مریم هاشمی: پنهانی ورزش می کردم و قهرمان شدم!/ بهترن اتفاق، تقدیم مدال به رهبر بود/ می خواستم در اوج خداحافظی کنم

مریم هاشمی ووشوکار تیم ملی ایران که بعد از رقابت های قهرمانی جهان در روسیه و کسب چهارمین مدال طلای خود از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد، در گفت وگو با خبرنگار جی پلاس درباره تلخ و شیرینی های دوران ورزشکاری خود صحبت کرد.

** دوران حرفه ای ووشو چگونه گذشت؟

8 سال در رشته ووشو فعالیت کردم و به صورت حرفه ای و مداوم در اردوهای تیم ملی بودم. دوران حرفه ای فوق العاده شیرینی را پست سرگذاشتم  و روزهای فراموش نشدنی داشتم.

وقتی در زمان حال هستی می خواهی هرچه زودتر تمام شود اما وقتی تمام می شود و به پشت سر نگاه می کنی که چه سختی هایی داشتی، همه خاطرات برایت شیرین می شود.

**چه شد که به این رشته ورزشی به عنوان یک ورزش رزمی، علاقمند شدید؟

قبل از آمدن به سمت ووشو، کیک بوکسینگ کار می کردم و چون استعداد قهرمانی داشتم، مربی ام تصمیم گرفت من را به یک مربی ووشو بسپرد. مربی که در سطح حرفه ای با من کار کرد و باعث شد به این جا برسم.

** چند سال و چند برادر و خواهر داری؟

من 26 ساله هستم. در خانواده ما 4 دختر و یک پسر حضور دارند که به جزء من و برادر کوچکم، همه آن ها ازدواج کردند و ما همراه پدر و مادرمان زندگی می کنیم.

** زمانی که قرار شد به صورت حرفه ای ووشو را دنبال کنی، خانواده مخالفتی با آن نداشت؟

بحث اینکه خانواده من فقط با ووشو مخالفت کنند، نبود. بلکه موضوع این بود که در اقوام ما جا نیافتاده بود که یک خانم به صورت مرتب و مداوم به تمرین در یک رشته ورزشی مثل ووشو بپردازد. به همین خاطر اوایل برای من خیلی سخت بود و پنهانی تمرین می کردم اما بعد از اولین مدالی که کسب کردم، شرایط متفاوت شد. از آن پس خانواده و اقوام با احترام به من و ووشو نگاه می کردند.

** شیرین ترین مدالی که در این سال ها به دست آوردی، کدام مدال بود؟

قطعا کسب چهار مدال طلا در رقابت های جهانی خیلی شیرین است اما مدالی که به رهبر تقدیم کردم شیرینی خاص خودش را داشت. آخرین مدال طلای جهانی هم به دلیل اینکه در تمام طول مسابقه به این فکر می کردم که آخرین حضورم است، جذاب و دلتنگ کننده بود.

** بدترین ضربه ای که خوردی و مصدومیتی که در دوران ورزشی داشتی، چه بود؟

چندین بار دست، پا و بینی من شکست اما یکی از بدترین آنها شکستگی دستم در زمانی بود که برای رقابت های مالزی آماده می شدم. از فروردین تا مرداد دستم داخل گچ بود و دوران سختی را پشت سرگذاشتم. با همان دست هم تلاش می کردم که تمرین کنم.

** تلخ ترین خاطره دوران ورزشی چه بود؟

شاید از هرکسی این سوال را بپرسید بگوید فلان باخت یا فلان ضربه ای که خوردم خاطره بدی برایم بوده اما الان که من به گذشته فکر می کنم به هیچ عنوان خاطره بدی ندارم. اما یک بار چندین سفر پشت سر هم میان چین، اندونزی و ایران داشتم که همین باعث شد به شدت مریض شوم و یک هفته در بیمارستان بستری شدم و آن زمان اصلا روزهای خوبی را پشت سرگذاشتم.

من اصلا خاطره تلخ از ووشو ندارم و هرچه بوده خاطرات خوب و شیرین است. آدم های خوب که از خودشان خاطره خوب بر جای گذاشتند و به من کمک کردند که به اهدافم برسند.

** سخت ترین مدالی که گرفتی؟

مدال های جهانی سال های 2013 و 2017.

** دلیل اصلی برای خداحافظی از ووشو چه چیزی بود؟ بخاطر شرایط جسمانی، به این تصمیم رسیدی که وقت خداحافظی است یا موضوع دیگری بود؟

از نظر آمادگی جسمانی و روانی نه تنها می توانستم در بازی های آسیایی جاکارتا حاضر باشم بلکه می توانستم سه دوره دیگر جهانی هم مبارزه کنم. همان گونه که شهربانو منصوریان عزیز با 32 سال قهرمان می شود و افتخار من این است که با او هم تیمی بودم. شهربانو همیشه می گوید تا زمانی که عصا دستم بگیرم ووشو را ادامه می دهم. می توانستم ادامه بدهم اما با خود گفتم برای قهرمانی، چهار دوره کافی است و می خواهم چند سال در عرصه مربیگری باشم و بعد هم به زندگی ام برسم. دوست نداشتم با خاطره تلخ از ووشو بروم و قطعا تمام اطرافیان در ذهن من می مانند و من هم همه آنها را در خاطرم نگه می دارم.

** تا به حال سختی ای به شما فشار آورده به قدری خسته شده ای که بگویی دیگر ادامه نمی دهم؟!

خیلی از روزها از تمرین خسته شدم و افسردگی گرفتم. تمام اینها تاثیر می گذاشت و می گفتم دیگر ادامه نمی دهم اما بعد از چند روز دلم برای تمرین و ووشو تنگ می شد. ووشو، ورزش سنگینی به خصوص برای دختران است و باید به آن علاقه داشته باشی تا بتوانی در آن فعالیت کنی.

** فدراسیون از خداحافظی شما با خبر بود؟

قبل از رفتن به روسیه با رئیس فدراسیون صحبت کردم و از او اجازه گرفتم. آقای علی نژاد تصمیم گیری را به خودم سپرد. من هم عهد بستم هر مدالی بگیرم بعد از آن خداحافظی کنم و خدا به من لطف داشت که با طلا، دنیای قهرمانی من تمام شد. خیلی شیرین بود، لحظه ای که داشتم چهارگوشه رینگ را می بوسیدم؛ از همان زمان دلم برای ووشو تنگ شد!

** به عنوان ورزشکاری که در جهان مدال آور بوده، شرایط ادامه این رشته به صورت حرفه ای در کشور، چقدر در تصمیمت برای خداحافظی موثر بود؟!

دلیل خداحافظی من، نه مسئولان هستند و نه هیچ کسی دیگر؛ بلکه تنها خودِ خود من، به این نتیجه رسیدم اما از همه مسئولان خواهش می کنم تا زمانی که قهرمانان هستند، قدرشان را بدانیم و امکانات را برایشان فراهم کنند. فشار تمرینات به قدری بالاست که شرایط برای ورزش کردن سخت می شود، حالا اگر امکانات و توجه کافی هم نباشد واقعا دیگر نمی توان ادامه داد. امیدوارم همه دست به دست هم بدهیم تا بتوانیم بهترین شرایط را برای ورزش کردن مهیا کنیم.

** و حرف پایانی؟

مطمئن هستم در دوره بعدی رقابت های جهانی فدراسیون، یک ورزشکاری بهتر از مریم هاشمی جایگزین می شود. من اگر بخواهم از تک تک افرادی که برایم زحمت کشیدند تشکر کنم، واقعا  امکان پذیر نیست؛ اما از همه به خاطر حمایت ها و لطفی که در حقم داشتند، از صمیم قلب تشکر می کنم و برای همیشه لطف شان را در ذهن به یاد دارم.

امیدوارم به خاطر اینکه در اوج از تیم ملی رفتم، کسی از دست من ناراحت نباشد. دوست داشتم در اوج بروم و برای ووشو مفید باشم. از همه تقاضا دارم برایم دعا کنند تا در عرصه مربیگری هم خوب و تاثیرگذار عمل کنم. خیلی دوست دارم تجربیاتم را در اختیار دیگران قرار بدهم و ورزشکاران خوبی پرورش بدهم. از آن جایی که آدم های دلسوزی در زندگی ام بودند و کمکم کردند، من هم قول می دهم همین کار را برای دیگران انجام دهم.