حرف های زلاتان درباره مشکلات اقتصادی و نژادپرستانه در دوران کودکی اش

مهاجم سوئدی در شروع دوران بازی‌اش روزهای سختی داشت و مردم کشورش با او رفتار نژادپرستانه‌ای داشتند. زلاتان ایبراهیموویچ در این رابطه گفت‌: زمانی که به مالمو رفتم مانند دیگران پذیرفته نشدم، چرا؟ چون من ایبراهیموویچ بودم. اندرسون یا اسونسون نبودم. همه نام‌های سوئدی اغلب این چنین هستند. من برای آن‌ها یک خارجی بودم. در یکی از تمرینات اتفاقی افتاد، روی من خطا کردند و من با سر به هم تیمی‌ام زدم چون خیلی عصبانی شدم. پدر او مامور پلیس بود. او نامه‌ای برای باشگاه نوشت و از آن‌ها خواست که من را اخراج کنند. او از همه بازیکنان تیم خواسته بود که اگر موافق با اخراجم هستند، این برگه را امضا کنند. من در تیم‌های پایه (نوجوانان) حضور داشتم. می‌توانید تصور کنید که وقتی این اتفاق رخ داد چه احساسی داشتم؟ احساس می‌کردم مانند کودکی هستم که مایه ننگ خانواده‌اش است. آن‌ها رفتارم را نمی‌پذیرفتند و مرا به عنوان یک انسان قبول نداشتند. من ظاهر متفاوتی داشتم و بلوند نبودم و پوستی سفید مانند سوئدی‌ها نداشتم. از این قضیه به شدت رنج می‌بردم و احساس می‌کردم باید ۱۰ برابر بیش‌تر از دیگران تلاش کنم تا من را مانند آن‌ها ببینند.

مهاجم منچستریونایتد به رفتار رسانه‌های کشورش اشاره کرد و گفت‌: هنوز مانند گذشته با من بد رفتار می‌کنند. آن‌ها به جای این که از من دفاع کنند همیشه انتقاد می‌کنند چون هنوز نمی‌خواهند بپذیرند که ایبراهیموویچ هستم. اگر بازیکن سوئدی دیگری دچار اشتباهی مانند من می‌شد از آن دفاع می‌کردند. زمانی که اشتباه می‌کنم از من دفاع نمی‌کنند. با این حال این اتفاق مرا قوی‌تر می‌کند. این نژادپرستی است. این نژادپرستی خاموش است. این قضیه وجود دارد و مطمئن هستم چون من اندرسون یا اسونسون نیستم. اگر بودم باور کنید از من دفاع می‌کردند. آن‌ها آن طوری که باید از من دفاع کنند حمایت نمی‌کنند چون به احتمال فراوان بهترین بازیکن تاریخ سوئد خواهم بود. هیچ بازیکنی نتوانسته است عملکردی مانند من داشته باشد. بیش‌ترین توپ طلایی که یک سوئدی دریافت کرده است دو توپ طلا است اما من یازده عنوان دارم. کاری که برای فوتبال سوئد کردم هرگز در تاریخ تکرار نخواهد شد. شاید بگویند مغرور هستم اما برایم اهمیتی ندارد. من بهترین هستم.

ایبراهیموویچ در زمان کودکی با مشکلات اقتصادی در خانواده‌اش روبه‌رو بود. مهاجم سوئدی در این باره گفت‌: مادر و پدرم برای من همه کار کردند. وضع اقتصادی خیلی بدی داشتیم، می‌توانم یک مثال برای‌تان بزنم. قرار بود با مالمو به مسابقاتی بروم. در آن زمان پانزده سال داشتم و برای حضور در این تورنمنت باید پول پرداخت می‌کردم. باشگاه این پول را به من نداد و من نیز پولی نداشتم. پدرم اجاره خانه که برای آخر ماه کنار گذاشته بود را به من داد تا بتوانم در این رقابت‌ها حضور پیدا کنم. ماه بعدی باید دو مبلغ قابل توجهی را پرداخت می‌کردیم اما هیچ پولی نداشتیم. زمانی که در خانه مادرم غذا می‌خوردیم به ما اعتراض می‌کردند غذای زیادی می‌خوریم. به همین خاطر من تنها در روز یک وعده غذا می‌خوردم اما به آنها اطمینان می‌دادم که در طول روز گرسنه نیستم.