غنچه شکوهیان کارگردان این نمایش در گفت و گو با این ایران تئاتر شرحی در خصوص این نمایش ارائه کرد که نظر شما را به ماحصل آن جلب می کنیم:
متفاوت از نمایش قبلی تان که بیشتر در حوزه آیینی است، وارد جشنواره شدید و یک نمایش اجتماعی را برای اجرا آماده کردید. چه شد که به این رویکرد تغییر مسیر دادید؟
من و همسرم عمدتا کارهای آیینی انجام می دهیم و این سومین کار ما در حوزه اجتماعی است که ماحصل ارتباط ما با بهزیستی است. ما زمانیکه با بهزیستی همکاری داشتیم متوجه شدیم مردم رفتار مناسبی با بیماران مبتلا به ایدز ندارند و تلاش می کنند تا به هر نحوی از آنها کناره گیری کنند. با توجه به چیزهایی که شنیدم و شرایطی که دیدیم تصمیم گرفتیم برای آشنایی مردم با این بیماری و وضعیت این بیماران کاری انجام دهیم تا تلنگری برای تغییر رفتار ما باشد.
در این نمایش که عمده مسئولیتش را آگاهسازی قرار داده، بیشتر به چه مسائلی در این خصوص تاکید دارید؟
درخت زندگی درباره رفتار اجتماعی با بیماران مبتلا به ایدز است. ما طی پژوهشی که در خصوص علت بیماری، راههای ابتلا، درمان، پیشگیری و ... انجام گرفت در نهایت به این نتیجه رسیدم که یکی از اصلی ترین مشکلات این بیماران نادیده گرفته شدن از سوی سایر مردم است. به نظر من جامعه هنوز در خصوص این بیماری، راههای انتقال، نحوه ارتباط با بیماران و ... آگاهی ندارد و ما به دنبال آن هستیم تا با این نمایش به عموم مردم اطلاع دهیم که باید به فکر این بیماران باشیم، به آنها مهربانی کنیم و پشتیبانشان گردیم.
این امکان وجود دارد که در خصوص نمایش هم توضیحی بدهید؟
ما در این نمایش که کاملا تعاملی است، جامعه را به صورت یک درخت درنظر گرفتیم که به یک شاخه آن روان قرمز متصل است. این درخت را بازیگران نمایش می سازند و همگی تلاش دارند این شاخه را جدا کنند.در کنار آن یک معلول و یک نابینا را وارد صحنه می کنیم و از تماشاگران سوال می کنیم که شما از بین این معلول، نابینا و کسی که روبان قرمز به دست دارد، شما دوست دارید با کدام یک از آنها همنیشین باشید؟ براساس بازخوردهای قبلی نمایش مردم آدمی که از نظر فیزیکی سلامتر است را انتخاب می کنند. نمایش جلو می رود و مجددا سوال می کنیم اگر با بستن این روبان قرمز از جامعه طرد شدید چه می کنید؟ اظهارنظرها شروع می شود و هر کس چیز می گوید. تا در نهایت هدف اصلی نمایش که در تشکیل درخت زندگی باید همه به یکدیگر کمک کنیم و بیماران را تنها نگذاریم شکل می گیرد.
به عقیده خودتان این نمایش چقدر در تغییر نظر مخاطب تاثیرگذار است؟
تئاتر خیابانی یکی از شیوه های مهم در انتقال فرهنگ به مخاطب عام است. این نوع نمایش برخلاف تئاتر صحنه ای که مخاطب خاص با ویژگی های خاص حاضر می شود و همه مردم به عناوین مختلف امکان حضور در آن را ندارند متفاوت است. ما در شهر مریوان تاثیر تئاتر خیابانی را بر فرهنگ مردم دیده ایم. ماجرای شکستن تفنگ شکارچیان نمونه ای از همین تاثیر است.
به عقیده من تئاتر خیابانی یکی از راههای موثر در فرهنگسازی مسائل اجتماعی است و باید بدان توجه بیشتری شود.
48
