تیم ملی والیبال نوجوانان ایران با وجود بهره مندی از امتیاز میزبانی از راه یابی به فینال رقابت های آسیایی بازماند تا زنگ خطر برای آینده والیبال کشور به صدا در آید.
به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس، شش هفت سالی می شود که والیبال ایران سری میان سرهای بزرگان در آورده و علاوه بر قدرت نمایی محض در قاره کهن پنجه در پنجه بزرگان جهان می اندازد. موفقیت های سال های اخیر والیبال تقریبا همه کارشناسان و منتقدان را به این نتیجه رسانده بود که والیبال یکی از رشته هایی است که در آن کارهای زیربنایی انجام شده و موفقیت به دست آمده ناشی از کار پایه ای و اصولی است، هر چند بدبین ترها معتقد بودند این کار پایه ای از جایی به بعد قطع شده و نمی توان به آینده والیبال ایران به طور مستمر امیدوار بود.
نسل طلایی والیبال ایران که سال های درخشانی برای کشورمان رقم زدند در سال های پایانی خود به سر می برند. بازیکنانی مانند محمودی، غلامی و ظریف که دیگر در تیم ملی نیستند و بازیکنانی مانند موسوی و معروف نیز با گذر از سی سال نمی توانند مدت زمان طولانی پیراهن تیم ملی را بر تن کنند.
اگر سال های دور والیبال ایران با این جمله معروف عجین شده که "ست گرفتن از تیم های چین و ژاپن زمانی برای ما آرزو بود"، در سال های اخیر این اتفاق دقیقا برعکس شده بود و این تیم های آسیایی بودند که در آرزوی ست گرفتن از ایران بودند. اما به نظر می رسد تاریخ در حال تکرار شدن است.
همه چیز برای والیبال ایران به شدت در حال معکوس شدن است. زمانی تیم های پایه حتی در رقابت های جهانی روی سکو می رفتند و تیم ملی بزرگسالان در آسیا هم حرفی برای گفتن نداشت و حالا تیم ملی بزرگسالان خوب نتیجه می گیرد و تیم های پایه در آسیا حذف می شوند! از بحث صغرسنی که همیشه در والیبال ایران داغ بوده بگذریم باید پذیرفت که کار پایه ای به شکل مستمر انجام نشده و تیم های رده پایه که آینده والیبال ایران محسوب می شوند ضعف های جدی دارند.
در سوی مقابل تیم ژاپن، خیز خود را برای قدرت نمایی دوباره در آسیا از مدت ها پیش برداشته است. تا المپیک 2020 توکیو راه زیادی نمانده و شاید نتوان از ژاپن انتظار درخشش فوق العاده ای داشت، اما سرمایه گذاری مناسب بر روی تیمی که ایران را به راحتی در خانه اش و در حضور تماشاگرانش در رقابت های قهرمانی نوجوانان آسیا 3-1 شکست داد نشان می دهد که والیبال ژاپن به زودی به فرم دهه 80 و 90 میلادی باز خواهد گشت.
در والیبال ایران اما اتفاق های خوبی رخ نمی دهد. در فدراسیون نسبتا موفقی که به ثبات رسیده بود، تغییرات مدیریتی رخ داد. رئیس جدید بیش از آن که به فکر ادامه روند موفقیت آمیز قبلی باشد با خبرنگاران سروکله می زند. لیگ همچنان پرحاشیه و بی نظم است و کمتر ستاره درخشانی خصوصا در رده های پایه از دل آن بیرون می آید. همه این ها را که کنار هم بگذاریم به یک نتیجه تلخ و شاید بدبینانه می رسیم: تاریخ برای والیبال ایران در حال تکرار شدن است. تاریخی که ایران را به همان روزهایی می رساند که آرزوهایش به ست گرفتن برابر تیم های آسیایی تقلیل یابد.
