در این مطلب آمده است: همگی بر این امر واقف هستیم که رسالت اصلی رسانه بیان حقایق و مشکلات موجود در جامعه است اما برخی ارگان ها از انعکاس واقعیت های حوزه کاری خود واهمه داشته و انتظار دارند رسانه ها فقط جنبه های مثبت عملکرد شان را ببینند و به نوعی نقش روابط عمومی را برایشان بازی کنند.
رسانه به عنوان رکن چهارم دموکراسی در اصل زبان و صدای مردم است و در کنار بازسازی فرهنگی و سوق دادن جامعه به سمت فرهنگ غنی، رسالتی مهمتر به نام بیان و انعکاس مشکلات و دغدغه های مردم دارد.
در این میان اما برخی ادارات و دستگاه های خدمات رسان انتظار دارند رسانه ها خبرها و عملکردهای مثبت آنان را به اطلاع مردم برسانند و از انعکاس خبرهایی که واقعیات و مشکلات موجود را در حوزه های تحت مسئولیت شان بیان می کند، پرهیز کنند و چشم شان را بر مشکلات ببندند.
برخی از مدیران ادارات و ارگان ها تصورشان این است که مطبوعات و رسانه ها باید اخبار و عملکردشان را تا جایی که زیر سوال نروند را اطلاع رسانی کنند و کاری به مشکلات و ضعف هایی که مستقیما با زندگی مردم در ارتباط است، نداشته باشند.
چنین مدیران و دستگاه هایی بشدت از بیان واقعیت ها هراس داشته و به محض انتشار خبری که به گمان خود به مصلحت شان نیست، بر افروخته شده، عکس العمل منفی نشان داده و رسانه منتشر کننده خبر را تهدید کرده و تحت فشار قرار می دهند که خبر مورد نظر را حذف و یا در متن آن تغییرات خاصی اعمال کند.
به راستی چرا باید چنین توقعاتی در میان مدیران و روابط عمومی دستگاه های اجرایی و ادارات وجود داشته باشد؟ آیا می توان با عدم انتشار مشکلات موجود و بیان حقایق، از واقعیت ها فرار کرد؟ لاپوشانی مشکلات چه کمکی به دستگاه های خدمت رسان و مردم می کند؟
حساسیت نشان دادن و اعتراض دستگاه های خدمات رسان به انتشار خبرهایی عادی از قبیل وجود بحران کم آبی در روستاها و آبرسانی سیار به اهالی یا افزایش چند درصدی مصرف برق و بنزین، چه معنایی جز تنگ نظری و عدم آگاهی مسئولان این دستگاه ها از رسالت رسانه ها می تواند داشته باشد؟
اینکه مسئولان ادارات و روابط عمومی هایشان، خبرنگاران، رسانه ها و مطبوعات را فقط انتشار دهنده عملکرد و خدمات خود بدانند و اجازه ندهند کمبودها و مشکلات به بیرون درز کند، نه تنها خلاف روح اطلاع رسانی صحیح و فلسفه وجودی رسانه است بلکه به نوعی متضاد با منافع ملت و حاکمیت است؛ چرا که از طرق دیگر و به شکل های غیر رسمی مشکلات و ضعف ها به اطلاع رسانه های بیگانه می رسد و زمینه سوء استفاده و موضع گیری علیه دولت و نظام اسلامی را برای زیر سوال بردن خدمات فراهم می کند.
ارگان ها و دستگاه های اجرایی باید این را بدانند که رسانه ها با انتقاد بدون غرض از عملکردشان و انعکاس دغدغه ها و کمبودهای مردم در حوزه های مختلف، نه تنها به ضرر آنها عمل نمی کنند بلکه کمک حال آنان در جهت رفع ضعف های موجود و ارائه خدمات مطلوبتر به شهروندان هستند؛ موضوعی که تعداد قابل توجهی از مدیران بدان بی توجه بوده و از این پتانسیل غافل هستند.
قطعا نگاه تنگ نظرانه مدیران دستگاه ها و به تبع آن روابط عمومی ها نسبت به انتشار خبرهای حوزه کاریشان، در قرنی که به عصر ارتباطات شهره است اصلا قابل توجیه نیست و ضروری است مسئولان رده بالای دولت و وزرا، مسئولان استانی را به داشتن سعه صدر، بیان مشکلات و ضعف ها و انتقاد پذیر بودن در برابر رسانه ها و خبرنگاران سفارش کرده و خود نیز با رعایت این موارد الگویی برای مدیران رده های پایین تر در شهرستان ها باشند.
منبع: روزنامه روژان
انتهای پیام رسانه به عنوان رکن چهارم دموکراسی در اصل زبان و صدای مردم است و در کنار بازسازی فرهنگی و سوق دادن جامعه به سمت فرهنگ غنی، رسالتی مهمتر به نام بیان و انعکاس مشکلات و دغدغه های مردم دارد.
در این میان اما برخی ادارات و دستگاه های خدمات رسان انتظار دارند رسانه ها خبرها و عملکردهای مثبت آنان را به اطلاع مردم برسانند و از انعکاس خبرهایی که واقعیات و مشکلات موجود را در حوزه های تحت مسئولیت شان بیان می کند، پرهیز کنند و چشم شان را بر مشکلات ببندند.
برخی از مدیران ادارات و ارگان ها تصورشان این است که مطبوعات و رسانه ها باید اخبار و عملکردشان را تا جایی که زیر سوال نروند را اطلاع رسانی کنند و کاری به مشکلات و ضعف هایی که مستقیما با زندگی مردم در ارتباط است، نداشته باشند.
چنین مدیران و دستگاه هایی بشدت از بیان واقعیت ها هراس داشته و به محض انتشار خبری که به گمان خود به مصلحت شان نیست، بر افروخته شده، عکس العمل منفی نشان داده و رسانه منتشر کننده خبر را تهدید کرده و تحت فشار قرار می دهند که خبر مورد نظر را حذف و یا در متن آن تغییرات خاصی اعمال کند.
به راستی چرا باید چنین توقعاتی در میان مدیران و روابط عمومی دستگاه های اجرایی و ادارات وجود داشته باشد؟ آیا می توان با عدم انتشار مشکلات موجود و بیان حقایق، از واقعیت ها فرار کرد؟ لاپوشانی مشکلات چه کمکی به دستگاه های خدمت رسان و مردم می کند؟
حساسیت نشان دادن و اعتراض دستگاه های خدمات رسان به انتشار خبرهایی عادی از قبیل وجود بحران کم آبی در روستاها و آبرسانی سیار به اهالی یا افزایش چند درصدی مصرف برق و بنزین، چه معنایی جز تنگ نظری و عدم آگاهی مسئولان این دستگاه ها از رسالت رسانه ها می تواند داشته باشد؟
اینکه مسئولان ادارات و روابط عمومی هایشان، خبرنگاران، رسانه ها و مطبوعات را فقط انتشار دهنده عملکرد و خدمات خود بدانند و اجازه ندهند کمبودها و مشکلات به بیرون درز کند، نه تنها خلاف روح اطلاع رسانی صحیح و فلسفه وجودی رسانه است بلکه به نوعی متضاد با منافع ملت و حاکمیت است؛ چرا که از طرق دیگر و به شکل های غیر رسمی مشکلات و ضعف ها به اطلاع رسانه های بیگانه می رسد و زمینه سوء استفاده و موضع گیری علیه دولت و نظام اسلامی را برای زیر سوال بردن خدمات فراهم می کند.
ارگان ها و دستگاه های اجرایی باید این را بدانند که رسانه ها با انتقاد بدون غرض از عملکردشان و انعکاس دغدغه ها و کمبودهای مردم در حوزه های مختلف، نه تنها به ضرر آنها عمل نمی کنند بلکه کمک حال آنان در جهت رفع ضعف های موجود و ارائه خدمات مطلوبتر به شهروندان هستند؛ موضوعی که تعداد قابل توجهی از مدیران بدان بی توجه بوده و از این پتانسیل غافل هستند.
قطعا نگاه تنگ نظرانه مدیران دستگاه ها و به تبع آن روابط عمومی ها نسبت به انتشار خبرهای حوزه کاریشان، در قرنی که به عصر ارتباطات شهره است اصلا قابل توجیه نیست و ضروری است مسئولان رده بالای دولت و وزرا، مسئولان استانی را به داشتن سعه صدر، بیان مشکلات و ضعف ها و انتقاد پذیر بودن در برابر رسانه ها و خبرنگاران سفارش کرده و خود نیز با رعایت این موارد الگویی برای مدیران رده های پایین تر در شهرستان ها باشند.
منبع: روزنامه روژان
کپی شد
