به گزارش جماران؛ علی ربیعی دستیار ارتباطات اجتماعی رئیس‌جمهوری و سخنگوی دولت در یادداشتی در اینستاگرام درباره بزرگداشت سالروز ۱۳ آبان نوشت:
«مشکل اصلی آمریکا حس استثناپنداری، خودبرتربینی مستکبرانه و خودستایانه است که تا امروز هم ادامه داشته است.
۱۳ آبان از چند جهت برای امروز ما و نسل آینده اهمیتی تبیینی تاریخی دارد. مناسبت‌های تاریخی در طول زمان معنای عمیق‌تری را به نمایش می گذارند. این یک رخدادی است که عقبه معین در تاریخ ما دارد. ما تنها یک ۱۳ آبان در تاریخ معاصرمان نداریم، بلکه ۱۳ آبان‌ها داریم. از ۱۳ آبان ۱۴۳ تا ۱۳ آبان ۵۷ و ۱۳ آبان ۵۸ و نیز ۱۳ آبان ۹۶.
این فرایند تاریخی از سخنرانی استکبارستیزانه امام خمینی (ره) علیه کاپیتولاسیون و برای استقلال و غرور ایرانی آغاز می‌شود و در دوران اخیر به دور جدید فشارهای آمریکا علیه ملت ایران باز می‌گردد. این بار هم دولت آمریکا در ۱۳ آبان ۹۶، تحریم ظالمانه بی‌سابقه‌ای را آغاز کرد که تاثیر آن هم فشار و جنگ اقتصادی است و هم زندگی و آرامش مردم را هدف قرار داده است. می‌توان گفت این تحریم‌ها نوعی جدید از همان کاپیتولاسیون است.
درک روز ۱۳ آبان، با توجه به زخم‌های ناشی از کودتای ۲۸ مرداد، کشتار دانش‌آموزان و کمک‌های نظامی به صدام در هشت سال جنگ تحمیلی، ساقط کردن هواپیمای مسافربری ما و کشتار مردم بیگناه و کارشکنی و اعمال فشارهای غیرانسانی و غیربشری به ملت ایران امکان‌پذیر است. تصور آمریکایی‌ها در آن روز این بود که یک ملت استثنایی هستند و این حق را دارند که درهر جایی از دنیا دست به ظلم و ستم بزنند و هیچ سیستم قضایی جز کشور خودشان هم حق محاکمه آنها را نداشته باشد.
مشکل اصلی آمریکا هنوز هم همین حس استثناپنداری، خودبرتربینی مستکبرانه و خودستایانه آمریکایی است که تا امروز هم ادامه داشته است. امروز شکل دیگری از همان کاپیتولاسیون را شاهد هستیم. عمده اقدامات اخیر واشنگتن در خروج از مجموعه‌ای از توافقات بین‌المللی از جمله برجام و زیرپا گذشتن حقوق ملت‌ها و دولت‌های جهان ناشی از همین احساس است که تا امروز ادامه داشته و به طرز حیرت انگیزی دولت آمریکا به خود اجازه می‌دهد قوانین بین‌الملل را زیر پا بگذارد و بدترین جنایت‌ها را علیه ملت‌ها بدون بیم از پیگرد بین المللی مرتکب شود.
در ۱۳ آبان ۵۸، همه اقشار اجتماعی با پیشتازی جنبش دانشجویی که زخم‌خورده و رنجور از همین خوی استکباری آمریکا بود، احساسات انقلابی خود را بروز داد.
آمریکا همزمان در آستانه ۱۳ آبان مدعی شده است: "چهلمین سالگرد ۱۳ آبان یادآور رفتار بدخواهانه رژیم ایران است" به واقع چه کسی رفتار بدخواهانه دارد؟
آنچه در آن روزها گذشته، هنوز مورد استناد آنها است اما هرگز به جامعه و افکار عمومی خود توضیح نمی دهد که علل و ریشه‌های این اقدام در رفتارهای خود آمریکا بوده است.آن که تحریم غذایی و دارویی و محدود سازی حق زندگی و حق معطوف به سلامت شهروندان ایرانی را به یک ابزار جنگی و تروریستی به منظور شوراندن ملت و کشاندن تحریم زدگان به براندازی تبدیل کرده یا آن ملت که به دفاع از حق زندگی و حق صلح مقاومت ملی خود را به پیش می‌برد؟
سیزده آبان پنجاه و هفت مرحله نوینی در اعتلای انقلاب اسلامی ما بود. در چنین روزی رژیم دیکتاتوری شاه با گشودن آتش به روی تظاهرکنندگان که عمدتا دارای ترکیب جوان و دانش آموزی بودند یک بار ماهیت خود را آشکار کرد. در آن ایام، جنبش انقلابی و اسلامی مردم ایران در مرحله پیشرفت خود بخشی از اقشار جامعه را وارد گردونه خود کرد. دانش آموزی شدن پنجاه و هفت به طور نمادین حکایت از فراگیر شدن انقلاب از یکسو و آینده داری انقلاب از سوی دیگر داشت. حضور پرتعداد عنصر دانش‌آموز یعنی اینکه آینده از آن نهضت اسلامی است.
متاسفانه ما امروز در انتقال حافظه تاریخی به نسل‌های جدید دچار چالش‌های فراوانی هستیم زیرا مساله ضرورت مقاومت در مقابل زورگویی‌ها و قلدری‌های آمریکا به طور صحیح و مستدل به نسل‌های جدید منتقل نشده است. ملاحظه کنید که رهبر معظم انقلاب دیروز (یکشنبه) با چه دقتی سعی داشتند مستدل بودن موضع مقاومت بر ضد زورگویی‌های آمریکا را برای نسل جدید توضیح دهند. آری، قضیه سیزده آبان از سیزده آبان پنجاه و هفت یا پنجاه و هشت شروع نشده از بیست و هشت مرداد سال ۱۳۳۲ و از زمان سرنگونی مرحوم دکتر محمد مصدق به مثابه تنها دولت منتخب و دموکراتیک در دوران پس از مشروطه شروع شده است. امروز اسناد تازه منتشر شده آن کودتای ننگین ابعاد جدیدی از آن جنایت تاریخی بر ضد آرمان‌های مشروطه‌خواهی ملت ایران را به اثبات می رساند.
کارنامه عملکرد آمریکا در جهان و به خصوص در منطقه ما نشان می دهد که آمریکا برای هیچ کشوری توسعه و امنیت و نیز دموکراسی به ارمغان نبرده است. مردم ما دموکراسی را درپای صندوق‌های رای و در جریان یک مبارزه پیگیر علیه یک نظام دیکتاتوری به کف آورده‌اند. از ۱۳ آبان برای ما چه چیزی مانده است؟ ما باید در هر دوران به این پرسش پاسخ جدید بدهیم. ما نباید سیزده آبان را تبدیل به یک مناسک کنیم. ما نباید برچسب «آمریکایی» را برای طرد و حذف دیگری به کار ببریم که اگر چنین کنیم در حق نسل‌های جدید جفا کرده‌ایم و یک ظلم بزرگ برای انتقال تجربه و حافظه تاریخی به نسل جدید کرده‌ایم.
آن‌هاکه شور انقلابی آن سال‌های حماسی را به خاطر می آورند، می‌توانند گواهی بدهند که این مقاومت بزرگ ملی یک مبارزه فراگیر بود و همه اقشار با همه سلایق و با همه گرایش‌ها و مکتب‌های فکری را شامل می شد. امروز برای مقابله با دور جدید تحریم‌های آمریکا علیه ملت در ۱۳ آبان ۹۶ که آن را به تسلیم شدن ایران تعبیر می کنند و همان کاپیتولاسیون مدرن است، همه اقشار جامعه پای کار مبارزه با تحریم‌های ظالمانه آمریکا علیه ملت ایران بیایند و پایمردی کنند.
امروز مقاومت در مقابل زورگویی آمریکا یعنی تلاش همه با هم و عموم ملی برای شکستن تحریم و به گوشه رینگ بردن آمریکا، یعنی دفاع از زندگی مردم یعنی افزایش سطح تاب آوری جامعه در مقابل تحریم. امروز هم به آن ظرفیت عظیم نیاز داریم و باید در این مسیر ایجاد هم‌افزایی و همگرایی کنیم نه واگرایی. روز ۱۳ آبان باید به مثابه روز وحدت ملی درمقابله با زورگویی‌ها و یکجانبه گرایی‌ها و روز وحدت کلمه همه آحاد جامعه در «نه» گفتن به خواسته‌های نامشروع آمریکا از ملت ایران باشد و در این مسیر همه ملت ایران و مسئولین با یکدیگر هم قول و هم نظر هستند.»
