چرا قهرمانی شطرنج ایران در آسیا، همه چیز را تمام نکرد؟!

به گزارش خبرنگار ورزشی جی پلاس؛ شطرنج ایران در ادامه روند رو به رشد خود به مقام قهرمانی آسیا دست یافت. عنوانی که برای شطرنج ایران بی سابقه بود. هرچند این قهرمانی به معنای صدرنشینی و سلطه ایران بر آسیا نیست چرا که همه می دانند دو کشور چین و هند خود را از آسیا کاملا جدا کرده اند و در سطح جهانی رقابت می کنند. بازیکنان مطرح و سرشناس هندی و چینی که رتبه های دو و حتی یک رقمی در رنکینگ جهانی فیده دارند قطعا در مسابقات قهرمانی قاره شرکت نمی کنند. اما با وجود نبود بازیکنانی مانند لیرن، وی یی، هاری کریشنا و چندین و چند چهره مطرح دیگر که عنوان سوپراستاد بزرگی را یدک می کشند، قهرمانی ایران در هر سه بخش استاندارد، سریع و برق آسا اتفاقی مبارک و میمون بود.

با این حال نباید با دادن اطلاعات نادرست گمراهی ایجاد کرد. ایران نه تیم اول آسیاست نه قدرت اول آسیا. جملاتی مانند "آسیایی ها برابر ایرانی ها هیچ حرفی برای گفتن نداشتند"، از سوی رئیس فدراسیون در شرایطی که هیچ یک از ده بازیکن اول آسیا در ترکیب تیم هایشان نبودند، نه تنها ارزش کار بازیکنان ایران را بالا نمی برد بلکه برعکس ذهنیت "کیفیت سازی" را در ذهن مخاطبان ایجاد می کند. چرا که عبور از تیم هایی مانند چین و هند حتی اگر با ترکیب اصلی نیامده باشند به خودی خود بسیار ارزشمند است  و نیازی به این گونه تعریف ها و تمجیدهای غیرواقعی ندارد.

شاید اولین اتفاق مثبت ناشی از این رویداد کنار گذاشته شدن احسان قائم مقامی قهرمان چندین ساله شطرنج ایران از ترکیب تیم اصلی بود. هر چند فدراسیون با رنگ آمیزی تیم ها ظاهرا از اسم گذاری تیم اول، دوم و سوم خودداری کرد، اما مشخص بود که ترکیب تیم اصلی ایران که در هر سه بخش به مقام قهرمانی رسید را نوجوانان مستعد و آینده دار ایران تشکیل می دهند. اتفاقی که در المپیاد جهانی باکو نیز می توانست رخ دهد اما فدراسیون و کمیته فنی اصرار بر حضور قائم مقامی در ترکیب اصلی آن هم روی میزِ یک رقابت ها داشتند.

میزبانی رقابت ها در استان همدان و در سطح نسبتا قابل قبولی برگزار شد اما نباید از یاد برد که این رقابت ها به قدر کافی دیده نشد. سیاست اشتباه فدراسیون شطرنج در اولویت گذاری مسابقات کاملا به چشم می خورد چرا که مسابقاتی مانند قهرمانی جهان که جز هزینه و برجای ماندن بدهی چیزی در بر نداشت، با سروصدای زیاد رسانه ای برگزار شد و حاصل آن حذف هر سه نماینده ایران در دور اول بود.

در سوی مقابل مسابقات کم هزینه و پر نفعی مانند قهرمانی آسیا به دلیل سپرده شدن مسئولیت آن به یک هیات استانی، هرگز آنچنان که باید دیده نشد. مسابقاتی که در آن تقریبا همه بازیکنان ایران درجه بین المللی خود را افزایش دادند اما جز نمایندگان صداوسیما، خبرنگاران هیچ یک از رسانه ها و نشریات معتبر و پرمخاطب کشور حضور نداشتند و به عبارت بهتر برای پوشش مسابقات دعوت نشدند.

اگر فقط 10 درصد! هزینه مسابقات قهرمانی بانوان جهان برای این رویداد صورت می گرفت، درخشش شطرنجبازان جنگجوی ایران بسیار بیشتر دیده و بازتاب داده می شد. بهتر بود از میهمانان خارجی معتبر برای مراسم اختتامیه دعوت می شد تا آنها بیش از پیش با عملکرد ایرانی ها آشنا شوند.

حضور بازیکنان و اساتید خارجی مطرح حتی در شمایل تماشاگر و میهمان ویژه، می توانست زمینه را برای انجام مذاکرات و رایزنی برای استخدام مربیان خارجی فراهم تر کند.

علاوه بر این مساله، افزایش اندک هزینه جوایز رقابت ها، هم می توانست باعث افزایش بیشتر انگیزه ها شده و سطح مسابقات هم بالا رود؛ جوایزی که با درخشش بازیکنان ایران عملا از کشور خارج نمی شد؛ اما متاسفانه جوایز نقدی برای برندگان در نظر گرفته نشده بود و حتی از تیم ها ورودی هم گرفته شده بود!

از نکات منفی دیگر، عملکرد ضعیف تیم بانوان ایران بود. ساراسادات خادم الشریعه هر چند رویداد بسیار خوبی را تجربه کرد و توانست بار دیگر به دوران اوجش در سال های 94 و 95 باز گردد اما با توجه به تیمی بودن رقابت ها، ایران در بخش بانوان در هیچ قسمتی به مقام دست پیدا نکرد. اختلاف سطح سایر بازیکنان با خادم الشریعه چشم گیر بود و نتایج خوب او نتوانست تیم را نجات دهد.

به گزارش جی پلاس؛ بهتر است شطرنج بازان علاوه بر مسائل فنی باید به مسائل مهم دیگری مانند انتخاب تورنمنت ها نیز دقت بیشتری داشته باشند تا بتوانند با حضور در رویدادهای مناسب، سطح و درجه خود را افزایش دهند. همچنین فدراسیون نیز می تواند دقیقا مشابه همین رویه، رویدادهای مختلف را ارزش گذاری کرده تا با توجه به مشکلات هزینه ای بازیکنان برای اعزام ها، بستر مناسبی برای حضور آنها در رویدادهای مختلف نیز فراهم شود.