زمامداران امانتى سنگین بر دوش دارند که باید آن را سخت پاس دارند و به مقصد رسانند. شرط پذیرش و تبعیت از آنان، اداى امانتى است که خداوند بدیشان سپرده است و نسبت به هیچ چیز چون اداى امانت تأکید نشده است.
استاد دلشاد تهرانی در یاداشتی تلگرامی به ضرورن امانت داری کارگزاران پرداخته است.
به گزارش جماران ، در این یادداشت آمده است:
زمامداران در هر مرتبه ای که باشند خادمان و امانتداران مردمان اند، چنانکه از پیامبر اکرم (ص) روایت شده است که فرمود :
«سَیِّدُ الْقَوْمِ خَادِمُهُمْ.»
کتاب من لا یحضره الفقیه ، صدوق ، ج ۴ ، ص ۳۷۸
پیشوا و بزرگ [ هر ] قوم، خدمتگزار آنان است.
زمامداران امانتى سنگین بر دوش دارند که باید آن را سخت پاس دارند و به مقصد رسانند. شرط پذیرش و تبعیت از آنان، اداى امانتى است که خداوند بدیشان سپرده است و نسبت به هیچ چیز چون اداى امانت تأکید نشده است.
از امام صادق (ع) روایت شده است که رسول خدا (ص) فرمود :
«لَیْسَ مِنَّا مَنْ أَخْلَفَ بِالاَْمَانَةِ.»
الکافی ، کلینی ، ج ۵ ، ص ۱۳۳
از ما نیست کسى که به امانت پشت کند.
اداى امانت از چنان احترام و اعتبارى برخوردار است که ابوحَمزه ثُمالى از پیشواى عابدان، على بن الحسین (ع)، نقل کرده است که به شیعیان خود مى فرمود :
«عَلَیْکُمْ بِأَدَاءِ الاَْمَانَةِ، فَوَ الَّذِی بَعَثَ مُحَمَّدًا بِالْحَقِّ نَبِیًّا لَوْ أَنَّ قَاتِلَ أَبِی الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ(ع) ائْتَمَنَنِی عَلَى اَلسَّیْفِ الَّذِی قَتَلَهُ بِهِ لاََدَّیْتُهُ إِلَیْهِ.»
الامالی ، صدوق ، ص ۲۰۴
بر شما باد به اداى امانت. به خدایى که محمد (ص) را به حق به پیامبرى برانگیخت اگر قاتل پدرم حسین بن على (ع) به من اعتماد کند و شمشیرى را که با آن پدرم را کشته است نزد من امانت گذارد، بى گمان آن را بدو رد مى کنم [ و در امانت خیانت روا نمى دارم ] .
همین بیان شگفت و مسئولیت آور از امام صادق (ع) به نقل حسین بن مُصْعَب ضبط شده است که فرمود :
«أَدُّوا الاَْمَانَةَ وَ لَوْ إِلَى قَاتِلِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ عَلَیْهِمَا السَّلاَمُ.»
همان
امانت را ادا کنید اگر چه درباره قاتل حسین بن على ـ درود خدا بر آن دو باد ـ باشد.
به طور کلّى در منطق دین اشخاص را با میزان امانتداری و صداقتشان می سنجند نه با معیارهای ظاهر گرایانه ، خاندان ، وابستگی ها ، میزان دارایی و تشخص های واهی ، چنانکه على (ع) از پیامبر اکرم (ص) نقل کرده است که فرمود :
«لاَ تَنْظُرُوا إِلَى کَثْرَةِ صَلاَتِهِمْ وَ صَوْمِهِمْ وَ کَثْرَةِ الْحَجِّ وَ الْمَعْرُوفِ وَ طَنْطَنَتِهِمْ بِاللَّیْلِ، اُنْظُرُوا إِلَى صِدْقِ الْحَدِیثِ وَ أَدَاءِ الاَْمَانَةِ.»
همان ، ص ۲۴۹
به بسیارى نماز و روزه و زیادى حج و کارهاى نیک [ ظاهر سازانه ] و ناله هاى شبانه مردم ننگرید، بلکه به راستى گفتار و اداى امانت بنگرید.
و نیز امام صادق (ع) فرمود :
«لاَ تَنْظُرُوا إِلَى طُولِ رُکُوعِ الرَّجُلِ وَ سُجُودِهِ، فَإِنَّ ذلِکَ شَیْءٌ اعْتَادَهُ، فَلَوْ تَرَکَهُ اسْتَوْحَشَ لِذلِکَ وَلکِنِ انْظُرُوا إِلَى صِدْقِ حَدِیثِهِ وَ أَدَاءِ أَمَانَتِهِ.»
الکافی ، کلینی ، ج ۲ ، ص ۱۰۵
به طول دادن رکوع و سجود شخص ننگرید، زیرا به آن عادت کرده است و اگر ترک کند دچار وحشت شود، ولى به راستى گفتار و اداى امانتش بنگرید.
تربیت یافتگان سیره پیامبر، امانتداران والاترین امانت ها یعنى آدمیان اند تا آنان را به مقصدى که براى آن آفریده شده اند رهنمون گردند؛ و این سیر با مدیریت بر قلب ها ممکن مى شود. از اینرو هنر مدیریت در تربیت نبوى اداره قلب هاست.
