حضور جاوید رحمان در جلسه اختصاصی سازمان مجاهدین خلق، که عملا به یک فرقه تبدیل شده و هنوز هم خیلی‌ها آن را یک سازمان تروریستی می‌دانند آسیبی جدی به فعالان صادق و ملی حقوق بشر ایران وارد می‌کند.
به گزارش جماران؛ کامبیز نوروزی، حقوقدان در کانال تلگرامی خود نوشت:
سخنرانی جاوید رحمان، گزارشگر ویژه سابق ایران در همایش سازمان مجاهدین خلق انحراف کامل از معیارهای رفتار حقوق بشری است.
حقوق بشر در روابط بین‌الملل همواره از حیث بی‌طرفی و استقلال از قدرتهای بزرگ مورد تردید بوده‌است. وجود استانداردهای دوگانه رایج‌ترین آسیب را به برنامه‌های فعالان ملی حقوق بشر وارد کرده است. در روابط بین‌الملل، حقوق بشر تحت تاثیر سیاست بین‌الملل بیش از آنکه تابع موازین اصیل حقوق بشر باشد متاثر از منافع دولتهای بزرگ است.
آخرین نمونه زنده و دردناک این وضعیت را می‌توان در جنایات وسیع و خونین اسرائیل علیه مردم غزه دید که با بی‌عملی دولتهای بزرگ ۱۱ ماه کشتار و ویرانگری و نقض بیشترین موازین حقوق‌بشر ادامه دارد.
اینچنین است که در روابط بین‌الملل دولتهای بزرگ بیشترین لطمه را به پیشبرد حقوق بشر و فعالان صادق و ملی حقوق بشر وارد می‌کنند.
آقای جاوید رحمان، گزارشگر ویژه سابق حقوق بشر ایران در نشست سازمان مجاهدین خلق ایران شرکت کرده و به ادعای خودش در مورد فجایع نقض حقوق بشر در ایران سخنرانی داشته است. نمی‌توان فرض را بر ناآگاهی او از ماهیت و عملکرد این سازمان گذاشت. بیانات او کاملا حاکی از آگاهی و جهت‌گیری سیاسی دقیق اوست.
آقای جاوید رحمان با سیاسی کردن کار خود نشان داد که صلاحیت فعالیت حقوق بشری نداشته و ندارد.
وی که با ادبیاتی کاملا سیاسی مریم رجوی را رئیس جمهور منتخب می‌خواند برای توجیه کار خود مدعی است برای گزارش وضعیت حقوق بشر ایران در این جلسه شرکت کرده است. ارائه گزارش حقوق بشری در نشست یک سازمان سیاسی خاص و مشهور به تروریسم با هیچ‌یک از پرنسیپهای رفتار حقوق بشری سازگار نیست.
اگر او فردی مستقل و بی طرف و متعهد به اصول و معیارهای حقوق بشر بود می‌توانست نظرات خود را در یک مصاحبه مطبوعاتی یا لااقل در یک جلسه عمومی با ادبیات حقوق بشری بیان کند.
حضور جاوید رحمان در جلسه اختصاصی سازمان مجاهدین خلق، که عملا به یک فرقه تبدیل شده و هنوز هم خیلی‌ها آن را یک سازمان تروریستی می‌دانند آسیبی جدی به فعالان صادق و ملی حقوق بشر ایران وارد می‌کند.
در ایران مخالفان حقوق بشر با همین نشانه‌هاست که بهانه درست می‌کنند و مانع از فعالیت فعالان حقوق بشر می‌شوند.
این درسی جدید نیز باید باشد برای کسانی که دل خوش کرده‌اند و با تلاشهای سیاسی با توسل به نهادهای دولتی بین‌المللی، از جایزه صلح نوبل تا سازمان ملل بر این تصور باطل‌اند که کاری در جهت پیشبرد حقوق بشر در ایران می‌کنند.
با چنین تجربه‌هایی لازم است شورای حقوق بشر سازمان ملل دقت بسیار بیشتری در گزینش گزارشگران ویژه داشته و بر رفتار آنها نظارت کند.
مقامات ایرانی نیز با اجازه ورود گزارشگران ویژه و موضوعی به ایران و گفتگو با آنها و اجازه ارتباط ایشان با نهادهای مستقل مدنی شرایط درک واقعی و مستند آنها از ایران را فراهم کنند.
خطای بزرگ ایران در عدم برقراری ارتباط فعال و تعاملی ایران با گزارشگران حقوق بشر باعث می‌شود مخالفان و براندازان مهمترین منبع آنها شوند و نتیجه نیز پیشاپیش معلوم است.
