مدال های تکراری در انتظار ورزشکاران و رشته های تکراری!

به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس، بازی های آسیایی یا همان المپیک در نسخه کوچکتر، میدانی است که ورزشکاران آسیایی در میدانی البته به مراتب کوچکتر از المپیک اما با همان سبک و سیاق عیار ورزشی خود را محک بزنند. در برخی رشته ها مانند تکواندو، کاراته، تیراندازی، بدمینتون، ژیمناستیک، پینگ پنگ و ... به دلیل حضور قدرت های برتر در آسیا، سطح رقابت ها بالا و تقریبا در حد و اندازه های جهانی است. اما در رشته های دیگر به خصوص در ورزش های تیمی سطح رقابت ها قابل مقایسه با رقابت های جهانی یا المپیک نیست چرا که ورزشکاران و تیم های مدعی اروپایی و آمریکایی و حتی بعضا آفریقایی در آن حضور ندارند.

کاروان ورزشی ایران پس از دو دوره حضور موفق در گوانگژو و اینچئون به دنبال هت تریک در کسب مدال و عنوان است. در شرایطی که دهه نود و همچنین دهه اول هزاره سوم، به هفت هشت طلای کشتی و تکواندو عادت کرده بودیم، این تعداد طلا در دو دوره اخیر به 20 و 21 رسیده و حالا دغدغه مسئولان ورزش این است که این تعداد اگر بیشتر نمی شود حداقل حفظ شود تا نشان از موفقیتی پایدار و باثبات بدهد.

اما نگاهی واقع بینانه نشان می دهد حتی در صورت افزایش این تعداد مدال طلا، رشد و توسعه پایداری در ورزش ایران رخ نداده است. ایران در این دوره باز هم مدال های سنتی و همیشگی اش را در رشته های تکراری کشتی تکواندو، کاراته، ووشو، وزنه برداری و یکی دو رشته دیگر توسط مدال بگیران تکراری اش خواهد گرفت. اما خبری از موفقیت و درخشش در رشته هایی مانند قایقرانی، دوومیدانی، شنا، ژیمناستیک و حتی تیراندازی نخواهد بود. جز یکی دو چهره مطرح، انتظار مدال باز هم از سلیمی است و رستمی و عباسعلی و حدادی و ...! کسانی که کوله پشتی مدال هایشان از این رویداد به قدری سنگین شده که دیگر قابل بلند کردن نیست.

به عمق ورزش که بنگریم تیراندازها هنوز می نالند از کمبود امکانات و فشنگ، دوومیدانی کاران می نالند از نبود شرایط تمرینی، اعزام برون مرزی و دیده نشدن، شناگران می نالند از کمبود بودجه و مربی خوب، راکت به دست ها از نبود تورنمنت های تدارکاتی و ... .

اگر چهارضلعی مدال ایران در المپیک به 5 ضلعی تبدیل نمی شود و در محدوده کشتی، تکواندو، وزنه برداری و دوومیدانی مانده این مساله دلایل بسیار فنی دارد. مدال المپیک نیازمند مقدماتی است که در ورزش ایران هیچگاه فراهم نمی شود. اگر از تک مدال احسان حدادی به عنوان یک استثنا و پدیده در دوومیدانی بگذریم، ایران سال های سال نخواهد توانست در رشته ای غیر از کشتی، تکواندو و وزنه برداری مدال کسب کند.

اگر قرار است علاوه بر کمیت تنوع رشته ای نیز در بحث مدال اوری المپیک وجود داشته باشد، لازمه آن زمینه سازی در میادین کوچکتر از جمله بازی های آسیایی است. زمانی که ورزشکاران ایران در غیاب چهره های شاخص دوومیدانی، شنا و تیراندازی جهان، نمی توانند سهم عمده ای در مدال های این سه رشته پرمدال داشته باشند چگونه می تواند انتظار داشت به یکباره مدال المپیک در این رشته ها حاصل شود!؟

نگاه تکراری مسئولان ورزش به بازی های آسیایی سبب در جا زدن ورزش ایران شده است. مدیرانی که تنها چرتکه به دست گرفته و تعداد طلاها را می شمارند تا به عنوان سندی برای افتخار خود به رسانه ها و مردم نشان دهند هیچگاه به فکر برنامه ریزی اصولی و آینده دار نبوده، نیستند و نخواهند بود.