در این یادداشت آمده است: برگزاری 2 انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای اسلامی شهر و روستا، در عین فرصت بودن، تهدیدی برای انتخابات شوراها، نیز هست.
هم اکنون اولویت برای فعالان سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، در عرصه انتخابات، ریاست جمهوری است و همین موضوع سبب می‌شود که انتخابات شوراها در سایه انتخابات بزرگتر و مهم تر قرار بگیرد.
شاید به جز شهرستان تهران، که 2 جناح عمده کشور با لیست‌های جداگانه‌ای که البته مورد انتقاد برخی از هواداران قرار دارد، کمتر شهری در کشور پهناور ایران، از چنین امکان حزبی بهره‌مند است چرا که در استان‌ها هواداران جناح‌ها، هیچ گاه به توافق برای همگرایی نائل نیامده و در کوچکترین موضوعات هم اشتراک ندارند.
در نتیجه لیست نامزدهای نمایندگی شورا، بلاموضوع است و مردم در سردرگمی، بلاتکلیفی و انتخاب‌های متعدد برای شوراهای پرتعداد به سر می‌برند که معمولا نتیجه چنین وضعیتی، تشکیل شوراهایی ضعیف بوده، هر چند عمر کوتاه این نهاد مدنی که تازه از شیر گرفته شده است، توقع از آن را کاهش می‌دهد.
اما به دلایل فراوانی، شوراها در اغلب شهرها، به جای ایجاد فرصت، تهدیدی برای رشد، توسعه و مدنیت بوده‌اند. همین تهدید، دلیل محکمی است که نباید به عنوان انتخابات درجه 2، یا بی‌اهمیت با آن مواجه شویم.
لازم است اکنون که شرایط برای انتخاب‌های دقیق و اصلح وجود ندارد، مردم و نهادهای مدنی و نخبگان سازوکاری برای بعد از انتخابات شوراها، بخصوص در شهرها، فراهم کنند تا حتی‌المقدور از آسیب‌ها؛ کاسته شود.
تشکیل گروهی مردم نهاد از بزرگان و نخبگان برای نظارت بر شورا، می‌تواند اولین گام باشد.
3209/8066 دریافت کننده:عباداله آذرگون ** انتشاردهنده:علی مولوی
انتهای پیام هم اکنون اولویت برای فعالان سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، در عرصه انتخابات، ریاست جمهوری است و همین موضوع سبب می‌شود که انتخابات شوراها در سایه انتخابات بزرگتر و مهم تر قرار بگیرد.
شاید به جز شهرستان تهران، که 2 جناح عمده کشور با لیست‌های جداگانه‌ای که البته مورد انتقاد برخی از هواداران قرار دارد، کمتر شهری در کشور پهناور ایران، از چنین امکان حزبی بهره‌مند است چرا که در استان‌ها هواداران جناح‌ها، هیچ گاه به توافق برای همگرایی نائل نیامده و در کوچکترین موضوعات هم اشتراک ندارند.
در نتیجه لیست نامزدهای نمایندگی شورا، بلاموضوع است و مردم در سردرگمی، بلاتکلیفی و انتخاب‌های متعدد برای شوراهای پرتعداد به سر می‌برند که معمولا نتیجه چنین وضعیتی، تشکیل شوراهایی ضعیف بوده، هر چند عمر کوتاه این نهاد مدنی که تازه از شیر گرفته شده است، توقع از آن را کاهش می‌دهد.
اما به دلایل فراوانی، شوراها در اغلب شهرها، به جای ایجاد فرصت، تهدیدی برای رشد، توسعه و مدنیت بوده‌اند. همین تهدید، دلیل محکمی است که نباید به عنوان انتخابات درجه 2، یا بی‌اهمیت با آن مواجه شویم.
لازم است اکنون که شرایط برای انتخاب‌های دقیق و اصلح وجود ندارد، مردم و نهادهای مدنی و نخبگان سازوکاری برای بعد از انتخابات شوراها، بخصوص در شهرها، فراهم کنند تا حتی‌المقدور از آسیب‌ها؛ کاسته شود.
تشکیل گروهی مردم نهاد از بزرگان و نخبگان برای نظارت بر شورا، می‌تواند اولین گام باشد.
3209/8066 دریافت کننده:عباداله آذرگون ** انتشاردهنده:علی مولوی
کپی شد
