنگفت، حل شده است.
او معتقد بود حالا غنی و فقیر با وجود شیوع کرونا مثل هم و در نهایت سادگی دفن می شوند و این نمره ای مثبت برای کرونا در اصلاح رفتارهای جامعه است.
دیگر از مراسم آنچنانی و دسته گل های جور واجور در آیین ختم رفتگان خبری نیست، هر کس که باشی فرقی نمی کند، اینجا با هر توان مالی، پست، عنوان و مقامی با یک مراسم ساده بدون هیاهو راهی سفر آخرت می شوی.
حذف رفت و آمدهای غیرضروری در شهرها و رفع آلودگی هوا از دیگر مزایای شیوع کرونا است که به خیلی ها که حالا مجبورند قرنطینه خانگی را بگذارنند و رفت و آمد و کارهای بیرون از منزل خود را مدیریت کنند، فهماند گاهی چقدر بیهوده و بی برنامه از خانه خارج می شدیم در حالی که می توانستیم با صرف هزینه کمتر و برنامه ریزی دقیق تر علاوه بر کاهش هزینه ها در کمتر آلوده شدن هوای شهرمان نیز تاثیر بگذاریم.
احساس جمع صمیمی خانواده بدون دغدغه بیرون رفتن از منزل و توسل به کارهایی که هیچگاه تمامی نداشت، هیچ زمانی برای ما اینطور که حالا هست اتفاق نیفتاده بود.
امروز اکثر خانواده های ایرانی با رعایت توصیه های قرنطینه خانگی با گذراندن اوقاتی خوش با خانواده وجود این نعمت را بیش از همیشه درک کرده اند.
بانوانی که حالا با بیشتر ماندن در خانه و پختن انواع شیرینی و غذاهای خانگی، دست به ابتکار و دلپذیرتر کردن شرایط زندگی خود زده اند، شاید سالها این مهم را به فراموشی سپرده بودند و کرونا این شرایط را فراهم کرد.
عید امسال نخستین عیدی بود که مردم بی تکلف و بدون خرج و مخارج اضافی بسیار ساده بر سر سفره های هفتسین نشستند و بیشتر به فکر همنوعان بی بضاعت خود بودند.
کرونا مردم را بیش از گذشته به یاد مرگ انداخت، عید نوروز امسال اگرچه افراد شرایط حضور در خانه های یکدیگر و در آغوش کشیدن هم را نداشتند اما چه بسیار دلهایی بودند که بعد از ماه ها یا حتی سالها قهر و کینه با یکدیگر آشتی کردند و احوال یکدیگر را جویا شدند و همدیگر را از شر بیماری و ناخوشی به خدا سپردند.
دیگر در دید و بازدیدهای بی تلکف تصویری که در ایام قرنطینه هر چند روز یک بار اتفاق می افتد خبری از ریخت و پاش ها و هزینه های بیخودی نیست اینجا همه یکدیگر را به صفای باطن میهمان می کنند.
روزگار کرونایی نگاه و نذرهای برخی از مردم را نیز تغییر داده و به سمت نیازهای واقعی و خداپسندانه هدایت کرده است.
اکنون در شرایطی که برخی در تامین نیازهای روزمره زندگی شان مانده اند برخی افراد علاوه بر تامین مایحتاج زندگی نیازمندان، مواد ضدعفونی کننده و ملزومات بهداشتی را بین نیازمندان توزیع می کنند.
مدافعان سلامت نیز که تا چندی قبل نگران پرداخت نشدن حق و حقوقشان به طور کامل بودند امروز بدون توجه به این مسائل کمر همت را در راستای ریشه کنی ویروس کرونا با جدیت تمام بسته اند به طوری که جان خود را در طبق اخلاص گذارده و از جان هموطنانشان حفاظت می کنند.
کرونا حالا همه را، همه را تنها و به اصل خودشان نزدیک کرده است، اینجا در قرنطینه خانگی و یا بحبوحه اپیدمی یک بیماری مرگبار فرقی نمی کند زن باشی یا مرد، پیر باشی یا جوان، پست و مقام داشته یا فردی عادی باشی، حالا در این شرایط همه یک جور هستیم، جور جور و یکدست یکدست.
ما حالا نه به پست و مقام، نه به مال و منال، حالا ما فقط به شستن دست هایمان می اندیشیم، دست ها را، چشم ها را باید شست!
کرونا آمد و برایمان روشن کرد، ما چقدر کوچک هستیم در برابر خواست و اراده خدا، او به ما ثابت کرد دنیا مجالی برای تکرار تک تازی نیست و زمان وعده حسابرسی به اعمالمان نزدیک است.
اینجا ایران است، سرزمین اصالت و دیانت، مردمان این سرزمین حتی در شرایط بحرانی اپیدمی یک بیماری مهلک نیز مانند هشت سال جنگ تحمیلی آنچنان می ایستند که چشم تمام جهان به آنها خیره می ماند.
چه زیباست شرایطی که اکنون در آن روزگار می گذارنیم، اگر فقط با همین نگاه به آن بنگریم پس می توان نمره کوید ۱۹ را با توجه به رقم زدن اتفاقات مثبتی که همه شاهد آن هستیم ۲۰ داد.
