در عصر پساحقیقت به دیده‌ها هم نباید اطمینان کرد، چه رسد به شنیده‌ها. صحنه‌ی واقعیت سیاسی را با دروغ‌های مجازی بمباران می‌کنند، معیارهای صدق و کذب را می‌آلایند، لشکرکشی‌های بین‌المللی را بر مبنای همین دروغ‌ها راه می‌اندازند و هنوز ابعاد این دروغ درست فاش نشده، دروغ بعدی را جار می‌زنند و جا می‌اندازند.
ایالات متحده و متحدان اروپایی‌اش با حمله‌ی اخیر به سوریه به بهانه‌ی تنبیه اسد (و متحدانش) برای استفاده از گازهای شیمیایی در دوما، مرزهای بی‌شرمی را جابه‌جا کرده‌اند. پس از آن همه هیاهوی نظامی و سیاسی و رسانه‌ای، حالا رابرت فیسک، خبرنگار معروف روزنامه‌ی ایندیپندنت، در بیمارستانی که گزارش‌های تصویری از مصدومان حمله‌ی شیمیایی ادعایی در آن‌جا تهیه شده بود، حاضر شده است و در مصاحبه با پزشک ارشد بیمارستان دریافته است که هیچ حمله‌ی شیمیایی‌ای در آن واقعه در میان نبوده است، و مصدومانی که ادعا شده بود شیمیایی شده‌اند، با غبار سنگین ناشی از بمباران‌های غیرشیمیایی دچار اختلال تنفسی شده بودند و برخی از آن‌ها با شنیدن شایعه‌ی استفاده از گاز شیمیایی وحشت کرده بودند.
در این میان، فارغ از این که حتی بدون استفاده از گازهای شیمیایی آیا اسد جنایتی برضد غیرنظامیان در دوما و دیگر نقاط سوریه مرتکب شده است یا نه، آن‌چه با این دروغ‌گویی سیستماتیک برای چندمین بار به حضیض شناعت و ابتذال کشیده می‌شود ادعای حساسیت ایالات متحده و متحدانش به جنایت‌های جنگی و نقض حقوق بشر خصوصاً در خاورمیانه است.
