شهریار بخشنده توانجوی 19 ساله بانه ای یکی از این افراد است که با کار و تلاش فراوان توانسته نگاه های ترحم آمیز مردم را نسبت به جامعه توانجویان تغییر دهد و مظهر اراده و پشتکار این قشر شود.
او اهل روستای سویرو است و هر روز صبح در سرما و گرما، پنج کیلومتر راه را با موتور چهار چرخ خود می پیماید تا به بانه بیاید و در یک کارواش کار کند.
معلولیت شهریار باعث نشد از تلاش برای زندگی و رسیدن به آرزوهایش دست بردارد لذا هر صبح با اراده ای قوی قدم در راهی می گذارد که رسیدن به آمال و آرزوهایش و دستیابی به آینده ایی روشن را برایش هموار می کند.
شهریار بخشنده در گفت و گو با خبرنگار ایرنا می گوید: در یک سالگی کنتور برق منزل شان اتصالی کرد و خانه طعمه آتش می شود و او که در گهواره بوده از ناحیه پا دچار سوختگی شدید شد.
شهریار برای مداوا در بیمارستان بستری می شود ولی پس از چند ماه زخم هایش التیام نمی یابند ولی با این شرایط بیمارستان را ترک می کند بعد از مدتی پدرش او را برای مداوا به سلیمانیه عراق می برد اما پزشکان در آنجا امیدی به بهبودی در وی نمی بینند و مجبور می شوند پاهایش را قطع کنند تا روزگار سرنوشت دیگری در همان آغاز زندگی برای او رقم بزند.
نداشتن پا باعث نشد شهریار زمین گیر شود او روی زانوهای خود استوار قدم بر داشت و هر روز به امید فرداهای بهتر تلاشی سخت را آغاز کرد.
او هر روز از ساعت 9 صبح تا 6 بعد از ظهر در کارواش کار (ماشین شویی) می کند تا نیازش را از دیگران طلب نکند و از حاصل تلاش و دسترنج خود بهره مند شود.
شهریار تا کلاس پنجم ابتدایی درس خوانده و بخاطر اینکه روستای آنها مدرسه راهنمایی نداشت و مدرسه شبانه روزی در کوپیچ سفلی بانه هم او را با این شرایط نپذیرفت مجبور شد درس را رها کند و از ادامه تحصیل محروم شود.
این جوان توانجو، 2 سال قبل در کارواشی نزدیک روستای سویرو مشغول بکار شد اما بعد از مدتی این کارواش نیز تعطیل شد و او پس از چهار ماه در یک کارگاه خیاطی کار پیدا کرد ولی چون علاقه ای نداشت رهایش کرد و مدتی بعد در یک کارواش در شهر بانه مشغول بکار شد.
شهریار در پاسخ به این سوال که پیمودن این راه هر روز برای شما سخت نیست؟ می گوید: راهی است که خودم با اختیار انتخاب کردم و همه سختی آن را با جان می خرم باید بپذیریم هر کاری سختی ها و مشکلات خاص خود را دارد.
او گفت: بدلیل اینکه در سن رشد هستم هر سال باید پاهای مصنوعی را عوض کنم این برای من مشکل است و آرزویم این است که بتوانم پای مصنوعی داشته باشم که اذیتم نکند البته یکی دیگر از آرزوهایم این است که بتوانم یک موتور دنده اتوماتیک بخرم تا راحت تر بین محل کار و خانه رفت و آمد کنم.
شهریار زیر پوشش هیچ نهاد حمایتی نیست البته به صورت موردی گاهی از خدمات بهزیستی استفاده می کند اما مستمری ماهیانه از این نهاد نمی گیرد.
نبود امکانات ورزشی برای توانجویان در بانه، شهریار را از ورزش که یکی از علاقه مندی هایش است همانند تحصیل محروم کرده است.
به گزارش ایرنا، 600 نفر از توانجوان در بانه از خدمات مختلف بهزیستی برخوردار هستند به تعدادی از این توانجویان مستمری ماهیانه و به تعدادی هم کمک های موردی پرداخت می شود برخی توانجویان نیز تجهیزات پزشکی و وسایل کمک توانبخشی از این نهاد می گیرند.
شهرستان بانه با 158 هزار نفر جمعیت در 270 کیلومتری غرب سنندج واقع شده است.
7469/9102
انتهای پیام او اهل روستای سویرو است و هر روز صبح در سرما و گرما، پنج کیلومتر راه را با موتور چهار چرخ خود می پیماید تا به بانه بیاید و در یک کارواش کار کند.
معلولیت شهریار باعث نشد از تلاش برای زندگی و رسیدن به آرزوهایش دست بردارد لذا هر صبح با اراده ای قوی قدم در راهی می گذارد که رسیدن به آمال و آرزوهایش و دستیابی به آینده ایی روشن را برایش هموار می کند.
شهریار بخشنده در گفت و گو با خبرنگار ایرنا می گوید: در یک سالگی کنتور برق منزل شان اتصالی کرد و خانه طعمه آتش می شود و او که در گهواره بوده از ناحیه پا دچار سوختگی شدید شد.
شهریار برای مداوا در بیمارستان بستری می شود ولی پس از چند ماه زخم هایش التیام نمی یابند ولی با این شرایط بیمارستان را ترک می کند بعد از مدتی پدرش او را برای مداوا به سلیمانیه عراق می برد اما پزشکان در آنجا امیدی به بهبودی در وی نمی بینند و مجبور می شوند پاهایش را قطع کنند تا روزگار سرنوشت دیگری در همان آغاز زندگی برای او رقم بزند.
نداشتن پا باعث نشد شهریار زمین گیر شود او روی زانوهای خود استوار قدم بر داشت و هر روز به امید فرداهای بهتر تلاشی سخت را آغاز کرد.
او هر روز از ساعت 9 صبح تا 6 بعد از ظهر در کارواش کار (ماشین شویی) می کند تا نیازش را از دیگران طلب نکند و از حاصل تلاش و دسترنج خود بهره مند شود.
شهریار تا کلاس پنجم ابتدایی درس خوانده و بخاطر اینکه روستای آنها مدرسه راهنمایی نداشت و مدرسه شبانه روزی در کوپیچ سفلی بانه هم او را با این شرایط نپذیرفت مجبور شد درس را رها کند و از ادامه تحصیل محروم شود.
این جوان توانجو، 2 سال قبل در کارواشی نزدیک روستای سویرو مشغول بکار شد اما بعد از مدتی این کارواش نیز تعطیل شد و او پس از چهار ماه در یک کارگاه خیاطی کار پیدا کرد ولی چون علاقه ای نداشت رهایش کرد و مدتی بعد در یک کارواش در شهر بانه مشغول بکار شد.
شهریار در پاسخ به این سوال که پیمودن این راه هر روز برای شما سخت نیست؟ می گوید: راهی است که خودم با اختیار انتخاب کردم و همه سختی آن را با جان می خرم باید بپذیریم هر کاری سختی ها و مشکلات خاص خود را دارد.
او گفت: بدلیل اینکه در سن رشد هستم هر سال باید پاهای مصنوعی را عوض کنم این برای من مشکل است و آرزویم این است که بتوانم پای مصنوعی داشته باشم که اذیتم نکند البته یکی دیگر از آرزوهایم این است که بتوانم یک موتور دنده اتوماتیک بخرم تا راحت تر بین محل کار و خانه رفت و آمد کنم.
شهریار زیر پوشش هیچ نهاد حمایتی نیست البته به صورت موردی گاهی از خدمات بهزیستی استفاده می کند اما مستمری ماهیانه از این نهاد نمی گیرد.
نبود امکانات ورزشی برای توانجویان در بانه، شهریار را از ورزش که یکی از علاقه مندی هایش است همانند تحصیل محروم کرده است.
به گزارش ایرنا، 600 نفر از توانجوان در بانه از خدمات مختلف بهزیستی برخوردار هستند به تعدادی از این توانجویان مستمری ماهیانه و به تعدادی هم کمک های موردی پرداخت می شود برخی توانجویان نیز تجهیزات پزشکی و وسایل کمک توانبخشی از این نهاد می گیرند.
شهرستان بانه با 158 هزار نفر جمعیت در 270 کیلومتری غرب سنندج واقع شده است.
7469/9102
کپی شد
