چه قدر خوب است که ما در کشور بتوانیم "گفتگوی اجتماعی برای حل مسائل ایران امروز" را سامان بدهیم.
به گزارش جماران؛ علی ربیعی، وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی، در کانال تلگرامی خود نوشت:
«شورای عالی کار برای من یکی از مهم ترین جلساتی است که در طول سال های وزارتم در آن شرکت می کنم. تصمیمات این شورا بر زندگی اکثر ایرانیان تاثیرات بسزایی دارد. علاوه بر کارگران بخش غیردولتی، بازنشستگان و خانواده مستمری بگیران نیز با آن مرتبط هستند. در کنار این اهمیت، تجارب شخصی خودم در جوانی به عنوان چانه زن و مذاکره کننده کارگری، همواره به من یادآور می شود که طبقه اجتماعی و خاستگاه خود را هیچ گاه فراموش نکنم. بر اساس این تجارب، دنبال کردن سیاست "پیشی گرفتن مزد بر تورم"، یکی از اصلی ترین اهدافی است که در این سال ها دنبال کرده ام. در طول سال های گذشته کارگران و بازنشستگان به طور ملموسی قدرت خریدشان کاهش پیدا کرده است. امکان افزایش یکباره قدرت خرید و جبران کاستی ها در جریان اقتصاد کشور امکان پذیر نبود بر این مبنا سیاستی را در پیش گرفتیم که به صورت تدریجی، پایه های مناسبی برای قدرت خرید ایجاد کنیم. پایین بودن قدرت خرید کارگران از چند جنبه برای ما حائز اهمیت است. از جنبه اقتصادی، اگر قدرت خرید کارگران افزایش پیدا کند، آنها به عنوان بزرگترین گروه اجتماعی، به سمت مصرف کالای ایرانی روی می آورند و در چرخه ای طبیعی کارفرماها هم از این روند منتفع می شوند. بر اساس تجارب شخصی ام، رضایت از کار، عامل بی بدیلی در افزایش بهره وری است. علاوه بر این، افزایش قدرت خرید یک تصمیم اخلاقی نیز است وقتی قدرت خرید پایین باشد خانواده ها با دشواری زندگی می کنند که منجر به مشکلات و مسائل خانوادگی می شود. فارغ از جنبه های مزدی، مهمترین نکته تفاهم امروز را این نکته می دانم که افزایش حقوق 138 درصدی محصول یک گفتگوی اجتماعی است. وقتی از موضوعی که بزرگترین تعارض منافع را تشکیل می دهد، با گفتگو و چانه زنی می شود فارغ از تامین منافع صددرصدی به نقطه مشترک رسید، من فکر می کنم با مداومت می توان با گروه ها و جناح ها بر سر منافع مشترک مهم اجتماعی نیزبه تفاهم رسید. من امروز بعد از این تصمیم فکر می کردم که چه قدر خوب است که ما در کشور بتوانیم "گفتگوی اجتماعی برای حل مسائل ایران امروز" را سامان بدهیم. در جلسات ، حدود 130 ساعت برای این گفتگوها اختصاص یافت و با اینکه کارگران و کارفرمایان هیچ کدام به مطلوب صددرصدی خود نرسیدند ولی امضایشان را پای این تفاهم نهادند. ما باید الگوی گفتگوی جامعه کارگری و کارفرمایی را برای حل سایر معضلات و چالش ها در مسائل اجتماعی و سیاسی به کار بگیریم. من به این موضوع فکر می کنم که ما اگر گفتگوی بزرگ اجتماعی بر سر مسائل مهم اجتماعی نداشته باشیم سال های سختی خواهیم داشت، ما باید نجواهای گم شده اجتماعی در صداهای مهیب سیاست را بشنویم و با هم، هم آوا شویم.»
