پایگاه خبری جماران: حوادث طبیعی همچون سیل، همواره با تلفات جانی و مصائب انسانی همراه است. هرچند تلفات جانی سیل با زلزله و سونامی قابل قیاس نیست و بیشتر خسارتهای مالی حادث می شود. خصوصا اگر نظام پیش بینی موثر وجود داشته باشد، از شدت غافلگیری کاسته خواهد شد و خسارات به حداقل می رسد.
پس از یک دوره طولانی نامهربانی طبیعت و خشکسالی، بارش یک باره شدید باران در عرض چند ساعت حوادثی تلخ را برای هموطنانمان رقم زد. اما در ورای سیل اخیر، شیوه جان باختن تنی چند از هموطنانمان، پر از زیبایی، قابل ستایش، درس آموز و یادآور فضای ایثارگری روح ایرانی است که در تاریخ معاصرمان در دوران دفاع مقدس نمودی قابل لمس دارد.
جوان سی و شش ساله مسجد سلیمانی، جان خود را برای کمک به خودروی گذری در منطقه تله بزان در روز ششم فروردین از دست داد. تعدادی از امدادگران داوطلب در گمیشان در قایق واژگون شده جان باختند و زیبایی های غم اتگیز در ورای حوادث طبیعی خلق کردند. یادشان را گرامی می داریم.
معمولا در وقوع بلایا و مصائب یک جامعه، حس ارزشمند ایثار، از جان گذشتگی و فداکاری انسانها تسلی بخشی می نماید.
بی اختیار، یاد روزهای دفاع مقدس افتادم. آنجا که "طاهر" دوستش را از جلوی تیررس قناسه هل داد و خود شهید شد. یاد فرماندهان و بسیجیان ناشناخته ای افتادم که خود از مین ها گذشتند تا همرزمانشان به سلامت از معبر عبور کنند. قهرمانانی که بی هیچ چشم داشت، از ارزشمندترین داشته یک انسان یعنی جان خود می گذرند. همواره در خاطره ها باقی می مانند. در همین راستا، بسیاری از کشورها حتی با سابقه تاریخی اندک، با داستان سرایی، سعی در قهرمان پروری دارند.
من معتقدم در حین همین مصائب هم باید زیباییها را دید و به تصویر کشید. این اولین و آخرین مصیبت طبیعی نیست. برای مقابله با دشواریها نیاز به قهرمانان ملی و نمونه های عینی فداکاری داریم. در این میان، آنها که نوشته هایشان خوانده و صدایشان بیشتر شنیده می شود از جمله صاحبان رسانه ها رسالت بیشتری دارند.
من فکر می کنم آنچه که بعد از این حوادث طبیعی تلخ در ذهن مردم مانا می شود تقویت حس انسان دوستی جامعه، غمخواری ملی و رویش وجدان های جمعی معطوف به مهربانی است.
سرازیر شدن سیل غمخوارگی ملی و مهربانی فراگیر در کنار سیل مخرُب، ارزشی است که باید باقی بماند.
همانگونه که آرزو و تلاش می کنیم آبهای سیل ویرانگر، سریعتر فروکش کند تا زندگی عادی جاری شود امیدوار باشیم آبهای سیل همدلی ملی و مهربانی خروشان تر شود و هیچ گاه فروکش نکند. جامعه ایران امروز بیش از هر زمان دیگری به غرق شدن در سیل عطوفت و غمخواری نیاز دارد.
بیایید تسلیم جو سازی هایی که می خواهند گفتمان مرگ وسیل و ویرانی را برجسته کنند نشویم.این سکه دو رو دارد یک روی ان خرابی تلفات جانی است، اما سوی درخشان این سکه همان همدلی های ملی است که فوران کرد.
یادمان باشد قهرمانان بدون بازنمایی، خود در دل مردم جای می گیرند همچنان که نسلهایی که جنگ را درک نکردند به قهرمانان آن افتخار می کنند.
امروز ریزعلی خواجوی ها بسیارند.تعمیر کاران موبایل که در شیراز برای ارائه سرویس رایگان به مسافران اگهی می دادند. مردمی که در خانه های خود را به روی مهمانان سبل زده نوروزی گشودند. روحانی اهل سنت که در گل ولای سیل آق آستین همت بالا زده بود. مکانیک ها وصافکارهایی که در آق قلا وشیراز سرویس مجانی عرضه سیل زدگان می کردند اینها همان ریزعلی های امروز هستند که متاسفانه رسانه رسمی آنها را "ریز" می بیند وبه تصویر نمی کشد.
