بیرون سازمان بیش از یک طیف وجود دارد. روابط عمومی باید حلقه ای درون سازمانی ، بین سازمان و سازمانهای دیگر ، سازمان و رسانه ها ، سازمان و مردم باشد. روابط عمومی آبروی سازمان خود است.
معمولا درباره آدمهای خوش برخورد و اجتماعی می گوییم روابط عمومی خوبی دارد. درباره روابط عمومی می گوییم روابط عمومی فقط لبخند زدن و سلام کردن نیست، در حالیکه بسیاری از مسئولان روابط عمومی که سالهای زیادی این منصب را تصرف کرده اند، هنوز به این مرحله و معنای عام روابط عمومی هم راه پیدا نکرده اند.
امروزه که روابط عمومی ارزش و اهمیت فراوانی پیدا کرده است کارشناسان این حوزه معتقدند روابط عمومی فقط تهیه خبر و گزارش نیست در حالیکه بسیاری از روابط عمومی ها نه تنها به مرحله تهیه خبر برای رسانه ها (اعم از شبکه های اجتماعی یا رسانه های رسمی) نرسیده اند، بلکه هنوز به مرحله تماس گرفتن با یک رسانه و اطلاع دادن یک امر قطعی که مبنای خبر و گزارش رسانه هاست هم نرسیده اند.
روشن است روابط عمومی به صرف یک اطلاع رسانی ساده که از بدیهیات و وظایف اولیه اوست، نمی تواند در کار رسانه دخالت کند و استقلال رسانه را تحت شعاع قرار دهد.
به گفته کارشناسان روابط عمومی افتادن در روزمرگی و انتشار پیام تبریک و تسلیت و مناسبت های تقویمی نیست. هرچند هنوز برخی از ادارات ما به این مرحله هم نرسیده اند. روابط عمومیی که اسیر روزمرگی شده و این حوزه را فقط گوشه دنجی برای استراحت سالهای پایانی خدمتش می داند، قطعا یک روابط عمومی موفق نیست.
آن روابط عمومی که بیرون از اداره اش حتی یک نفر از پستش اطلاع ندارد و نام و شماره تماسش را نمی داند، اساسا روابط عمومی نیست.
کسی که نمی‌تواند پاسخگوی نیازها و درخواست های مردم باشد و اطلاعات کافی و به موقع در اختیار آنها بگذارد یا نمی تواند راه ارتباط با مدیرانش را فراهم کند، روابط عمومی نیست.
پاسخهای نامناسب و خودسرانه یک روابط عمومی نابلد، خدشه زیانباری به چهره مدیریت و سازمان می زند که نمونه اش شاهد فراوان دارد.
یک سازمان یا اداره عبوس و پرخاش کننده به مردم، احتمالا یک مدیر یا روابط عمومی عبوس و دانای کل دارد. در حالیکه فروتنی و نیاز به بیشتر دانستن، نشانه بزرگی است، نه توهم همه چیز دانی. شاهدش مدیران بزرگ روابط عمومی در استان که همواره دنبال آموختن هستند (این متفاوت از گرفتن گواهی شرکت در دوره هاست.)
مدیری که گوشش را بر نظرات مردم بسته و فقط با لجاجت راه خود را می رود و اصرار دارد آنچه انجام می‌دهد درست و بی نقص است، قطعا یک مدیر دانا و فهمیده نیست.
مسئولی که پاسخ به یک سوال ساده خبرنگار را در زمان حادثه، به جلسه ای که بعدا تشکیل خواهد شد موکول می کند، کسی که ابتدایی ترین اطلاعات سازمان خود را بلد نیست، مدیری که دائما توهم حضور رقبای سیاسی اش را پشت سرش احساس می کند، مدیری که با بی میلی و کسالت در جلسات کاری حاضر می شود و مشغول بازی با تلفن همراهش است یا دنبال گریزگاه از جلسات می گردد، مدیری که پشت خطاهای کارکنانش پنهان می شود و ناشیانه اظهار بی اطلاعی می کند، یا مدیری که دست به انتخاب های نادرست و تحمیلی می زند، طبیعتا نباید از این مدیران و سازمان شان انتظار داشتن یک روابط عمومی خوب داشته باشیم. بله همیشه هم روابط عمومی مقصر نیست.
آرزوی داشتن یک تشکل که روابط عمومی های شهرستان هرچند وقت یکبار زیر سایه آن دور هم جمع شوند و با یکدیگر تعامل و تبادل نظر داشته باشند، (پیش تر با مسئولان گذشته و حال این پیشنهاد را مطرح کرده ام) زمانی محقق خواهد شد که استانداردهای حداقلی در انتخاب افراد برای سمت روابط عمومی رعایت شده باشد.
مسائلی که گاهی در جلسات مطرح می شود، نشان از ناآگاهی سازمانها از تکالیف یا عملکرد یکدیگر دارد و این امر نیز علامت فقدان گفت و گو، نبودن روابط فی مابین و نبود یا کم کاری روابط عمومی های آنهاست.
مشخص است در جایی که همه راهها به یک نفر ختم می شود و همه سوءتفاهم ها و فقدان اطلاعات با حضور، توضیحات و پادرمیانی یک نفر حل و فصل می شود، و همه کم کاری ها و سوءمدیریتهای احتمالی را یک نفر باید جبران کند، کارها به دشواری پیش خواهد رفت.
تا زمانی که دیگران گامی به جلو نمی گذارند و برای اعتلای خود یا سازمانشان حرکتی نمی کنند ، علیرغم میل باطنی و با اینکه نمی پسندیم مسائل قائم به شخص باقی خواهد ماند و روشن است که نمی توان از آن یک نفر انتظار داشت همیشه و همه جا حل المسائل باشد.
طفل روابط عمومی های ما هنوز تا رسیدن به مرحله ای که امروزه آنرا کافی و وافی نمی دانند، باید ره صد ساله ای را بپیماید. و این مهم به دقت و توانایی مدیران سازمانها در انتخاب مشاوران و مسئولان روابط عمومی ارتباط مستقیمی دارد.
*خبرنگار ایرنا در بردسیر
7421/ 5054
انتهای پیام معمولا درباره آدمهای خوش برخورد و اجتماعی می گوییم روابط عمومی خوبی دارد. درباره روابط عمومی می گوییم روابط عمومی فقط لبخند زدن و سلام کردن نیست، در حالیکه بسیاری از مسئولان روابط عمومی که سالهای زیادی این منصب را تصرف کرده اند، هنوز به این مرحله و معنای عام روابط عمومی هم راه پیدا نکرده اند.
امروزه که روابط عمومی ارزش و اهمیت فراوانی پیدا کرده است کارشناسان این حوزه معتقدند روابط عمومی فقط تهیه خبر و گزارش نیست در حالیکه بسیاری از روابط عمومی ها نه تنها به مرحله تهیه خبر برای رسانه ها (اعم از شبکه های اجتماعی یا رسانه های رسمی) نرسیده اند، بلکه هنوز به مرحله تماس گرفتن با یک رسانه و اطلاع دادن یک امر قطعی که مبنای خبر و گزارش رسانه هاست هم نرسیده اند.
روشن است روابط عمومی به صرف یک اطلاع رسانی ساده که از بدیهیات و وظایف اولیه اوست، نمی تواند در کار رسانه دخالت کند و استقلال رسانه را تحت شعاع قرار دهد.
به گفته کارشناسان روابط عمومی افتادن در روزمرگی و انتشار پیام تبریک و تسلیت و مناسبت های تقویمی نیست. هرچند هنوز برخی از ادارات ما به این مرحله هم نرسیده اند. روابط عمومیی که اسیر روزمرگی شده و این حوزه را فقط گوشه دنجی برای استراحت سالهای پایانی خدمتش می داند، قطعا یک روابط عمومی موفق نیست.
آن روابط عمومی که بیرون از اداره اش حتی یک نفر از پستش اطلاع ندارد و نام و شماره تماسش را نمی داند، اساسا روابط عمومی نیست.
کسی که نمی‌تواند پاسخگوی نیازها و درخواست های مردم باشد و اطلاعات کافی و به موقع در اختیار آنها بگذارد یا نمی تواند راه ارتباط با مدیرانش را فراهم کند، روابط عمومی نیست.
پاسخهای نامناسب و خودسرانه یک روابط عمومی نابلد، خدشه زیانباری به چهره مدیریت و سازمان می زند که نمونه اش شاهد فراوان دارد.
یک سازمان یا اداره عبوس و پرخاش کننده به مردم، احتمالا یک مدیر یا روابط عمومی عبوس و دانای کل دارد. در حالیکه فروتنی و نیاز به بیشتر دانستن، نشانه بزرگی است، نه توهم همه چیز دانی. شاهدش مدیران بزرگ روابط عمومی در استان که همواره دنبال آموختن هستند (این متفاوت از گرفتن گواهی شرکت در دوره هاست.)
مدیری که گوشش را بر نظرات مردم بسته و فقط با لجاجت راه خود را می رود و اصرار دارد آنچه انجام می‌دهد درست و بی نقص است، قطعا یک مدیر دانا و فهمیده نیست.
مسئولی که پاسخ به یک سوال ساده خبرنگار را در زمان حادثه، به جلسه ای که بعدا تشکیل خواهد شد موکول می کند، کسی که ابتدایی ترین اطلاعات سازمان خود را بلد نیست، مدیری که دائما توهم حضور رقبای سیاسی اش را پشت سرش احساس می کند، مدیری که با بی میلی و کسالت در جلسات کاری حاضر می شود و مشغول بازی با تلفن همراهش است یا دنبال گریزگاه از جلسات می گردد، مدیری که پشت خطاهای کارکنانش پنهان می شود و ناشیانه اظهار بی اطلاعی می کند، یا مدیری که دست به انتخاب های نادرست و تحمیلی می زند، طبیعتا نباید از این مدیران و سازمان شان انتظار داشتن یک روابط عمومی خوب داشته باشیم. بله همیشه هم روابط عمومی مقصر نیست.
آرزوی داشتن یک تشکل که روابط عمومی های شهرستان هرچند وقت یکبار زیر سایه آن دور هم جمع شوند و با یکدیگر تعامل و تبادل نظر داشته باشند، (پیش تر با مسئولان گذشته و حال این پیشنهاد را مطرح کرده ام) زمانی محقق خواهد شد که استانداردهای حداقلی در انتخاب افراد برای سمت روابط عمومی رعایت شده باشد.
مسائلی که گاهی در جلسات مطرح می شود، نشان از ناآگاهی سازمانها از تکالیف یا عملکرد یکدیگر دارد و این امر نیز علامت فقدان گفت و گو، نبودن روابط فی مابین و نبود یا کم کاری روابط عمومی های آنهاست.
مشخص است در جایی که همه راهها به یک نفر ختم می شود و همه سوءتفاهم ها و فقدان اطلاعات با حضور، توضیحات و پادرمیانی یک نفر حل و فصل می شود، و همه کم کاری ها و سوءمدیریتهای احتمالی را یک نفر باید جبران کند، کارها به دشواری پیش خواهد رفت.
تا زمانی که دیگران گامی به جلو نمی گذارند و برای اعتلای خود یا سازمانشان حرکتی نمی کنند ، علیرغم میل باطنی و با اینکه نمی پسندیم مسائل قائم به شخص باقی خواهد ماند و روشن است که نمی توان از آن یک نفر انتظار داشت همیشه و همه جا حل المسائل باشد.
طفل روابط عمومی های ما هنوز تا رسیدن به مرحله ای که امروزه آنرا کافی و وافی نمی دانند، باید ره صد ساله ای را بپیماید. و این مهم به دقت و توانایی مدیران سازمانها در انتخاب مشاوران و مسئولان روابط عمومی ارتباط مستقیمی دارد.
*خبرنگار ایرنا در بردسیر
7421/ 5054
کپی شد
