پایگاه خبری جماران: از شما چه پنهان که من سریال گاندو را ندیده ام و خوشبختانه یا متأسفانه حتی یک سکانس از آن را به تماشا ننشسته ام ، تا آنجا که نمی دانم داستان این سریال تلویزیونی چیست و درباره چه مطلبی سخن می گوید.
اما آنچه مرا با این درجه از نا آشنایی با این سریال، به نوشتن این وجیزه واداشت، بازتاب آن در میان سیاسیون و گروه های سیاسی است. از دو سه روز پیش ، بخشی از دلواپسان، سرمست از این سریال، به برجام و دولت تاختند و در مقابل دولتیان با ادبیات های مختلف به صدا و سیما پرداختند. تا آنجا که وزیر امور خارجه از اینکه پول فیلم ساختن ندارد ، سخن گفت و برخی از روزنامه نگاران هم او را هدف قرار دادند که پول همین سریال از بودجه دولت شماست و اگر عرضه دارید جلوی آن را بگیرید.
نکته مورد نظر من آن است که از متصدیان صدا و سیما بپرسم که در این شرایط کشور با پخش این فیلم، چه فایده ای نصیب جمهوری اسلامی می شود؟ و آیا القای دوگانگی در کشور به نفع مردم و انقلاب است؟
القای این خط که همه در خط امریکا هستند و جز چند جوان در فلان نهاد اطلاعاتی همه خائن شده اند - چنانکه می گویند این فیلم بر این سر است - چه منفعتی دارد؟
اگر به دنبال نفوذی می گردید، بدانید بزرگترین نفوذ همین چندپاره کردن نیروهای نظام است.
آیا ساختن یک فیلم که باعث شود انگشت اتهام به جانب با کفایت ترین وزیر خارجه تاریخ ایران گرفته شود، اقدامی صحیح است؟
راستی آیا مگر تاکنون در نهادهای حساس کشور جاسوس شناسایی و دستگیر نشده که در شرایطی که همه چشم ها به توان دیپلماسی کشور دوخته شده، باید به سراغ دیپلمات ها رفت و هوشمندی و دشمن شناسی آنان را زیر سوال برد؟ مثلا نمی شد با ساخت فیلم نشان داد که آنچه اسراییلی ها همین چند روز پیش با عنوان بزرگترین جاسوسی قرن معرفی کردند، چه میزان دروغ است؟
آیا بر مدار یک تخیل خام می توان در روزهای بسیار حساس ، اندیشه سرداران دیپلماسی را آشفته کرد؟
به نظرم صدا و سیما محتاج یک انقلاب بزرگ در نگاه است. نگاهی که منافع زودگذر جناحی را بر اهداف ملی ترجیح ندهد. شاید بتوان گفت که صدا و سیما در دست گروهی است که به صورت بسیار بچه گانه اهداف جناحی خود را دنبال می کنند. شواهد بسیار بر این مدعا وجود دارد.
