یک پژوهشگر دینی گفت: مداحی معرکه‌گیری نیست؛ ما دستگاه‌های موسیقی و الحان و شعر و نغمه حزن‌آور را قبول داریم ولی آن چیزی که مهم‌تر هست حس و حال درونی فرد مداح و سخنران است.
به گزارش جماران، حجت الاسلام والمسلمین ناصر نقویان خلاصه ای از گفتگوی خود با مجله خیمه را در کانال تلگرامی خود منتشر کرد که در آن می گوید: برای خروج از قالب ها و فرهنگ های ناصحیح عزاداری و مداحی، راهکار ارایه می کند و می گوید: در وهله نخست، متفکرین، علمای جامعه و مردم باید رفتار خود را اصلاح کنند، بعد مردم روشن شوند که اگر امروز عزاداری کردند ولی فردا مرتکب خلاف شدند عزاداری‌شان مورد قبول نیست. اگر به خانواده‌ات ظلم کردی، اگر در مصدر کار سیاسی بودی و به مردم دروغ گفتی عزاداری ات درست نیست. ما در آموزه‌های دینی مفهومی داریم با عنوان تقرب، اگر کسی ریاکارانه عزاداری کرد مقبول نیست. رفتار ما باید باعث نزدیکی‌مان به مرکز نور شود، در حالی که ما داریم دور خودمان می‌‌گردیم و به مرکز نور و ایمان نزدیک نمی‌شویم. پس باید خیالات را کنار بگذاریم، از معبرها بگذریم و به مقصد نزدیک شویم. مقصد از بین بردن ظلم است و ظلم و ظالم از درون جامعه اسلامی بدتر از خارج از جامعه اسلامی است چون شیعه و امت پیامبر(ص) را نزد همگان خراب می‌کند.
مداحی معرکه‌گیری نیست، اینکه مداح می‌گوید من الان این یک بیت را بگویم باید تا خانه بسوزی، خب خودش هم اول باید بسوزد. شهید مطهری وقتی روضه می‌خواند خودش بیشتر از همه اشک می‌ریخت. اگر ته دل ما سوخته باشد حتی اگر خیلی هم صدا نداشتیم و شعرهای جانسوز هم نخوانیم همین حال مردم را تکان می‌دهد. راجع به شیخ جعفر شوشتری حکایت شده که خیلی عادی حرف می‌زد ولی پای منبرش خیلی‌ها بی‌هوش می‌شدند. حضرت امام (ره) خیلی عادی سخت می‌گفت ولی گاهی در خلال سخنرانی وی عده‌ای از خود بی‌خود می‌شدند، البته ما دستگاه‌های موسیقی و الحان و شعر و نغمه حزن‌آور را قبول داریم ولی آن چیزی که مهم‌تر است حس و حال درونی فرد مداح و سخنران است. حال مجلس با خود امام حسین (ع) است، من باید خودم را درست کنم، گرفتن و نگرفتن مجلس با خدا و خود امام حسین (ع) است.
حضرت امام (ره) در محرم سال ۵۷ در پیامی به مبلغین و روحانیون فرمودند که به شمر و یزید زمان هم توجه کنید. یعنی وقایع تاریخی را بگویید که اصل تاریخ فراموش نشود، ولی به شمر و یزید و اشعث و خولی و عمر سعد زمان هم توجه کنید. ما باید برای به روز نگاه داشتن خود هم اهمیت قائل باشیم. صرف سینه‌زدن برای شهدای ۱۴۰۰ سال پیش نه برای ما و نه برای آنها سود و منفعتی ندارد، مگر اینکه از این عزاداری‌ها استفاده کنیم.
امروز دارند جوان‌های ما را با اعتیاد، بیکاری، فساد و … پرپر می‌کنند. اگر بتوانیم در این شرایط سخت و دشوار، یک جوان را جذب هیئت‌های عاشورایی کنیم آن وقت است که می‌گوییم بله، این هیئت موفق بوده است، چند نفر معتاد بوده‌اند، پای منبرهای ما نشسته‌اند و ترک کرده‌اند. آن وقت است که می گوییم عزاداری‌های ما موفق و اثربخش بوده است. هزار سال پیش یک نوع عزاداری داشتیم، الان یک نوع عزاداری داریم ولی باید از قالب‌ها به یک مفهوم رسید. مفهوم حقیقی که هدف از عزاداری را به عنوان یک قالب برساند و این بر عهده خطبا، نویسندگان و دانشمندان ماست.
امام حسین (ع) در روز عاشورا در نامه خود نوشته بود که از من الگو بگیرید، لازمه الگو گرفتن از ایشان، شناسایی ریز اهداف سیدالشهداست، تا آن اهداف را نشناسیم، قالب‌ها را نبینیم، سیر زمان را ندانیم، خواسته حکومت یزید را متوجه نباشیم و نوع مقابله حضرت را درک نکنیم هرگز نمی‌توانیم ادعا کنیم که شیعه و عزادار درست امام حسین (ع) هستیم. پس باید همه این موارد و جزئیات را شناخت، در صورت عدم شناخت صحیح، مشکلات بسیاری پدید می‌آید. اینکه کسی بگوید در مسیر عاشورا و برای امام حسین (ع) هر چیزی جایز است صحیح نیست، یکی قمه می‌زند، یکی تیغ می‌زند، یکی خون می‌ریزد. ما نمی‌توانیم حرف های من درآوردی و خیالی بزنیم، قالب‌ها باید تعریف شده، زیبا و معنی‌دار باشند.
