خوبست پس از ربع قرن از این شعار الهام بخش بازنگری در گفتار وکردارمان را در دستور قرار دهیم که تاچه میزان ازرمز وحدت در درون خود و برادران خودمان بهره برده ایم.
چرا روشنفکران و صاحبان قلم و اندیشه در این کشور زبان یکدیگر را به سختی می فهمند؟
چرا این کشور از تجربه های تاریخی خود درس نمی گیرد و همیشه تاریخ در حال آزمون و خطا می باشد؟ آری باید با تأسف اقرار کرد ملتی که تاریخ خود را فراموش کند جریمه او تنها همین کافی است که باید بسیاری از تجربه های تاریخی را دوباره تجربه کند و مجازاتش همین بس که ناچار است بسیاری از آزموده ها را از سر نو بیازماید زیرا که "به ز تجربه آموزگار نیست" البته باید تاکید کرد نقد افکار و افراد و نشان دادن نقاط ضعف و قوت اندیشه ها امری بسیار پسندیده است ولی رعایت عدالت و انصاف نمی بایست هیچگاه فراموش گردد.
به قول دکتر شریعتی که فرمود: "قضاوت هرکس برجسته ترین نشانه شخصیت اوست" امید است عموم مدعیات صحنه فرهنگ و سیاست به پیروی از اسطوره همیشه تاریخ مولی موحدین علی علیه السلام که به دشمن تا دندان مسلح خود "عمربن عبدود" نیز کوچکترین بی احترامی روا نداشت، با رعایت انصاف و حقمداری و با زبان لین و جدال احسن با مخالفان و منتقدان خود برخورد نمایند.شاید اگر فرصتی پیدا می شد واندیشه می کردیم درجستجوی چرایی این همه نفرت پراکنی برمی آمدیم .سخنان ما آکنده ازخشم است وخشونت .داوریمان درباره دیگران باغبار کینه پوشانیده شده است .بی مهابا داوری می کنیم آن قدر به دشمن پنداری ودشمن انگاری عادت کرده ایم که خودمان را نیز به دست فراموشی سپرده ایم .تصویرهایی که ترسیم می کنیم سرشاراز خشم است وکینه توزی .هرکس که با ما نیست دشمن ماست .هرکس جز ما بیاندیشد برخطااست .هرکس جز ما را بخواند دچار اشتباه است .مرزهای خودی وناخودی که ترسیم می کنیم پایانی ندارد .نفرتی که درواژه ها جای می دهیم به انتها نمی رسند .گویی ما قاصدک های خشم وخشونت ودشمنی وکینه ورزی شده ایم .برای بیان این خشم هیچ مرز ومحدودیتی هم نداریم .هرکس دردایره فکری ما نمی گنجد دردایره دشمنان جای می گیرد وهرکس که دراین دایره جای داده شد دیگری هیچ حریم امنی ندارد.تهمت وتوهین وافترا مرزی ندارند . .برای بیان دیدگاه های فرهنگی از واژه های نظامی بهره می جوییم یا سنگر بندی می کنیم یا بمباران ویا هجوم وحمله .!!!!!.برای بیان نظرات سیاسی ازدرهم کوبیده شدن وپوزه به خاک مالیدن وله کردن وزیر پا گذاشتن بهره می گیریم .با تبادل فرهنگی وبا سازش سیاسی وبامفاهیم برد -برد بیگانه ایم.هرکس که با مانیست درهم شکسته است ونا توان وبی بنیاد وهرکس باماست پراز افتخاراست وقهرمانی ورشادت. هرکس که باماست منبع نیکی است وپاکی وهرکه باما نیست سرچشمه شر وفساد.هرکس با مازاویه داشت دشمن است وبیگانه ویا ابزار دست بیگانه وهرکه باما بود خودی است وهر خودی هم درست است ونیک اندیش . . برای ایجاد دشمنی وکینه ورزی ونفرت پراکنی هیچ پرده ای درکار نیست .اگر به پیشینیه فرهنگی خویش افتخار می کنیم ایا این روند واین نگرش واین رفتار به تقویت بنیان فرهنگی می انجامد !!؟؟؟ ایا با این روند فرهنگ واخلاقی باقی می ماند ؟؟!!آیا بااین روش مایی می ماند که بادیگران بجنگد وبرطبل پیروزی بکوبد .؟؟؟؟؟؟ گاهی که اسیر نفرت پراکنی می شویم بیش از آنکه به دیگران زیان برسانیم خویش را وروح خویش را آزرده می سازیم . نفرت پراکنی مارا درخودمان می کشد .روح خودمان را اسیر می کند .ارامش خودمان را می زداید .آسایش روان مارا از ما می گیرد .!!! نفرت پراکنی جان ها را می میراند .مارا اسیر خشم ونفرت وبدخواهی می کند .ماهمه اسیر شدایم وگمان می کنیم که پیروزیم .........
امروز جامعه اسلامی ما بیش از گذشته نیازمند آرامش و اعتدال است. بادهای تند خشونت، ارعاب و تهدید درخت نوپای انقلاب شکوهمند اسلامی را تکان می دهد.
آنانی که دل به ایرانی آباد و آزاد بسته اند و خود را وارث خون پاک هزاران شهید سرافراز وطن می دانند باید بیشتر از دیگران در زمینه ایجاد جو آرامش در جامعه مشارکت و فعالیت داشته باشند.
مواظب باشیم درخت نوپایی که به طوفان سرخم نکرده است ممکن است به تبری بشکند.
امروز ضرورت ایجاد وحدت بین نیروهای انقلاب اجتناب ناپذیر است کینه ها و کدورت ها را کنار بگذاریم و خیراندیشان، اصلاح طلب و اصولگرا در جهت ایجاد بستر گفتگوو مفاهمه و تکیه بر اشتراکات و رفع سو تفاهم ها وحدت مشفقانه و نقد منصفانه را در دستور کار قرار دهند که جامعه سخت در تکاپوی حل مشکلات معیشتی دست و پنجه نرم نمود و در باتلاق مشکلات روزمره زندگی می باشند و هر پیام وحدت بخش و امید آفرین می تواند فردای بهتر را برای ایران اسلامی رقم بزند.
