نگارش این متن نه فقط به خاطر ظلمی است که بر یک جوان یا جوانانی چون او می رود، بلکه به خاطر ظلمی است که بر جمهوری اسلامی می رود. این قبیل عملیات نشان از یک بی بصیرتی بزرگ وخطرناک دارد؛ دشمن شناسی انحرافی.
این که شریف ترین فرزندان این میهن در مقام "دشمن" به زیر ضرب بروند وخطر اصلی پنهان بماند دشمن شناسی انحرافی است. یک نسبت معین است میان "دشمن شناسی انحرافی" وسقوط. وقتی جوان خیرخواه و دانشمندی با آن وضعیت عملیات جنگی به زیر ضرب می رود (انگار که "مخفی گاه" ماهر عبدالرشید را "کشف" می کردند) از کدام خطر واقعی غفلت می شود؟ نسبت مستقیم وجود دارد میان آن توجه افراطی به کمترین تحرکات یک جوان مومن با این غفلت در قبال تحرکاتی که اصل ایران و اصل نظام در کلیت سه وجهی "جمهوری اسلامی ایران" را به زیر ضرب می برد. آن "توجه" واین "غفلت" را باید در کنار یکدیگر در نظر گرفت ویکجا معنی کرد.
ما باید بیش از هر زمان دیگر از موضع "حفظ نظام" حرکت کنیم. منظورم از "نظام" فرد خاصی نیست، منظورم نظام "جمهوری اسلامی ایران" در هر سه وجه جمهوریتی- اسلامیتی و ایرانیتی آن است. این یعنی دفاع توامان از "وجود" و "ماهیت" نظام.
نگرانی بیش از حد یکی از ستونهای حافظ نظام در مورد یکی از سه وجه نظام، بلا نسبت تجربه ترکیه را تداعی می کند؛ در آن کشور هر ده سال یک کودتا صورت می گرفت و هر بار نظامیان به نام دفاع از "لائیسیته نظام" عملیات خود را توجیه می کردند. ظریفی به طنز می گفت چرا هر بار که کودتا می کنید به نام این که "سرشت لائیک بودن نظام در خطر است " کودتا می کنید ، مگر قانون اساسی ما ننوشته که جمهوریت ترکیه یک نظام "لائیک و دموکراتیک" است چرا یکبار به نام این که صفت دموکراتیک ترکیه به خطر افتاده کودتا نمی کنید؟
جمهوری اسلامی ایران ماهیت وبه عبارت دیگر "صفات" متفاوتی دارد. حفظ نظام و حرکت از موضع "حفظ نظام" یعنی حفظ وجود نظام وحفظ "صفات" نظام.
در چهلمین سالگرد انقلابمان باید بدانیم حفظ انقلاب یعنی تداوم متوازن سه بعد هویتی "جمهوریت، اسلامیت و ایرانیت" این نظام؛ یعنی آنکه جمهوریت نظام را به زیر ضرب عملیات خود می برد باید ضد نظام محسوب شود و آن که آن دو صفت دیگر یعنی اسلامی و ایرانی را به زیر ضرب می برد به همان اندازه ضد نظام است.
