حق با سردار است یا منتقدان؟

به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس؛ تیم ملی فوتبال ایران در دومین دیدار خود در جام جهانی برابر اسپانیا به نمایش درخشانش ادامه داد و با حداقل نتیجه ممکن به اسپانیا باخت. در پایان بازی سردار آزمون به خبرنگاران گفت که از نمک نشناسی و قدرنشناسی برخی از مردم ناراحت است و بعد از جام جهانی دیگر به تیم ملی نمی آید. پس از این اظهارات سردار آزمون موجی از پیام های حمایت آمیز هم از سمت بازیکنان و هم از سمت مردم منتشر شد تا به نوعی از بازیکن آینده دار تیم ملی حمایت کرده باشند. اما برای بررسی فنی و دقیق انتقادها نباید صرفا نگاه احساسی داشت و باید نگاه کارشناسی به ماجرا داشت. آیا انتقادها به حق بوده است؟ آیا سردار حق دارد ناراحت باشد؟

در وهله اول باید این مساله را در نظر گرفت که سبک بازی تیم ملی در جام جهانی با توجه به حریفانی که با آنها روبرو شده نه تنها کاملا تدافعی بلکه با استفاده از تاکتیک تمرکز در یک سوم دفاعی است. در چنین سبکی وظیفه مهاجم نوک بیش از این که گلزنی و موقعیت سازی باشد، مشغول کردن مدافعان تیم حریف است، تا تیم مهاجم با ترس از دریافت گل با تمام قوا حمله نکند. سردار آزمون نیز به عنوان تنها بازیکنی که هنگام حمله حریف نزدیک به خط نیمه بازی می کند چنین وظیفه ای بر عهده داشته است. با در نظر گرفتن این مساله بخش زیادی از انتقادهایی که از جوان گنبد کاووسی تیم ملی می شود عادلانه نیست.

نکته دیگر این که در سبک بازی تدافعی، کمتر موقعیت گل نصیب تیم مدافع می شود. سردار آزمون در مجموع دو بازی تنها یک فرصت کاملا جدی گلزنی داشته که آن را از دست داده است. آیا باید به خاطر از دست دادن یک موقعیت در دو بازی این چنین مهاجم جوان و البته احساساتی تیم ملی را مورد انتقاد بی رحمانه قرار داد؟

از سوی دیگر به منتقدین باید تا حدی نیز حق داد. تیم ملی در خط حمله ترافیک بسیار وحشتناکی دارد. سردار آزمون به قیمت پشت خط ماندن ستاره های بسیاری که حتی به روسیه نرفتند مانند علیپور، کاوه رضایی و .... در پیکان خط حمله بازی می کند و این مسئله مسئولیت او را بسیار زیاد افزایش می دهد. کما این که آزمون در عرصه باشگاهی نیز توفیقی نداشته و باید بپذیرد که این جام جهانی یگانه فرصت دیده شدن و پیشرفت کردن است و در غیر این صورت نباید انتظار بازی کردن در تیمی جز روستوف یا کازان را داشته باشد.