افراد در جامعه ممکن است نتوانند به دلیل جهل ، ناسازگاری ذهنی ، رفتارهای اعتیاد آور یا فشارهای فرهنگی ، مسئولیت سلامتی خود را به عهده بگیرند و از آنجا که بیماری ها و ناتوانایی ها ناشی از اثر متقابل عوامل ژنتیکی و محیطی است جامعه نیز تا حدودی مسئول سلامت جامعه خود است تا بتواند رسالت خود را در جهت ارتقای جامعه به درستی انجام دهد.
ترویج دسترسی به مراقبت های بهداشتی (وجود زیرساخت های بهداشتی در سطح جامعه) نیز یکی از عملکردهای بسیار مهم دولت است و باید دولت بتواند مراقبت های بهداشتی را به افراد در جهت خود مراقبتی یاد دهد و زیرساخت های لازم را برای آن ها فراهم کند چرا که افراد با مراقبت از خود می توانند سلامت را در سطح جمعیت یا سطح محیطی نیز به ارمغان آورند .
ممکن است در یک جامعه برخی افراد نتوانند به دلیل جهل ، ناسازگاری ذهنی ، رفتارهای اعتیاد آور یا فشارهای فرهنگی ، مسئولیت سلامتی خود را به عهده گیرند که در اینجا جامعه باید برای ارتقای سلامت این افراد در راستای ارتقای سلامت جامعه تلاش کند.
آنچه در حیطه مسئولیت های فردی در روزهای اخیر ذهن هر فردآگاه را مشغول می کند چگونگی برخورد با مقوله ای است که خاموش و بی صدا شکل گرفت و تبدیل به بزرگترین تهدید برای تمامی جوامع انسانی شده است.
ویروس کوچک و ناچیزی که در ابعاد و سرایتی بی حد و مرز که فجایع کم نظیری را تا به امروز رقم زده است از نحوه ایجاد و ابعاد و اندازه های این مرض نوظهور که بگذریم، آنچه که مهم است نحوه مواجهه هر فرد از اجتماع در هر مقام و جایگاهی است که قطعا تاثیر مستقیم بر ادامه اوضاع وخیم حاصل از شیوع این ویروس در اجتماعات بشری دارد.
این ویروس تمامی اقشار جامعه از عالی ترین مقامات بالا رتبه کشورها تا زباله گردهایی که از روی کارتن های خالی بر دوش گرفته لقمه نانی را به خانه می برند و زنان روسپی که با اندوهی سرد و شرمی خاموش و سوزنده در گوشه خیابان منتظرند تا کسی آن ها را به ناکجاآباد ببرد را در بر می گیرد.
بله تمام این ها مردم اجتماع ما را تشکیل می دهند که بی مبالاتی و بی انضباطی یکی در رعایت اصول بهداشتی منجر به مبتلا شدن طیف وسیعی از جامعه خواهد شد.
نخستین مطلب که هر فرد از اقشار جامعه باید به آن دقت ویژه کند این است که رعایت یا عدم رعایت مسائل توصیه شده در مورد کنترل ویروس کرونا چیزی شبیه الگوی مصرف آب و برق نیست که آن را به اما و اگر واگذار کرده و در مصرف آن سهل انگاری کنیم و در اصطلاح بگوییم هیچ خطری ما را تهدید نمی کند حال آنکه همان هم آثار ناخوشایندی به همراه دارد.
همین قدر بدانیم که بی تفاوتی می تواند این ویروس را به سرعت فراگیر کند و به راحتی جان ما و عزیزان ما و افراد دور و نزدیکمان را به خطر بیاندازد و اما آنچه باید کرد: نخستین گام جدی گرفتن این مساله است به صورتی که فرد متوجه باشد که با خطری مواجهه است و جان او و سایرین را تهدید می کند و نه مقوله ای که آن را به مسخره گرفته و از آن در جهت استهزاء در سطح جامعه و شبکه های اجتماعی استفاده کنند.
گام بعد ایجاد آگاهی و احساس مسئولیت در خود و سایرین از طریق ارتقای سطح دانش در مورد نحوه انتقال و راه های جلوگیری از انتشار این ویروس است که در این مورد با پیگیری منابع ذیصلاح و مراجع پزشکی و عدم توجه به توصیه های غیرکارشناسی و سطحی و بدون پایه و اساس از اهمیت به سزایی برخوردار است.
و اما مرحله سوم مربوط به نحوه ادامه زندگی روزمره و کسب و کارهایی است که تعطیلی در آن منجر به آسیب دیده گی و نقص در تولیدمی شود و برای جامعه مشکلاتی را چون تامین نیازهای اولیه زندگی به وجود می آورد که در این رابطه حاکمیت و شهروندان با رعایت حقوق شهروندی می توانند جلوی عواقب جبران ناپذیر را در جامعه بگیرند.
گذشت و ایثار و حس همنوع دوستی نیز در شرایط بحران های فراگیر به شدت کارساز و مفید است و اینکه فرد از تمام نیرو و امکانات خود در جهت کمک و برطرف کردن مشکلات خود و دیگری بهره می گیرد خود نتایجی بسیار متفاوت خواهد داشت تا جامعه ای که افراد با سودجویی حیاتی ترین اقلام لازم برای حفظ سلامتی افراد را در انبارها احتکار کنند و بزرگترین لطمات را به جامعه وارد سازند.
البته هنوز برای من مساله احتکار هضم شده نیست مگر نه این است شرکت های بزرگ دفتر و دستک دارند مگر خرید و فروش ها مشخص نیست مگر تولید مشخص نیست یعنی دلال های واسطه گر اینقدر زیاد شده اند که حساب و کتاب ها را به نفع خود تغییر داده اند؟؟؟ اگر حساب و کتابی وجود دارد و هزینه های خرید و فروش و تولید و صادرات مشخص است پس به راحتی می توان به فرد محتکر دسترسی داشت و اگر چنین نباشد این خانه از پای بست ویران است.
مساله بعد بیمارستان ها، کارخانه ها و دیگر مراکز عمومی که همگی بخشی به نام HSE دارند که باید همیشه پیش بینی بدترین خطراتی که می تواند ارگان ان را تهدید کند داشته باشد چرا باید یک هفته نگذشته ماسک و دستکش کم بیاوریم بنابراین اگر چنین چیزی باشد مجموعه ها هم دچار اشکال هستند و یا اینکه واقعا کوتاهی با مسئولان این بخش هاست که وظایف خود را توجیه نشده اند .
مدیریت و استرس نیز مساله دیگری است که من آن را ناشی از بزرگ نمایی های رسانه های اغلبا غربی می دانم که باید مورد توجه قرار گرفته و با آگاهی رسانی توسط رسانه ها و مراجع بهداشت درمان و بهداشت در داخل کشور خنثی شود و بهره گیری از دانش فرزندان آگاه این مرزو بوم باشد که این بیماری و حتی سخت تر از آن را نیز پاسخگو باشند و بدانیم برای حل این مشکل فقط اندکی عشق، امید، همبستگی، شعور، ایثار، صبر لازم است و خدایی که در این نزدیکی است .
