سازوکارهای انتخاب اعضای کابینه اگر شفاف نباشند، دست آخر کابینه‌ای انتخاب می‌شود که حرف و حدیث درباره آن کمتر از آن‌چه درباره لیست امید برای شورای شهر تهران پیش آمد نخواهد بود.
به گزارش جماران، یک جامعه شناس سیاسی در یادداشتی تلگرامی با عنوان « کابینه چگونه انتخاب شود؟ » نوشت:
سؤال مهم این روزها در عرصه سیاسی آن است که چه کسانی به عنوان اعضای کابینه دولت دوازدهم انتخاب خواهند شد. روزنامه دنیای اقتصاد در مطلبی به چگونگی انتخاب اعضای کابینه در انگلستان پرداخته است. روشی که روزنامه دنیای اقتصاد از آن یاد می‌کند، چیز عجیبی نیست و می‌شود آن‌را در ایران نیز به‌کار گرفت. این روشی است که احتمالاً به انتخاب بهترین گزینه‌ها بر اساس نوعی خرد و خبرگی می‌انجامد. خلاصه ایده این است:
براساس این سازوکار کشورهایی نظیر انگلستان، آمریکا، ژاپن، چین و آلمان، در موسم تغییر کابینه، تیمی تصفیه‌شده از انگیزه‌های سیاسی و متشکل از متخصصان حوزه‌های مختلف ترکیب کابینه آتی را با هدف رسیدن به کارآترین حالت بهینه‌سازی می‌کنند. خبرگان این اتاق فکر در گام نخست مهم‌ترین اولویت‌ها و چالش‌های هر یک از وزارتخانه‌ها را برای دوره پیش‌رو ترسیم می‌کنند. سپس با نظرسنجی از وزرای دوره‌های پیشین و متخصصان بخش‌های خصوصی در تعامل با وزارتخانه‌های دولتی، مهم‌ترین ویژگی‌های وزارتخانه کارآ و پیشنهاد هر یک از وزیران پیشین برای تصدی پست وزارتخانه را مشخص می‌کنند. این پیشنهادها پس از مشورت اعضای اتاق فکر در قالب لیستی از وزرای پیشنهادی در اختیار رئیس دولت قرار می‌گیرد. گزینه نهایی وزارت نیز در یک سازوکار تعاملی بین رئیس دولت و اعضای اتاق فکر تعیین می‌شود. افزون بر این، اتاق‌های فکر در تعیین برنامه‌های آتی وزارتخانه‌ها و سنجش میزان موفقیت هر وزارتخانه در عمل به برنامه‌ها نیز ایفای نقش می‌کنند.
این گونه سازوکارهای انتخاب، سبب شفافیت و تولید سرمایه اجتماعی برای منتخبان می‌شوند. سازوکارهای انتخاب اگر این گونه شفاف نباشند، دست آخر کابینه‌ای انتخاب می‌شود که حرف و حدیث درباره آن کمتر از آن‌چه درباره لیست امید برای شورای شهر تهران پیش آمد نخواهد بود. ترکیبی از سهم‌خواهی، روشن نبودن معیارهای انتخاب، گزینه‌هایی که توجیه آن‌ها دشوار است. همه به یاد داشته باشیم که هنوز لیست امید برای شورای شهر تهران، توجیه‌شده و شفاف نیست.
