یک عضو شورای شهر تهران در صفحه توییتر خود نوشت: گذشته از درستی یا نادرستی تصمیم اعلام‌شده در مورد بهای بنزین یا شیوه اعلام و اجرای تصمیم توسط دولت، آنچه کسی به آن نپرداخته، آسیب روانی است که به جامعه و گروه‌های نسلی گوناگون تحمیل شده است.
به گزارش جماران، الهام فخاری عضو شورای شهر تهران در صفحه توییتر خود درباره‌ی اعتراضات اخیر نوشت: این روزها سخن از رقم و اندازه و درصد خسارت‌ها زیاد گفته می‌شود. از خسارت به سازه‌ها، ایستگاه‌ها، بانک‌ها، اموال عمومی و شخصی، خبر منتشر شده است. در نبود دسترسی به رسانه‌های مجازی هرآنچه گفته شده از تریبون مقامات و متمرکز بر آسیب و ویرانی‌های کالبدی و مالی و آمار کشته‌شدگان بود.
2_ گذشته از درستی یا نادرستی تصمیم اعلام‌شده در مورد بهای بنزین یا شیوه اعلام و اجرای تصمیم توسط دولت، آنچه کسی به آن نپرداخته است آسیب روانی است که به جامعه و گروه‌های نسلی گوناگون تحمیل شده است.
۳-دی ۱۳۹۶ در یادداشتی با عنوان" ۱۶ تا ۲۵ ساله‌ها" خطاب به همه دست‌اندرکاران مدیران و احزاب یادآور شدم که فقدان زبان گفتگو با حاشیه و متن جامعه مساله‌ساز است و نداشتن منطق مشترک، از میان رفتن زمینه گفتگو و تداوم نگاه از بالا رابطه و گفتگوی ملت- دولت را دچار آسیب می کند: "درد مردم را از خود مردم باید پرسید. این نخستین شرط گفتگو است که از موضع فرادست کاردان پایین بیایید، مهارت شنیدن منصفانه بیاموزید و در موضع برابر به مخاطب خود گوش بسپارید، بشنوید بدون دفاع، توجیه، جدل و حمله و مقابله بشنوید و برای روش‌های نادرست از مردم پوزش بخواهید.
اقتصاد یا فرهنگ، سبک زندگی یا تجارت، شادی یا اندوه یکدیگر را شناختن و هم‌دلانه گفتگو کردن یکباره ممکن نیست. نیازمند اصلاح و دگرگونی پیش‌فرض‌های مدیرانی است که تجربه‌ی نداری، دیده نشدن، شنیده نشدن، هیچ انگاشته شدن را نداشته‌اند.
احساس حقارت از خود حقارت و بدبختی ویرانگرتر است؛ درماندگی در برابر فساد و دیوان‌سالاری خوره‌ی یک جامعه است. چه کسی، به دور از رقابت سیاسی، از مردم از ۱۶ تا ۲۵ ساله‌ها از بازنشسته‌ها درد وگلایه‌شان را پرسیده است؟ چه کسی به گفتگوی بی‌پیرایه با مردم نشسته است؟
چه کسی از مردم راهنمایی برای روند اصلاح خواسته است؟ گفتگو، آیین و پیش‌زمینه‌هایی دارد. انگاره‌ی برابری گوینده و شنونده، هم‌دلی، مدیریت هیجان‌های منفی و مهار سازوکارهای دفاعی منفی برخی از پیش‌زمینه‌های گفتگوی سالم هستند.
روی دیگر ترس و ناامیدی ۱۶ تا ۲۵ ساله ها، بی‌پروایی و خودویرانگری است. کدام حزب یا نهاد صدای ۱۶ تا ۲۵ ساله‌ها، صدای دیپلمه‌ها، صدای مهاجران گم‌گشته در دوران پرفشار اقتصادی و پیامدهای سیاست‌های ناکارآمد گذشته و کشمکش‌ها، است؟
چه کسی با آنان گفتگو می‌کند؟ زبان تعامل با آنها را چه کسی می‌داند؟ خواسته‌هایشان را کدام نماینده به زبان می‌آورد؟"
