طراحى کلى مناظره مطابق زمان نیست، قدرى کهنه است و بر همه چیز ترس و احتیاطى مبهم حاکم است؛ بر همه چیز و همه کَس.
مجریان پیش از مناظره بیشتر واعظ بودند تا فضاسازانِ مناسبِ مناظره؛ خصوصاً حسن سلطانى.
همه چیز به یک اندازه حقیر بود، اساساً شأن نامزدِ مقامِ بلندى در ساحتِ رئیس جمهورى رعایت نمى شود؛ گویا همه از دم عوامیم، عوام.
سؤال ها بسیار ابتدایى و خنثى و دم دستى بود؛ تمام سؤال ها.
فرهنگ و هنر کلاً فراموش و خاموش بود؛ از اساس.
جناب جهانگیرى یک تنه بار مظلومیت مصلحین مملکت را به دوش کشید؛ با شجاعتى درخور.
مناظره نشان داد مطلقاً همه از دم سر و ته یک کرباس نیستند. انتخاب غلط یا کارى نکردن و بى تفاوتى، به راحتى آب خوردن مثل سال هشتاد و چهار کشور را به سمت فنا و نکبت و انزوا مى برد.
براى اصلاح امور منتظر هیچ معجزه اى نباشیم، هیچ امکانى بهتر و کم هزینه تر از انتخابات نیست؛ مطلقاً نیست، مطلقاً.
این وسط یادمان باشد انتخابات شوراى شهر هم مهم است؛ خیلى مهم.
لازم است بالأخره چند چهره مناسب براى اداره مناظره ها تربیت کرد؛ خیلى هم لازم است.
ابتدایى ترین رسالت هنرمند حساسیت نشان دادن به سرنوشت کشور و مردم و ناهنجارى هاست؛ هنرمندى یعنى مسئولیت پذیرى؛ با شناسنامه هویداى خود حرف زدن و قبول مسئولیت.
