دربارۀ صلح

به گزارش جماران، متن این یادداشت در پی می آید:

دربارۀ  صلح؛

 بیرون و درون جامعه ما بد جوری در شیب نا امنی و بی ثباتی قرار دارد؛ 

 الف) چشم انداز منطقه چندان امیدوار کننده نیست؛ سوریه و عراق در آتش جنگ می سوزد؛ تنورۀ تنش در خلیج فارس، داغ و داغ تر می شود.

 ب) نظم جهانی بیش از هر زمان دیگری در تلاطم و ناشکیبایی فرو می رود.

 ج) اختلافات جناحی در داخل کشور هم ظاهراً پایانی ندارد؛ تب دو قطبی سازی نه تنها  فروکش نکرده بلکه میل به تعمیق دارد و بعید نیست که برخی گسل های تاریخی و خاموش را تحریک و فعال نماید.

 در این وضعیت، هیچ امری به اندازۀ « تأمل در بارۀ صلح» اهمیت ندارد؛ اما نه تکرار مبحث قدیمی که صلح اصالت دارد یا جنگ؟! کدام اصل و دیگری استثناست؟! بلکه مسئلۀ امروز ما تأمل در "تکنولوژی ساخت و نگهداری صلح" است؛ صلح با خویشتن، با همسایگان و دوردستان. این تکنولوژی چه نوع مهارتی است؟ و چگونه قابل تولید است؟ مسئله امروز ما همین است.

 صنعت صلح

 سرشت بشر به صلح یا جنگ گره نخورده است؛ جنگ و صلح همانند بلایای طبیعی چون سیل و زلزله هم نیست که خارج از اراده فرد و جامعه بر سر او فرود آید و ویرانی بیاورد.

  از جنس بخت هم نیستند.جنگ و صلح نمی آیند بلکه ساخته می شوند؛ این دو پدیده از جنس صنایع اند؛ تارو پود جنگ یا صلح به دست خود انسان ساخته و بافته می شوند.  

 این دو، شگفت انگیزترین برساخته بشر است که در عین حال بیشترین تأثیر را در سرنوشت او دارد.

قلمرو صلح

صلح و صلح جویی، سه قلمرو متفاوت و مرتبط دارد؛ صلح با خویشتن، صلح ملت، صلح جهانی.

فرهنگ دهخدا صلح را به سه واژۀ؛ آرامش، آشتی و رضایت ار جاع می دهد. این سه واژه ارتباط معنایی شگفت انگیزی دارند؛ آرامش درون، آشتی و رضایت اجتماع را می آفریند و جامعه آرام نیز بر آرامش روان فرد می افزاید؛ عکس قضیه نیز صادق است؛ 

یعنی اضطراب درونی افراد، نابسامانی جامعه را در پی دارد و ملت بی سامان، بعید است که سامانی برای فرد بیاورد. رابطه یک ملت با  جامعه جهانی نیز چنین است.

بدین سان، این پرسش اساسی قابل طرح است که اراده و فرایند صلح از کجا می روید و به حرکت درمی آید؛ از خویشتن به جامعه ملی و سپس جهانی یا به عکس؟