به گزارش ایرنا، اوتیسم بیماری ناشناختی که تا امروز قامت علم را در برابر علت ابتلای فرد و راه درمان آن خم کرده است در وجود نیما کمانگرپور، استعدادی بزرگ در حوزه نقاشی خلق کرده که هر بیننده ای با دیدن نقاشی های او برای چند لحظه آرزوی کشف نشدن درمان این بیماری از ذهنش عبور می کند.
از آنجا که باور قالب در خصوص این بیماری می گوید صدای اوتیسم، صدای در خود ماندگی است اما وجود افراد اوتیسمی مانند نیما با استعدادهای خاص، این باور را به چالش می کشد و این فکر را در ذهن ایجاد می کند که شاید نبوغ این افراد بخاطر شکستن صوت های این صدا در درون خود باشد تا بتوانند صدایشان را متفاوت از سایر انسان ها به گوش دیگران برسانند.
نیما در جواب سوال هایم کوتاه و مختصر چند کلمه ای می گوید و چشم هایش را برای ارتباط بر قرار نکردن با من به قالی کف اتاق خیره می کند اما این باعث نمی شود که من در نقاشی هایش تلاش برای شکست شدن صوت های آن صدای در خود ماندگی را نبینم.
نیما نوجوانی 15 ساله است که اوتیسم این توانایی را به او داده تا هر چیزی را که در اطرافش می بیند با کوچکترین جزییات در حافظه اش ثبت و براحتی و با ظرافتی باور نکردنی آن را روی بوم نقاشی بیاورد.
او با صدایی آرام و دلنشین نه مانند صدای نوجوانی 15 ساله بلکه مانند صدای کودکی پر از شور حرف زدن از اولین نقاشیش گفت: کشیدن نقاشی ماشین آنچنان لذتی برایم دارد که هیچ روزی را نمی توانم بدون طراحی یک نوع آن بگذرانم.
استعداد فوق العاده کمانگرپور در نقاشی و دقتش در گوش دادن به سوال هایم باعث می شود به سختی خودم را راضی کنم که او را فردی دارای اختلال رفتاری ببینم تا اینکه در جواب یکی از سوال هایم افزود: تنها خواسته او از پدر و مادرش کار کردن پدر در بیرون از خانه و غذا پختن مادر در خانه برای او است.
فهمیدم دنیای اوتیسمی ها کوچکتر از تصور ما است و همین بهانه ای شد تا از او بپرسم دنیا برای نیما یعنی کجا؟ به اتاقش که تمام دیوارهایش را با نقاشی پر کرده بودند اشاره و تاکید کرد: اتاق نقاشی دنیای من است این در حالی بود که به گفته مادرش در این اتاق، 2 برادر دیگر او هم زندگی می کنند.
بغض های مادر در هر بار جواب دادن پسرش به سوال های من، بیان کننده این مساله بود که او هنوز با بیماری پسرش کنار نیامده است، همین دلیلی شد تا از او بپرسم اوتیسم برای او چه معنای دارد؟ گفت: درد، رنج، عذاب حرف ها و نگاه های مردم، درماندگی، ناتوانی، بی پولی، خستگی، تنهایی و در کنار همه اینها نیما و آینده نامعلومش بعد از مرگ من و پدرش بهترین معنی برای اوتیسم است.
مرضیه کرم پور با اشاره به اینکه از 6 ماهگی متوجه اختلالات رفتاری پسرش شده است، گفت: هیچ چیزی برای یک مادر سخت تر از این نیست که فرزندش از چهار سالگی شروع به راه رفتن و در 7 سالگی بتواند حرف زدن بیاموزد.
وی با بیان اینکه از سال 91 متوجه استعداد نیما در خلق طراحی های بی نظیری از ماشین شدند، افزود: فقط یک بار دیدن هر چیزی برای نیما کافی است تا آن را با تمام جزییاتش به حافظه بسپارد و به راحتی روی کاغذ پیاده کند.
کرم پور به استعداد بسیار بالای نیما در استفاده از نرم افزارهای مختلف کامپیوتر نیز اشاره کرد و یادآور شد: از سال گذشته طراحی انواع ماشین ها را با نرم افزارهای مختلف آغاز کرده است.
این مادر که پسر اوتیسمیش را بزرگترین سرمایه زندگیش می داند در خصوص آموزش های مختلف به پسرش گفت: تمام استعدادهای نیما ذاتی است و آنها به دلیل ناتوانی مالی تاکنون نتوانسته اند استعدادهای او را زیر نظر یک استاد پرورش دهند.
پدر این نوجوان اوتیسمی کامیارانی، کارگر است و در خصوص سختی های داشتن یک فرزند بیمار و ناتوان می گوید: تا زمانی که زنده باشم از هیچ تلاشی برای رفاه پسرم دریغ نخواهم کرد اما تمام دغدغه و فکر من وضعیت نیما در آینده است.
پرویز کمانگرپور که صدایش می لرزید و به سختی جلوی اشک هایش را گرفته بود، افزود: تنها خواسته اش از مسئولان این است که برای پرورش استعداد پسرش به او کمک کنند.
وی با اشاره به عدم حمایت نهادهای حمایتی در بحث هزینه های نگهداری و درمانی پسرش اظهار کرد: این روزها بر آمدن از عهده هزینه های مختلف یک اوتیسمی، بیماری سیاتیک خود و قلب بیمار همسرش برای او به عنوان یک کارگر روز مزد بسیار سخت شده است.
این پدر با حسرت از روزهایی که در تهیه لوازم مورد نیاز نقاشی برای پسرش ناتوان بوده می گوید: شرایط بیماری نیما به گونه ای است که زمانی که به خواسته هایش جامعه عمل نپوشیم تبدیل به فردی پرخاشگر و غیر قابل کنترل می شود.
کمانگرپور با اشاره به اینکه در سال گذشته از سوی ایران خودرو، نیما برای طرح هایش مورد تقدیر قرار گرفته است، اضافه کرد: حمایت واقعی کشف و پرورش چنین استعدادهای است.
روانشناس و کارشناس حوزه اوتیسم در بهزیستی شهرستان کامیاران با بیان اینکه اوتیسم اختلال رشد مغز است، گفت: این بیماری به وسیله نقص در واکنش‌های اجتماعی، ارتباطی و رفتارهای تکراری و محدود مشخص می‌شود.
روناک محمدی با بیان اینکه از جمله رفتارهای این کودکان بدخوابی، شرکت نکردن در بازی‌های جمعی، بازی نکردن با هم سن و سال‌ها و تمایل نداشتن به بازی با دیگران در کودکان زیر یک سال است، افزود: خانواده ها باید این علائم را در کودکان خود جدی گرفته و برای اطمینان از نبودن هیچ مشکلی به پزشکان متخصص در این حوزه مراجعه کنند.
وی با اشاره به اینکه در شهرستان کامیاران 12 نفر مبتلا به بیماری اوتیسم وجود دارد، اظهار کرد: از این تعداد، 10 پسر و 2 دختر هستند.
محمدی عدم پذیرش این بیماری از سوی خانواده ها را بزرگترین مشکل این افراد دانست و تاکید کرد: تا زمانی که خانواده های دارای فرد اوتیسمی نتوانند این مساله را بپذیرند نباید انتظار مورد پذیرش قرار گرفتن فرزند از سوی جامعه را داشته باشند.
وی با بیان اینکه این کودکان درک درستی از محیط اطراف خود ندارند و برخی از آنها به علت ناتوانی در ایجاد ارتباط کم هوش هستند، گفت: از آنجا که بیماری اوتیسم جز بیماری‌های جدی گروه بیماری های رشد محسوب می شود در اوایل دوره کودکی شروع و به نوعی تا قبل از 3 سالگی خود را نشان می دهد.
این کارشناس حوزه اوتیسم مشارکت پدر و مادر را برای آموزش فرزند دارای اوتیسم امری ضروری دانست و یادآور شد: برای کمک به درمان این کودکان باید فضایی سرشار از عشق، پرستاری و محافظت در خانواده ایجاد شود به گونه ای که احتمال بروز هر گونه احساسات کودکان در خود مانده را که باعث می شود آرزوی تخریب خودشان را داشته باشند از بین ببرد.
محمدی با اشاره به اینکه بهزیستی این شهرستان به 6 نفر از اوتیسمی ها مستمری ماهانه پرداخت می کند، تاکید کرد: 6 نفر دیگر پشت نوبت دریافت مستمری هستند.
وی با بیان اینکه گفتار درمانی در شهرستان وجود دارد اما برای کار درمانی مجبور به مراجعه به سنندج یا کرمانشاه هستند، افزود: براساس برنامه ریزی های انجام شده و مذاکرات صورت گرفته با یکی از پزشکان این حوزه طی سال جاری این مشکل حل خواهد شد.
محمدی با اشاره به اینکه آموزش خانواده ها در بحث اوتیسم باید بیشتر از هر مساله دیگری در این حوزه مورد توجه قرار گیرد، اضافه کرد: بهزیستی سال گذشته در این زمینه چندین دوره کلاس های آموزشی رایگان برای خانواده های دارای بیمار اوتیسمی برگزار کرده است.
این کارشناس با اشاره به اینکه بهزیستی برای پرورش و معرفی استعداد نیما کمانگرپور برنامه هایی از جمله معرفی وی به انجمن اوتیسم کشور دارد، گفت: از طریق این انجمن کشوری می توان کمک های فراوانی به استعداد او کرد.
وی با اشاره به اینکه در سنندج مرکز نگهداری از بیماران اوتیسمی به صورت دوره ای در طول سال وجود دارد، افزود: در این زمینه بهزیستی تمام هزینه های نگهداری در این مرکز را پرداخت می کند.
از آنجا که بزرگترین کمک برای فرد دارای بیماری اوتیسم، آموزش مناسب، عشق و پذیرش بی قید و شرط از سوی خانواده های است بزرگترین کمک از سوی اطرافیان و جامعه به خانواده های آنها نیز پذیرش بی قید و شرط فرزندشان است و این موارد تحقق نخواهد یافت مگر زمانی که درک کنیم هر فردی در هر شرایط جسمی و روحی که هست دارای دنیای متفاوتی است که ما حق ورود بدون اجازه به آن دنیا را نداریم.
7349/9102
انتهای پیام از آنجا که باور قالب در خصوص این بیماری می گوید صدای اوتیسم، صدای در خود ماندگی است اما وجود افراد اوتیسمی مانند نیما با استعدادهای خاص، این باور را به چالش می کشد و این فکر را در ذهن ایجاد می کند که شاید نبوغ این افراد بخاطر شکستن صوت های این صدا در درون خود باشد تا بتوانند صدایشان را متفاوت از سایر انسان ها به گوش دیگران برسانند.
نیما در جواب سوال هایم کوتاه و مختصر چند کلمه ای می گوید و چشم هایش را برای ارتباط بر قرار نکردن با من به قالی کف اتاق خیره می کند اما این باعث نمی شود که من در نقاشی هایش تلاش برای شکست شدن صوت های آن صدای در خود ماندگی را نبینم.
نیما نوجوانی 15 ساله است که اوتیسم این توانایی را به او داده تا هر چیزی را که در اطرافش می بیند با کوچکترین جزییات در حافظه اش ثبت و براحتی و با ظرافتی باور نکردنی آن را روی بوم نقاشی بیاورد.
او با صدایی آرام و دلنشین نه مانند صدای نوجوانی 15 ساله بلکه مانند صدای کودکی پر از شور حرف زدن از اولین نقاشیش گفت: کشیدن نقاشی ماشین آنچنان لذتی برایم دارد که هیچ روزی را نمی توانم بدون طراحی یک نوع آن بگذرانم.
استعداد فوق العاده کمانگرپور در نقاشی و دقتش در گوش دادن به سوال هایم باعث می شود به سختی خودم را راضی کنم که او را فردی دارای اختلال رفتاری ببینم تا اینکه در جواب یکی از سوال هایم افزود: تنها خواسته او از پدر و مادرش کار کردن پدر در بیرون از خانه و غذا پختن مادر در خانه برای او است.
فهمیدم دنیای اوتیسمی ها کوچکتر از تصور ما است و همین بهانه ای شد تا از او بپرسم دنیا برای نیما یعنی کجا؟ به اتاقش که تمام دیوارهایش را با نقاشی پر کرده بودند اشاره و تاکید کرد: اتاق نقاشی دنیای من است این در حالی بود که به گفته مادرش در این اتاق، 2 برادر دیگر او هم زندگی می کنند.
بغض های مادر در هر بار جواب دادن پسرش به سوال های من، بیان کننده این مساله بود که او هنوز با بیماری پسرش کنار نیامده است، همین دلیلی شد تا از او بپرسم اوتیسم برای او چه معنای دارد؟ گفت: درد، رنج، عذاب حرف ها و نگاه های مردم، درماندگی، ناتوانی، بی پولی، خستگی، تنهایی و در کنار همه اینها نیما و آینده نامعلومش بعد از مرگ من و پدرش بهترین معنی برای اوتیسم است.
مرضیه کرم پور با اشاره به اینکه از 6 ماهگی متوجه اختلالات رفتاری پسرش شده است، گفت: هیچ چیزی برای یک مادر سخت تر از این نیست که فرزندش از چهار سالگی شروع به راه رفتن و در 7 سالگی بتواند حرف زدن بیاموزد.
وی با بیان اینکه از سال 91 متوجه استعداد نیما در خلق طراحی های بی نظیری از ماشین شدند، افزود: فقط یک بار دیدن هر چیزی برای نیما کافی است تا آن را با تمام جزییاتش به حافظه بسپارد و به راحتی روی کاغذ پیاده کند.
کرم پور به استعداد بسیار بالای نیما در استفاده از نرم افزارهای مختلف کامپیوتر نیز اشاره کرد و یادآور شد: از سال گذشته طراحی انواع ماشین ها را با نرم افزارهای مختلف آغاز کرده است.
این مادر که پسر اوتیسمیش را بزرگترین سرمایه زندگیش می داند در خصوص آموزش های مختلف به پسرش گفت: تمام استعدادهای نیما ذاتی است و آنها به دلیل ناتوانی مالی تاکنون نتوانسته اند استعدادهای او را زیر نظر یک استاد پرورش دهند.
پدر این نوجوان اوتیسمی کامیارانی، کارگر است و در خصوص سختی های داشتن یک فرزند بیمار و ناتوان می گوید: تا زمانی که زنده باشم از هیچ تلاشی برای رفاه پسرم دریغ نخواهم کرد اما تمام دغدغه و فکر من وضعیت نیما در آینده است.
پرویز کمانگرپور که صدایش می لرزید و به سختی جلوی اشک هایش را گرفته بود، افزود: تنها خواسته اش از مسئولان این است که برای پرورش استعداد پسرش به او کمک کنند.
وی با اشاره به عدم حمایت نهادهای حمایتی در بحث هزینه های نگهداری و درمانی پسرش اظهار کرد: این روزها بر آمدن از عهده هزینه های مختلف یک اوتیسمی، بیماری سیاتیک خود و قلب بیمار همسرش برای او به عنوان یک کارگر روز مزد بسیار سخت شده است.
این پدر با حسرت از روزهایی که در تهیه لوازم مورد نیاز نقاشی برای پسرش ناتوان بوده می گوید: شرایط بیماری نیما به گونه ای است که زمانی که به خواسته هایش جامعه عمل نپوشیم تبدیل به فردی پرخاشگر و غیر قابل کنترل می شود.
کمانگرپور با اشاره به اینکه در سال گذشته از سوی ایران خودرو، نیما برای طرح هایش مورد تقدیر قرار گرفته است، اضافه کرد: حمایت واقعی کشف و پرورش چنین استعدادهای است.
روانشناس و کارشناس حوزه اوتیسم در بهزیستی شهرستان کامیاران با بیان اینکه اوتیسم اختلال رشد مغز است، گفت: این بیماری به وسیله نقص در واکنش‌های اجتماعی، ارتباطی و رفتارهای تکراری و محدود مشخص می‌شود.
روناک محمدی با بیان اینکه از جمله رفتارهای این کودکان بدخوابی، شرکت نکردن در بازی‌های جمعی، بازی نکردن با هم سن و سال‌ها و تمایل نداشتن به بازی با دیگران در کودکان زیر یک سال است، افزود: خانواده ها باید این علائم را در کودکان خود جدی گرفته و برای اطمینان از نبودن هیچ مشکلی به پزشکان متخصص در این حوزه مراجعه کنند.
وی با اشاره به اینکه در شهرستان کامیاران 12 نفر مبتلا به بیماری اوتیسم وجود دارد، اظهار کرد: از این تعداد، 10 پسر و 2 دختر هستند.
محمدی عدم پذیرش این بیماری از سوی خانواده ها را بزرگترین مشکل این افراد دانست و تاکید کرد: تا زمانی که خانواده های دارای فرد اوتیسمی نتوانند این مساله را بپذیرند نباید انتظار مورد پذیرش قرار گرفتن فرزند از سوی جامعه را داشته باشند.
وی با بیان اینکه این کودکان درک درستی از محیط اطراف خود ندارند و برخی از آنها به علت ناتوانی در ایجاد ارتباط کم هوش هستند، گفت: از آنجا که بیماری اوتیسم جز بیماری‌های جدی گروه بیماری های رشد محسوب می شود در اوایل دوره کودکی شروع و به نوعی تا قبل از 3 سالگی خود را نشان می دهد.
این کارشناس حوزه اوتیسم مشارکت پدر و مادر را برای آموزش فرزند دارای اوتیسم امری ضروری دانست و یادآور شد: برای کمک به درمان این کودکان باید فضایی سرشار از عشق، پرستاری و محافظت در خانواده ایجاد شود به گونه ای که احتمال بروز هر گونه احساسات کودکان در خود مانده را که باعث می شود آرزوی تخریب خودشان را داشته باشند از بین ببرد.
محمدی با اشاره به اینکه بهزیستی این شهرستان به 6 نفر از اوتیسمی ها مستمری ماهانه پرداخت می کند، تاکید کرد: 6 نفر دیگر پشت نوبت دریافت مستمری هستند.
وی با بیان اینکه گفتار درمانی در شهرستان وجود دارد اما برای کار درمانی مجبور به مراجعه به سنندج یا کرمانشاه هستند، افزود: براساس برنامه ریزی های انجام شده و مذاکرات صورت گرفته با یکی از پزشکان این حوزه طی سال جاری این مشکل حل خواهد شد.
محمدی با اشاره به اینکه آموزش خانواده ها در بحث اوتیسم باید بیشتر از هر مساله دیگری در این حوزه مورد توجه قرار گیرد، اضافه کرد: بهزیستی سال گذشته در این زمینه چندین دوره کلاس های آموزشی رایگان برای خانواده های دارای بیمار اوتیسمی برگزار کرده است.
این کارشناس با اشاره به اینکه بهزیستی برای پرورش و معرفی استعداد نیما کمانگرپور برنامه هایی از جمله معرفی وی به انجمن اوتیسم کشور دارد، گفت: از طریق این انجمن کشوری می توان کمک های فراوانی به استعداد او کرد.
وی با اشاره به اینکه در سنندج مرکز نگهداری از بیماران اوتیسمی به صورت دوره ای در طول سال وجود دارد، افزود: در این زمینه بهزیستی تمام هزینه های نگهداری در این مرکز را پرداخت می کند.
از آنجا که بزرگترین کمک برای فرد دارای بیماری اوتیسم، آموزش مناسب، عشق و پذیرش بی قید و شرط از سوی خانواده های است بزرگترین کمک از سوی اطرافیان و جامعه به خانواده های آنها نیز پذیرش بی قید و شرط فرزندشان است و این موارد تحقق نخواهد یافت مگر زمانی که درک کنیم هر فردی در هر شرایط جسمی و روحی که هست دارای دنیای متفاوتی است که ما حق ورود بدون اجازه به آن دنیا را نداریم.
7349/9102
کپی شد
