گفته اند نواده رسول خدا بوده ای، اما سر از تنت جدا کردند، در عراق راس مبارکت را گرداندند و زنان و دخترانت را حرمت شکستند.
قرآن خدا بوده ای و بر سر نیزه ات کرده اند تا فتح دروغین شان را فریاد کنند.
اما حضور 20 میلیون زائر برای پابوسی گنبد و حرمت در چهلمین روز سوگ پروانه شدنت حکایت دیگری است.
امروز به زبان زینب (س) سخن می کنیم تا شرح واقعه دهیم که چگونه گذشت آن سان که چهل منزل به منزل و بادیه به بادیه با پای برهنه و با لبانی در عطش جرعه ای آب، دریا وار برایت مرثیه عاشقی سرودیم و جز تصویر زیبایی، خیالی از خاطرمان نگذشت.
امروز در هیبت سکینه آمده ایم تا بگوییم پس از 14 قرن پریشانی، هر عاشورا و هر اربعین بی یاد تو نگذشت و هر جرعه که نوشیدیم، عطش مان کم نشد و جز غم بر دلمان نیافزود.
امروز رقیه ایم، زبان کودکی گشاده ایم؛ پس از چهل روز پریشانی، یتیم گونه زخمی و آزرده از نبود خنکای سایه پدری ات از تابش تابان ظلم گریزان،
ابوالفضلیم و تا پایان فصل خونخواهی مشک تشنگی به دندان کشیده ایم.
هرچند هنوز صدای هلهله زنانی که در قاب تاریخ یاریگر باطلند و مردانی که کماکان در عیش و عشرت، جولان ظلم را نظاره گرند، دلخراش است
اما در لایه لایه روح این زمان، خیالی از کوفی بودن یافت می نشود؛ پس از حسین دیگر اینجا هر روزش عاشورا و هر گوشه اش کربلاست.
در چهلمین روز سوگت با تو مولایمان سخن می کنیم تا بگوییم پس از هزار و 400 سال از پرکشیدنت، دلها، لحظه به لحظه از همهمه عاشورا لبالب بوده و مرثیه حسینیت هنوز در روح و جان هر صاحبدل عجم و عرب، هزاران هزار، اباالفضل و زینب پروانیده است.
امروز از هر نقطه ایران تا قلب همیشه خونین فرات،تمام مردان عباس اند و تمام زنان زینب، دل به دریای کربلا زده اند و حال که سفره لطف و کرم گسترانیده ای، با پای جان به پابوسی زیارت تربت مطهرت آمده اند.
در این ضیافت الهی پذیرایمان باش و توفیق پیمودن مسیر و مسلکت را توشه راهمان.
گزارش از شکوفه سلیمانی**انتشار:جهانبخش صفری
8125/6021
انتهای پیام قرآن خدا بوده ای و بر سر نیزه ات کرده اند تا فتح دروغین شان را فریاد کنند.
اما حضور 20 میلیون زائر برای پابوسی گنبد و حرمت در چهلمین روز سوگ پروانه شدنت حکایت دیگری است.
امروز به زبان زینب (س) سخن می کنیم تا شرح واقعه دهیم که چگونه گذشت آن سان که چهل منزل به منزل و بادیه به بادیه با پای برهنه و با لبانی در عطش جرعه ای آب، دریا وار برایت مرثیه عاشقی سرودیم و جز تصویر زیبایی، خیالی از خاطرمان نگذشت.
امروز در هیبت سکینه آمده ایم تا بگوییم پس از 14 قرن پریشانی، هر عاشورا و هر اربعین بی یاد تو نگذشت و هر جرعه که نوشیدیم، عطش مان کم نشد و جز غم بر دلمان نیافزود.
امروز رقیه ایم، زبان کودکی گشاده ایم؛ پس از چهل روز پریشانی، یتیم گونه زخمی و آزرده از نبود خنکای سایه پدری ات از تابش تابان ظلم گریزان،
ابوالفضلیم و تا پایان فصل خونخواهی مشک تشنگی به دندان کشیده ایم.
هرچند هنوز صدای هلهله زنانی که در قاب تاریخ یاریگر باطلند و مردانی که کماکان در عیش و عشرت، جولان ظلم را نظاره گرند، دلخراش است
اما در لایه لایه روح این زمان، خیالی از کوفی بودن یافت می نشود؛ پس از حسین دیگر اینجا هر روزش عاشورا و هر گوشه اش کربلاست.
در چهلمین روز سوگت با تو مولایمان سخن می کنیم تا بگوییم پس از هزار و 400 سال از پرکشیدنت، دلها، لحظه به لحظه از همهمه عاشورا لبالب بوده و مرثیه حسینیت هنوز در روح و جان هر صاحبدل عجم و عرب، هزاران هزار، اباالفضل و زینب پروانیده است.
امروز از هر نقطه ایران تا قلب همیشه خونین فرات،تمام مردان عباس اند و تمام زنان زینب، دل به دریای کربلا زده اند و حال که سفره لطف و کرم گسترانیده ای، با پای جان به پابوسی زیارت تربت مطهرت آمده اند.
در این ضیافت الهی پذیرایمان باش و توفیق پیمودن مسیر و مسلکت را توشه راهمان.
گزارش از شکوفه سلیمانی**انتشار:جهانبخش صفری
8125/6021
کپی شد
