به گزارش جماران؛ دکتر محسن اسماعیلی در صفحه اینستاگرام خود نوشت:
«هفتمین شب رحلت آیت الله «سید جعفر کریمی» است رضوان الله علیه؛ فقیهی متبحر، آزاد اندیش، شجاع و انقلابی که تا آخر بر عهد خویش با پروردگارش استوار ماند.
توفیق داشتیم تا بخشی از کتاب رسائل را نزد ایشان بخوانیم. دانش و مَنشی که داشت از او شخصیتی دوست داشتنی و ماندگار ساخته بود.
نه فقط رسائل یا علم اصول، هر مبحث فقهی هم که مطرح می شد با حافظه مثال زدنی و تسلط کم نظیری که بر مبانی و مشرب های مختلف داشت به پرسش ها پاسخ می گفت. ساده زیست و بی تکلف بود. پوششی بسیار ساده و رفتاری عاری از تکبر و خود بزرگ بینی داشت. برخوردش بی آلایش و رفتارش صمیمانه بود.
رسائل چاپ سنگی را در پاکت میوه به همراه می آورد و بدون آنکه کتاب را بگشاید، از حفظ تمام مطلب را به خوبی تقریر می کرد و سپس آن را با متن تطبیق می داد. جدیت و چهره در هم کشیده اش با مزاح و خنده های دلنشینش عجین بود.
تعصبی عجیب به امام خمینی داشت و بی حرمتی به او را تاب نمی آورد.
با شنیدن ایثارگری های رزمندگان یا دیدن جانبازان اشک در چشمانش حلقه می زد و متواضعانه در برابر آنان ادای احترام می کرد.
یکی از طلاب جانباز که ویلچر نشین بود و در آن درس شرکت می کرد، روزی با تاخیر به کلاس رسیده بود. استاد که رو به درب ورودی نشسته بود، برخلاف همه ما متوجه حضور وی و ناتوانی اش از پشت سر گذاشتن پله شده بود. بی آنکه چیزی بگوید عبایش را به کناری نهاد و از کلاس خارج شد تا ویلچر آن عزیز را بلند کرده و او را به محل درس وارد نماید. صحنه ای بود دیدنی و اصرار ما به کمک او را از کارش منصرف نمی کرد.
آخرین بار آن مرحوم را در بیت رهبری دیدم. در حال خروج بودم که ایشان وارد شد. مدتها بود که از کسالت ایشان آگاهی داشتم. سلام و عرض ادب کردم ولی کهولت سن و بیماری اجازه تجدید خاطره را به استاد نمی داد. خود را که معرفی کردم، خوشحال شد و با محبت و بزرگواری برای شاگرد خویش دعا کردند؛ دعاهایی که امیدوارم مستجاب شده باشد.»
