در روز 29 اردیبهشت، ما نامزدی را از میان نامزدها انتخاب نمی‌کنیم؛ یکی از این دو راه را برمی‌گزینیم: توهم مزمن و زورمند که سلسله‌ای از رخدادهای آینده را می‌جنباند؛ واقعیت‌گرایی حداقلی که زمینه را برای اصلاحات بیشتر هموار می‌کند.
به گزارش جماران، رضا بابایی در یادداشتی تلگرامی با عنوان « دوراهی انتخابات » نوشت:
کسانی که به راه‌هایی غیر از صندوق رأی می‌اندیشند، آیا نمی‌دانند که در کشوری زندگی می‌کنند که هفت میلیون بیکار، ده میلیون حاشیه‌نشین و دوازده میلیون بیمار روانی دارد و در چنین کشوری هیچ تحول ناگهانی ممکن نیست مگر از نوع شورش‌های کور و ویرانگر؟ کشوری که نزدیک ده میلیون بی‌سواد یا کم‌سواد در آن زندگی می‌کند و سرانۀ مطالعه در آن به دقیقه نمی‌رسد و یک‌سوم جمعیتش زیر خط فقرند و تازه از تورم 35 درصدی و رشد منفی بیرون آمده و هنوز گرفتار رکود کمرشکن است، مانند خانه‌ای است که با هر تکانه‌ای فرومی‌ریزد و پس از آن دیگر کشوری باقی نمی‌ماند که از زمین آن گل‌های سانتی‌مانتال و آزادی‌های کذایی بروید.
ایران نیاز به دولتی دارد که با دنیا تنش‌زدایی کند؛ به راه‌هایی مانند یارانه و کمک‌های مستقیم به فقیران، کمتر بیندیشد؛ با همۀ جریان‌های سیاسی و قدرت‌مند کشور مدارا کند؛ دست‌کم نیمی از مدیران آن کاردان و دلسوز باشند و هر روز برای کشور بحرانی از نوع داخلی یا خارجی نیافریند.
در روز 29 اردیبهشت، ما نامزدی را از میان نامزدها انتخاب نمی‌کنیم؛ یکی از این دو راه را برمی‌گزینیم: توهم مزمن و زورمند که سلسله‌ای از رخدادهای آینده را می‌جنباند؛ واقعیت‌گرایی حداقلی که زمینه را برای اصلاحات بیشتر هموار می‌کند. اگر همین مقدار اصلاح و تحول‌خواهی را در مصاف با توهمات ریشه‌دار تنها بگذاریم، ایران را به تندباد حوادث سپرده‌ایم. معلوم نیست از کجا سر بر خواهیم آورد.
من به روحانی رأی می‌دهم؛ چون می‌دانم که کشور بحرانی هیچ آینده‌ای ندارد. و می‌دانم که نیامدن به سوی صندوق‌های رأی، همراهی با کسانی است که از ایران، جز زمین سوخته باقی نمی‌گذارند؛ زمینی که بذر هیچ آرزویی را نخواهد پذیرفت و هیچ آینده‌ای را باقی نخواهد گذاشت تا در آن نوبت به گام‌های بلندتر برسد.
