احسان حدادی: با این روند دوومیدانی رو به نابودی می‌رود

احسان حدادی درباره اعلام نشدن مصدومیتش قبل از بازی‌های  المپیک 2016 ریو، گفت‌: من تجربه  آسیب‌دیدگی‌ قبل از  المپیک را در سال 2008 و قبل از  المپیک پکن داشتم؛ زمانی که خیلی آماده بودم و می‌توانستم مدال  المپیک بگیرم، اما این اتفاق رخ نداد. سال گذشته تقریبا حدود یک سال و دو ماه پیش تمریناتم را شروع کردم  ولی از ناحیه زانو احساس درد می‌کردم. در واقع این آسیب‌دیدگی‌ از لندن وجود داشت اما به دلیل این که ریسک بالایی بود این جراحی را انجام ندادم. تمرینات ما در کشور آفریقا خیلی خوب بود و طوری برنامه‌ریزی کرده بودم که در تابستان حدود 66 متر پرتاب کنم  ولی بعد از آفریقا کف پایم شدیدا درد گرفت و متوجه شدم که کف پایم استخوان اضافه آورده است. همین راه رفتن را برای من سخت کرد و حتی زمانی که در کیش می دویدم درد داشتم. دلیلی وجود نداشت که این موضوع را رسانه‌ای کنم ، چرا که احتمال دادم زمانی که به آلمان می روم آن را درمان کنم. در رقابت‌ها آغاز فصل رکورد من 63 متر بود در حالی که برنامه‌ریزی ام برای آن زمان پرتاب 66 متری بود. از آن زمان متوجه شدم که نمی‌توانم در المپیک نتیجه‌ بگیرم. زمانی که در آلمان بودم دائما آمپول به کف پایم تزریق می‌کردم و تقریبا هفته‌ ای 60 بار آمپول می زدم هر چند که عده ای می گفتند که این امکان پذیر نیست. من هر کاری کردم که به آمادگی برسم سختی کشیدم، گریه کردم و درد کشیدم  ولی اگر یک اتفاق نخواهد رخ دهد نمی‌توان کاری کرد.

حدادی در پاسخ به این سوال که تغییر ماساژورش تاثیری در نتیجه‌  المپیک و آسیب‌دیدگی‌ او داشته است یا خیر؟ توضیح داد: سه ماه بعد از تمرینات متوجه شدیم که اخلاق زاخاروف و کیم به یکدیگر نمی خورد و آنها نمی‌توانند با هم کار کنند. به همین دلیل تصمیم گرفتیم که ماساژورمان را عوض کنیم و همین موضوع ضربه زیادی به ما زد.

او درباره انتخاب هادی سپهر زاد به عنوان مربی خود، اظهار کرد: سپهرزاد، قهرمان دهگانه آسیا است. رشته‌ای است که به نظر من سخت‌ترین رشته ورزشی می‌باشد. من همیشه دوست داشتم که با او کار کنم.  سال پیش هم آقای کیهانی پیشنهاد دادند که او در کنار ما در تمرینات حضور داشته باشند ولی اعلام کردند که هزینه‌ها بالا است. متاسفانه مدیران گاهی اشتباه هایی می‌کنند که بعدا نتیجه‌ خیلی بعدی دارد. مگر ما  چند مربی با کیفیت داریم که می‌توانیم از آنها استفاده کنیم. در تمام دوران تمرینی من در ایران او با هزینه خودش در کنار کیم حضور داشت و حتی سال گذشته کیم به خاطر مریضی‌اش به روسیه رفت سپهرزاد در کنارم بود و یک اردوی پانزده روزه خوب داشتیم. من بعد از آن به تهران آمدم و توانستم دیسک را 65 متر پرتاب کنم. من بارها گفته بودم که اگر در ایران قرار باشد با یک نفر کار کنم آن فرد هادی سپهرزاد است. در حال‌ حاضر هم سه ماه آزمایشی با یکدیگر کار می‌کنیم و اگر از هم راضی بودیم همکاری خود را ادامه می‌دهیم.

احسان حدادی همیشه از این موضوع که گفته می‌شود او پر هزینه ترین ورزشکار ایران است ناراحت می‌شود. او در این باره گفت: دولت فعلی و همچنین دولت قبل از من حمایت کرد. مهم‌ترین نکته‌ای که برای انتخاب سرمربی مهم است این که باید اور ا قبول داشته باشیم. این که من سپهرزاد را انتخاب کردم اول به خاطر مسائل مالی بود. من همیشه می گویم و می خندم  ولی همواره از درون داغون شده ام چرا که همه می‌گویند که حدادی پر هزینه ترین ورزشکار ایران است. اما هیچ کس نمی‌گوید که او چه مدال مهمی را گرفته است. خدا را شکر که همه کمک کردند که مدال بگیرم  ولی من هیچ گاه با هیچ مدالی قانع نشدم. در ایران هر ورزشکاری مدال می‌گیرد رهایش می‌کنند. من هم سه سال بعد از  المپیک لندن رها شدم و با ماساژور کار می‌کردم. هشت ماه قبل از  المپیک ریو به من اعلام کردند که چه چیزی می خواهی. در هشت ماه حتی بهترین و قوی ترین ورزشکار دنیا هم نمی‌تواند کاری کند.

پرتابگر دیسک درباره زمان قراردادش با هادی سپهرزاد گفت‌: همان طور که گفتم ما سه ماه با هم کار می‌کنیم تا ببینم او می‌تواند با اخلاق شخص من بسازد یا خیر؟! پیدا کردن مربی واقعا سخت است. متاسفانه فدراسیون ما به خاطر روابط کم بین‌المللی اش برای ورزشکار سطح پایین هم نمی‌تواند مربی بیاورد، چه برسد به کسی که مدال  المپیک هم دارد. دوومیدانی سمبل  المپیک است.  افراد برای این که 9 ثانیه مسابقه بولت را ببینند هشت هزار پوند هزینه می‌کنند. در جهان دوومیدانی همه چیز متفاوت‌تر از ایران است. باید لابی قوی داشته باشید. من فکر می‌کنم که انتخاب سپهرزاد تصمیم درستی بود و می دانم که او می‌تواند به من کمک کند.

حدادی در پاسخ به این سوال که هزینه عمل جراحی‌اش بعد از  المپیک ریو را به صورت شخصی پرداخت کرده است یا فدراسیون آن را تقبل کرده است، اظهار کرد: من سه عمل جراحی انجام داده‌ام، در واقع به روی چال رفتم و خوابیدم و به دکتر گفتم که هر چیزی که مشکل دارد را درست کن. داروهای بی هوشی روی ذهن تاثیر زیادی دارد. بعد از سه عمل جراحی گذشته که داشتم یعنی لوزه، کتف و مهره کمر، من کمی فراموشی گرفته‌ام و به همین دلیل تلاش کردم که یک بار بیهوش شوم. هزینه عمل بعد از  المپیکم خیلی زیاد شد و به غیر از هتل و پرواز حدود 100 میلیون تومان شد. در مدتی که در ایران بودم روزهای سختی را سپری کردم. دوران نقاهت برای افراد سنگین وزن و همواره کسی که تمرین می‌کند سخت است. من دو ماه روی ویلچر بودم و اصلا دوست نداشتم که خانواده‌ ام من را این گونه ببینند. البته هزینه کیش را فکر می‌کنم فدراسیون پرداخت کرد و به نوعی باید بگویم که همه چیز خیلی خوب است. فدراسیون پیگیر شرایط من بود و ماشین می فرستاد تا من به جاهایی که می‌خواهم بروم. البته بودجه فدراسیون کم است و توانشان همین است.

او در پاسخ به این سوال که چقدر امیدوار است که باز هم به روزهای خوب خود باز گردد، گفت‌: اگر قرار بود مسابقه ندهم و هدف نداشتم 20 روز بعد از  المپیک عمل نمی کردم و این درد و سختی را به جان نمی خریدم. هدف بلند مدت دارم. هدفم بازی‌های آسیایی است. من سه مدال طلای این بازی‌ها را در کارنامه خود دارم و می‌خواهم با کسب چهارمین مدال اولین ورزشکار آسیایی شوم که این چهار مدال را به دست آورده است. کار سختی است ، چرا که 16 سال باید در اوج باشی. رقابت‌های قهرمانی جهان سال 2019 و  المپیک 2020 توکیو هدف‌های بلند مدت من است. مسابقات بازی‌های کشورهای اسلامی، قهرمانی آسیا و قهرمانی جهان لندن رقابت‌هایی است که می خواهم از آنها برای رسیدن به پیشرفتم استفاده کنم.

حدادی در ادامه درباره قطع شدن حقوق ورزشکاران دوومیدانی با نظر فدراسیون، گفت‌: خدا را شکر نسبت به خیلی از کشورهای اروپایی دیگر ما از لحاظ مالی مشکلات کمتری داریم و حتی آدم‌های انسان دوستی هستیم که به هم کمک می کنیم. در ایران هیچ کس به خاطر غذا نمی میرد. زمانی که قرار می‌شود به یک ورزشکار حقوقی ندهید باید از لحاظ سخت افزاری و دیگر مسائل همه چیز این جا برایش مهیا کنید تا او از جیب خود خرج نکند. وقتی که امکانات را در اختیارش قرار می دهید او با چه انگیزه ای می‌تواند تمرین کند. چه کسی با این وضعیت فرزند خود را به دوومیدانی می فرستد؟ به دوومیدانی می‌آید که در آن چیزی نیست؟ باید منتظر باشد تا قهرمانی آسیا را به دست بیاورد تا شاید 50 میلیون به او پول بدهند. همان طور که می دانید دوومیدانی رشته‌ای سخت و نتیجه‌ در آن در طولانی مدت به دست می‌آید. این که حقوق ورزشکار را قطع کنند اصلا درست نیست. با این حال من راضی هستم که حقوقم قطع شود و به چهار نوجوان داده شود تا بتوانند کار کنند. این که تصمیم بر آن شد که حقوق ورزشکاران قطع شود یک اشتباه بود. البته من به فدراسیون هم حق می‌دهم چرا که دوستان در ایران بودند و فقط با ورزشکاران ایرانی سر و کار داشتند. مالاخوفسکی لهستانی ماهی 75 هزار دلار درآمد دارد و پنج هزار یورو هم از فدراسیون کشورش می‌گیرد. او با این شرایط انگیزه لازم را هم پیدا می‌کند و دغدغه‌ ای برای کار ندارد. 50 میلیون تومان حتی هزینه پروتیئن ورزشکار هم نیست. به نظر من کار کارشناسی نشده است. با این روند دوومیدانی رو به نابودی می‌رود. ما باید از داشته هایمان استفاده کنیم و بعدا چند هزار استعداد را پرورش بدهیم.