در این مطلب آمده است: اظهارات بابک دین پرست معاون اقتصادی وزارت کشور در باره شایسته شدنِ جایگاهِ ستاد اقتصاد مقاومتی استان کرمانشاه در سطح کشور و تفاوت فاحشی که عملکرد این ستاد در ماههای اخیر با عملکردش در سال 95 و اوایل سال 96 داشته است، نشان می دهد که هوشنگ بازوند به خوبی پاشنه آشیل اقتصاد این دیار را شناخته است و قصد ندارد همچون مدیران گذشته از ظرفیتهایِ این ستاد برای شکوفایی اقتصاد درون زا و مولد ، غفلت کند.
این بی بهره گی استان از فرصت های فراهم شده در چند سال اخیر، در حالی اتفاق افتاده است که استان های دیگر، با ارائه الگوی بومی از اقتصاد مقاومتی، توانسته اند به صورت هدفمند از مؤلفه های آن برای جان بخشیدن به بنگاههای نیمه فعال و راکد، توسعه فعالیت های دانش بنیان و نیز بهبود فضای کسب و کارشان بهره ببرند.
شاید بتوان تأکیدات استاندار کرمانشاه در جلسه اخیر ستاد اقتصاد مقاومتی به توسعه طرح هایی همچون پرورش ماهی در قفس را نویدی دانست بر اینکه بالاخره قرار است امور اقتصادی استان برای برون رفت از چالش هایش، به مسیر درست و منطقی باز گردد و با تکیه به داشته هایِ درونی و ظرفیت‌های موجود که حرف اول را در اقتصادِ مقاومتی می زند، ورشکستگی را از فضای کسب و کار بزداید.
البته هم مهندس بازوند و هم دکتر حاتمی معاونِ تازه نفسِ اقتصادی اش حتما می دانند که بدلیل بی توجهی مسئولین به قابلیت ها و پتانسیل های مناطق مختلف استان در سالهای گذشته، خوشه هایِ کسب و کار در چارچوبِ اقتصادِ مقاومتی نتوانسته اند رونق مشهود و ملموسی داشته باشند و همین واقعیتِ ناگوار، کار آنها را بسیار سخت و دشوار می نماید.
علاوه بر این، استان ما سالهاست از «نظارت گریزی» و حتی «نظارت ستیزی» آسیب دیده و رنج می برد. مدتهاست سازوکاری مناسب برای رصدِ دقیقِ امور در لایه های پایین مدیریتی تعریف نشده است. شهرستان ها جزیره ای عمل می کرده و هر یک به راهی رفته اند. انگار یادشان رفته است که برای اقتصاد مقاومتی، بُرِّش شهرستانی تدوین نمایند و سامانه ای قوی را برای زیرنظر گرفتن فعل و انفعالات اقتصادی در مناطق مختلف، تهیه کنند. پرواضح است که در چنین فضای رها شده ای ، مردم نمی توانند شاهد تحول و دگرگونی قابل توجهی در شاخص های اقتصادی استانشان باشند.
باید بپذیریم که در این سالها حلقه مفقوده رونق اقتصادی این استان، بی برنامگی برای بالندگی ظرفیت های محلی و بومی بوده است. مدتها از پتانسیلی که سدهای زمکانِ دالاهو ، زاگرسِ گیلانغرب ، شهدایِ گمنام ( تنگ حمام ) سرپل ذهاب و داریانِ پاوه برای توسعه پرورش ماهی در قفس دارند غافل بوده ایم ، همچنان که زیبایی های منطقه اورامانات را برای ارتقایِ صنعت گردشگری و بومگردی از یاد برده ایم. قادر نبوده ایم فرش سنقر و گلیم هرسین را در ساختار اقتصاد مقاومتی به پایلوتی برای اشتغال جوانان مبدل سازیم ، همانگونه که نگاهمان سالهاست به نوبرانگی انگور یاقوتی سومار و خرمای قصرشیرین یک نگاه خلاقانه نبوده است واِلا حداقل برای ایجاد صنایع بسته بندی این محصولات ناب و یا احداث سردخانه های مناسب در این مناطق، تدبیری اتخاذ می کردیم.
ما انگار سالهاست که داشته هایمان را فراموش کرده ایم…
8066
انتهای پیام این بی بهره گی استان از فرصت های فراهم شده در چند سال اخیر، در حالی اتفاق افتاده است که استان های دیگر، با ارائه الگوی بومی از اقتصاد مقاومتی، توانسته اند به صورت هدفمند از مؤلفه های آن برای جان بخشیدن به بنگاههای نیمه فعال و راکد، توسعه فعالیت های دانش بنیان و نیز بهبود فضای کسب و کارشان بهره ببرند.
شاید بتوان تأکیدات استاندار کرمانشاه در جلسه اخیر ستاد اقتصاد مقاومتی به توسعه طرح هایی همچون پرورش ماهی در قفس را نویدی دانست بر اینکه بالاخره قرار است امور اقتصادی استان برای برون رفت از چالش هایش، به مسیر درست و منطقی باز گردد و با تکیه به داشته هایِ درونی و ظرفیت‌های موجود که حرف اول را در اقتصادِ مقاومتی می زند، ورشکستگی را از فضای کسب و کار بزداید.
البته هم مهندس بازوند و هم دکتر حاتمی معاونِ تازه نفسِ اقتصادی اش حتما می دانند که بدلیل بی توجهی مسئولین به قابلیت ها و پتانسیل های مناطق مختلف استان در سالهای گذشته، خوشه هایِ کسب و کار در چارچوبِ اقتصادِ مقاومتی نتوانسته اند رونق مشهود و ملموسی داشته باشند و همین واقعیتِ ناگوار، کار آنها را بسیار سخت و دشوار می نماید.
علاوه بر این، استان ما سالهاست از «نظارت گریزی» و حتی «نظارت ستیزی» آسیب دیده و رنج می برد. مدتهاست سازوکاری مناسب برای رصدِ دقیقِ امور در لایه های پایین مدیریتی تعریف نشده است. شهرستان ها جزیره ای عمل می کرده و هر یک به راهی رفته اند. انگار یادشان رفته است که برای اقتصاد مقاومتی، بُرِّش شهرستانی تدوین نمایند و سامانه ای قوی را برای زیرنظر گرفتن فعل و انفعالات اقتصادی در مناطق مختلف، تهیه کنند. پرواضح است که در چنین فضای رها شده ای ، مردم نمی توانند شاهد تحول و دگرگونی قابل توجهی در شاخص های اقتصادی استانشان باشند.
باید بپذیریم که در این سالها حلقه مفقوده رونق اقتصادی این استان، بی برنامگی برای بالندگی ظرفیت های محلی و بومی بوده است. مدتها از پتانسیلی که سدهای زمکانِ دالاهو ، زاگرسِ گیلانغرب ، شهدایِ گمنام ( تنگ حمام ) سرپل ذهاب و داریانِ پاوه برای توسعه پرورش ماهی در قفس دارند غافل بوده ایم ، همچنان که زیبایی های منطقه اورامانات را برای ارتقایِ صنعت گردشگری و بومگردی از یاد برده ایم. قادر نبوده ایم فرش سنقر و گلیم هرسین را در ساختار اقتصاد مقاومتی به پایلوتی برای اشتغال جوانان مبدل سازیم ، همانگونه که نگاهمان سالهاست به نوبرانگی انگور یاقوتی سومار و خرمای قصرشیرین یک نگاه خلاقانه نبوده است واِلا حداقل برای ایجاد صنایع بسته بندی این محصولات ناب و یا احداث سردخانه های مناسب در این مناطق، تدبیری اتخاذ می کردیم.
ما انگار سالهاست که داشته هایمان را فراموش کرده ایم…
8066
کپی شد
