در این یادداشت آمده است: اسلحه ترسوها لقبی است که به مین داده اند این دشمن پنهان، نخستین بار در آمریکا و در جنگ علیه سرخپوستان آن کشور استفاده شد.
مین ارزانترین سلاح دنیا است به گونه ای که هزینه تولید هر مین یک هزار دلار است و هزینه خنثی کردن هر مین هم یک هزار دلار.
مین های زمینی مرگبارترین میراث جنگ ها هستند، پس از پایان جنگ، مین های زمینی تا حدود 50 سال در زمین فعال بوده و تهدیدی دائمی برای غیر نظامیان محسوب می شوند.
احتمال کشته یا مجروح شدن غیر نظامیان توسط اینگونه مین ها، حداقل 10 برابر کشته شدن جنگجویان توسط این سلاح در طی جنگ است.
در هر 20 دقیقه یک نفر با مین کشته یا عضوی از بدنش را از دست می دهد، کودکان که کمتر به علائم هشدار دهنده توجه می کنند، بیش از همه از مین آسیب می بینند. بخش های وسیعی از کره زمین بخاطر مین های کاشته شده در آنها، عملا غیر قابل استفاده شده اند براساس پیش بینی های سازمان ملل، کار پاکسازی کامل کره زمین از مین، با تکنولوژی موجود، ممکن است یک هزار و 100 سال به درازا بکشد.
طبق شواهد و پیش بینی کارشناسان حدود 15 میلیون مین خنثی نشده در مناطق کُردنشین ایران، عراق، سوریه و ترکیه وجود دارد.
بخش وسیعی از مناطق کُردنشین ایران که به صورت مستقیم درگیر جنگ هشت ساله عراق علیه ایران بود، توسط نیروهای نظامی عراق مین گذاری و تبدیل به کشتزارهای مرگ شده اند.
اکنون با گذشت سال ها از پایان جنگ، هنوز این سلاح مرگبار زندگی کُش، از مردم این مناطق قربانی می گیرد.
در سال 1991 کمپینی بین المللی برای ممنوعیت مین های زمینی تشکیل و متعاقبا در سال 1992 سازمان مبارزه بین المللی برای ممنوعیت مین های زمینی، جهت توقف تولید، فروش و ذخیره سازی مین های زمینی ضد نفر و از میان بردن خطر مین های زمینی جنگ های گذشته تاسیس شد.
اعضای این سازمان بر این باور بودند که این هدف با منع بین المللی مین های ضد نفر قابل تحقق است.
سازمان مبارزه بین المللی برای ممنوعیت مین های زمینی و رسیدن به این هدف، حمایت سازمان های غیر دولتی را به دست آورده و بر دولت ها فشار آورد تا از این امر حمایت کنند.
یکی از اولین تلاش های آنان، سازمان دادن به مجموعه ای از ملاقات ها با سازمان های غیر دولتی اروپایی جهت افزایش آگاهی و هماهنگ کردن مبارزه علیه استفاده از مین های زمینی بود.
پیش از پایان سال 1992 پارلمان اروپا قطعنامه ای در راستای تعلیق پنج ساله تجارت مین های زمینی ضد نفر به تصویب رساند.
به واسطه کار سازمان مبارزه بین المللی برای ممنوعیت مین جهت کسب حمایت از سازمان های غیردولتی و دولت ها، کنوانسیون منع مین در 3 دسامبر سال 1997 توسط 122 کشور امضا شد، یعنی درست 6 سال پس از آغاز این مبارزه.
هم اکنون 162 کشور جهان عضو این کنوانسیون هستند و از دستاوردهای مهم این کنوانسیون می توان به کاهش چشمگیر تعداد کشورهای تولید کننده مین از 50 کشور به 11 کشور و نابود کردن ذخایر مین خود توسط 157 کشور دنیا اشاره کرد.
منبع: روزنامه روژان
انتهای پیام مین ارزانترین سلاح دنیا است به گونه ای که هزینه تولید هر مین یک هزار دلار است و هزینه خنثی کردن هر مین هم یک هزار دلار.
مین های زمینی مرگبارترین میراث جنگ ها هستند، پس از پایان جنگ، مین های زمینی تا حدود 50 سال در زمین فعال بوده و تهدیدی دائمی برای غیر نظامیان محسوب می شوند.
احتمال کشته یا مجروح شدن غیر نظامیان توسط اینگونه مین ها، حداقل 10 برابر کشته شدن جنگجویان توسط این سلاح در طی جنگ است.
در هر 20 دقیقه یک نفر با مین کشته یا عضوی از بدنش را از دست می دهد، کودکان که کمتر به علائم هشدار دهنده توجه می کنند، بیش از همه از مین آسیب می بینند. بخش های وسیعی از کره زمین بخاطر مین های کاشته شده در آنها، عملا غیر قابل استفاده شده اند براساس پیش بینی های سازمان ملل، کار پاکسازی کامل کره زمین از مین، با تکنولوژی موجود، ممکن است یک هزار و 100 سال به درازا بکشد.
طبق شواهد و پیش بینی کارشناسان حدود 15 میلیون مین خنثی نشده در مناطق کُردنشین ایران، عراق، سوریه و ترکیه وجود دارد.
بخش وسیعی از مناطق کُردنشین ایران که به صورت مستقیم درگیر جنگ هشت ساله عراق علیه ایران بود، توسط نیروهای نظامی عراق مین گذاری و تبدیل به کشتزارهای مرگ شده اند.
اکنون با گذشت سال ها از پایان جنگ، هنوز این سلاح مرگبار زندگی کُش، از مردم این مناطق قربانی می گیرد.
در سال 1991 کمپینی بین المللی برای ممنوعیت مین های زمینی تشکیل و متعاقبا در سال 1992 سازمان مبارزه بین المللی برای ممنوعیت مین های زمینی، جهت توقف تولید، فروش و ذخیره سازی مین های زمینی ضد نفر و از میان بردن خطر مین های زمینی جنگ های گذشته تاسیس شد.
اعضای این سازمان بر این باور بودند که این هدف با منع بین المللی مین های ضد نفر قابل تحقق است.
سازمان مبارزه بین المللی برای ممنوعیت مین های زمینی و رسیدن به این هدف، حمایت سازمان های غیر دولتی را به دست آورده و بر دولت ها فشار آورد تا از این امر حمایت کنند.
یکی از اولین تلاش های آنان، سازمان دادن به مجموعه ای از ملاقات ها با سازمان های غیر دولتی اروپایی جهت افزایش آگاهی و هماهنگ کردن مبارزه علیه استفاده از مین های زمینی بود.
پیش از پایان سال 1992 پارلمان اروپا قطعنامه ای در راستای تعلیق پنج ساله تجارت مین های زمینی ضد نفر به تصویب رساند.
به واسطه کار سازمان مبارزه بین المللی برای ممنوعیت مین جهت کسب حمایت از سازمان های غیردولتی و دولت ها، کنوانسیون منع مین در 3 دسامبر سال 1997 توسط 122 کشور امضا شد، یعنی درست 6 سال پس از آغاز این مبارزه.
هم اکنون 162 کشور جهان عضو این کنوانسیون هستند و از دستاوردهای مهم این کنوانسیون می توان به کاهش چشمگیر تعداد کشورهای تولید کننده مین از 50 کشور به 11 کشور و نابود کردن ذخایر مین خود توسط 157 کشور دنیا اشاره کرد.
منبع: روزنامه روژان
کپی شد
