برخی از بازیکنان از کشورهای کوچک یا جایی که فوتبال شناخته شده نیست فرصت بازی در لیگ برتر انگلیس را پیدا می کنند که آن روی جنبه های مختلف تاثیرگذار است.
جماران ورزشی، فرشته مقدم: دوران حضور گانر نیلسن در لیگ برتر انگلیس کوتاه بود. در واقع خیلی کوتاه: تنها ۱۷ دقیقه. دروازه‌بان ذخیره در سال ۲۰۱۰ در آخرین لحظه نامش برای دیدار منچسترسیتی و آرسنال قرار گرفت چون آسیب دیدگی شی گیون از کتف تشدید شده بود که یک هفته قبل به خاطر شیرجه بی فایده هنگام گل پیروزی پل اسکولز در داربی منچستر به وجود آمده بود.
با این حال آن ورود به زمین در خانه خیلی اهمیت داشت. آن ۱۷ دقیقه اولین و تنها حضور یک بازیکن اهل جزایر فارو در لیگ برتر انگلیس بود. این اتفاق آنقدر بزرگ بود که رادیو محلی صبر نکرد تا بازی به پایان برسد و با برادر گانر تماس گرفت تا واکنشش را بداند. خوشبختانه نیلسن دروازه‌اش را بسته نگه داشت و موجب نشد برادرش هنگام پخش زنده مجبور شود صحبت منفی درباره اشتباه شرم آور احتمالی داشته باشد.
نیلسن در مصاحبه اخیرش با اتلتیک گفت: "به اندازه ای استرس داشتم که نتوانستم کلمه ای حرف بزنم. تنها گوشی را به خواهر زنم دادم."
نیلسن جزیی از باشگاه کوچکی از بازیکنان است که اخیرا عبدالقادر خوسانوف، مدافع ازبکستانی (با منچسترسیتی قرارداد امضا کرد) به آن اضافه شد. آن ها دو نفر از ۱۸ مردی هستند که تنها نماینده از کشورشان به حساب می آیند که در لیگ برتر بازی کردند.
همانطور که می توانید تصور کنید بازی کردن نیلسن خبر بزرگی در جزایر فارو به حساب می آمد. پوشش تلویزیونی و رادیویی انجام شد اما از آن ۱۵ دقیقه معروف در تمام شهر صحبت می شد. نیلسن گفت: "با نگهبان یک کلوپ شبانه صحبت کردم که می شناختمش. او به من گفت تنها چیزی که مردم در عصر شنبه صحبت می کردند درباره حضورم در لیگ برتر بود."
او افزود: "آن اتفاق خیلی بزرگی بود. به یاد می آورم مردم برای من عکس و نوشته می فرستادند و به من زنگ می زدند. هنوز هم زمانی که مردم من را می بینند به من می گویند که در آن لحظه کجا بودند."
خوسانوف پس از علی الحمادی دومین بازیکنی بود که در این فصل به این باشگاه پیوست. الحمادی در نخستین بازی فصل بین ایپسویچ و لیورپول به میدان رفت تا اولین بازیکن عراقی لقب بگیرد که در لیگ برتر بازی می کند.
برای این که لیست کامل شود به دیگر بازیکنان اشاره می شود: ویکتور وانیاما (کنیا)، هنریک میخیتاریان (ارمنستان)، اونل ارناندس (کوبا)، جونیور فیرپو (دومینیکن)، ناتانیل مندس لاینگ (گواتمالا)، دنی هیگنبوتام (جبل الطارق)، رایان دانک (سورینام)، علی الحبسی (عمان)، جوردی امت (اندونزی)، حمزه چودهوری (بنگلادش)، دیلان کر (مالت)، امبوانا ساماتا (تانزانیا)، فردریک نیمانی (آفریقای مرکزی)، نیل اتریج (فیلیپین) و زش رحمان (پاکستان).
ملیت های این لیست در فوتبال قدرتمند نیستند. برخی از بازیکنان برتری محسوسی داشتند، آن ها در جایی متولد شدند یا بزرگ شدند که فوتبال مهم تر یا شناخته تر شده بود اما به خاطر نسبت فامیلی تصمیم گرفتند برای کشوری دیگری بازی کنند. امت، چودهوری، رحمان، اتریج، ارناندس، فیرپو، مندس لاینگ، هیگینبوتام و دانک در این دسته قرار می گیرند.
با این حال بعضی دیگر در محیط هایی رشد کردند که مدلی وجود نداشت که به آن ها نشان دهد چگونه در لیگ های برتر اروپا پا به توپ شوند. آن ها پیشگام بودند.
نیلسن گفت: "شما نیاز دارید تا کسی را ببینید که قبلا این کار را انجام داده است. ما ارتباط نزدیکی با دانمارک داریم. به همین خاطر شما به دنبال بازیکنانی از آن جا هستید اما (نبود نمونه ای از اهل جزایر فارو) کار را برای شما آسان نمی کند. پیش از آن بازیکن فارویی در لیگ برتر حضور نداشت و با وجود اینکه برخی از بازیکنان جوان با بعضی از باشگاه های لیگ برتر پیش قرارداد داشتند اما کسی به آن ها از آن نظر نگاه نمی کرد."
وانیاما هموطنی نداشت تا به او مسیر لیگ برتر را نشان دهد اما این شانس را داشت که از الگوی های دیگر پیروی کند و سریع تر این مسیر را پیش بگیرد. مک‌دونالد ماریگا، برادرش یکی از آن ها بود و زمانی که وانیاما ۱۶ سال داشت به پارما در سری آ پیوست. قبل از آن وانیاما، برادرش را در هلسینبورگ در سوئد دنبال می کرد. او برای مدت کوتاهی به خانه برگشت که در آن زمان برادرش به ایتالیا رفته بود. سپس فوتبال خود را در اروپا با تیم بیرشات بلژیک شروع کرد. نوآ، پدرش برای تیم لپاردز نایروبی بازی کرد و همچنین هدایت این تیم را بر عهده گرفت.
وانیاما به این رسانه گفت: "من در خانواده فوتبالی رشد کردم. عادت به تماشای بازی های لیگ برتر داشتم و با دیدن چنین بازی هایی بزرگ شدم. زمانی که یازده سال داشتم هنوز رویای حضور در چنین لیگی را داشتم. عاشق روی کین و پل اسکولز بودم."
او افزود: "پدرم مربی بود، برادرم فوتبال بازی می کرد؛ خیلی عمیق بود. آن در خون ما بود. من می خواستم در یک صحنه بزرگ بازی کنم. لیگ برتر را دشوارترین لیگ می دانستم. می دانستم ورود به آن سخت خواهد بود اما آن به من انگیزه می داد."
شرایط اتریج کاملا متفاوت بود. او در انگلیس متولد و بزرگ شد. این دروازه‌بان توانست از طریق مادرش برای فیلیپین بازی کند. او زمانی که در حال رشد بود مرتب به فیلیپین سفر می کرد اما به دلایل زیادی برای مدت زیادی به آنجا برنگشت. سپس در ۱۸ سالگی هم تیمی های سابق فیلیپینی اش در تیم جوانان چلسی به نام جیمز و فیا یونگوسبند به او پیشنهاد حضور در تیم ملی را دادند. او نخستین بازی اش را در سال ۲۰۰۸ انجام داد و در ۸۰ بازی ملی به میدان رفت. همچنین در سال ۲۰۲۲ به عنوان کاپیتان فیلیپین انتخاب شد.
اتریج که اکنون در تایلند بازی می کند گفت: "من تنها با کشور و مردم ارتباط گرفتم. فیلیپین کشور غرورآمیزی است. فرهنگ و خون در شما جریان دارد. من تنها ۱۸ سال داشتم اما دیدم این شانس را دارم تا کشورم را تغییر دهم و در جایی بازی کنم که فوتبال محبوبیت ندارد. بسکتبال ورزش اول کشور است. در واقع آن زمان فوتبال خیلی ورزش شناخته شده ای نبود."
او شوخی نمی کند. زمانی که اتریج به تیم ملی فیلیپین دعوت شد رنکینگ این کشور ۱۹۵ بود. آن ها هیچ رکورد بین المللی نداشتند. بهترین رتبه شان در این سال ها ۱۱۱ بوده است که به نظر خوب نمی رسد اما آن ها در سال ۲۰۱۹ برای نخستین بار توانستند به جام ملت های آسیا صعود کنند و به دور دوم انتخابی جام جهانی ۲۰۱۴ راه یابند.
اتریج بخش زیادی از این موفقیت را تجربه کرد قبل از اینکه برای نخستین بار در لیگ برتر پا به توپ شود. در نهایت در سال ۲۰۱۷ زمانی که توانست با کاردیف صعود کند این کار را انجام داد. او گفت: "موفقیت بزرگی بود با وجود اینکه مانند بازی کردن یک بسکتبالیست فیلیپینی در NBA بزرگ نبود و با اختلاف زیاد مانی پاکیائو ورزشکار شماره یک کشور به حساب می آید. من بیشتر اولین بازیکن جنوب شرق آسیا به حساب می آیم که در لیگ برتر بازی کرد تا در فیلیپین."
بازیکن فیلیپینی در ادامه افزود: "من در خیلی از اولین ها بودم. در سال ۲۰۱۰ برای نخستین بار به نیمه نهایی جام آسیای جنوب شرقی رسیدیم و در آن زمان بود که فوتبال در فیلیپین به اوج خود رسید. حتی اکنون پس از ۱۵ سال هنوز این ورزش در آنجا نوپا است. با این حال من افتخار می کنم جزیی از آن بودم و فوتبال را در نقشه کشور گذاشتم."
هویت ملی کمی می تواند پیچیده باشد. بازیکنان با "اهل" از کشور مشخص خود تعریف می شوند چه آنجا متولد شده باشند و معرف کشور دیگری نباشند و چه به طور کامل در سطح بین المللی معرف آن کشور باشند.
در این لیست چند مورد عجیب وجود دارد. در لیگ برتر چندین بازیکن دیده می شوند که در سورینام متولد شدند اما ملیت هلندی دارند (رگی بلینکر، ادگار داویدز و جیمی فلوید هاسلبنک) اما دانک تنها بازیکنی است که ملیت سورینامی دارد اما در هلند متولد شده است.
برخی از بازیکنان این فهرست هنگامی که در لیگ برتر بازی کردند هنوز برای تیم های ملی کشورشان به میدان نرفته بودند. هیگینبوتام زمانی برای جبل الطارق چند بازی انجام داد که از روزهای درخشانش در ساوتهمپتون، ساندرلند و استوک سیتی مدت ها گذشته بود. مندس لاینگ وقتی با پیراهن گواتمالا به میدان رفت که در لیگ یک حضور داشت و برای دربی کانتی بازی می کرد. چند سال قبل دوران اوجش را در کاردیف لیگ برتری سپری کرده بود.
سپس به بازیکنانی می رسیم که وضعیت نامشخصی دارند مانند محمود داهود، هافبک سابق برایتون که در برخی لیست ها تنها بازیکن سوری در لیگ برتر به حساب می آید. او در سوریه متولد شد اما در آلمان بزرگ شد و زمانی که در انگلیس پا به توپ بود در دو بازی دوستانه برای ژرمن ها به میدان رفت. با این حال در سال ۲۰۲۴ ملیت خود را به محل تولدش تغییر داد و به تیم ملی سوریه دعوت شد. این کار را کرد که در آنجا بازنشسته شود. او هنوز می تواند در آینده معرف آن ها باشد اما اکنون ما او را به حساب نمی آوریم.
سپس به یک بازیکن اهل گینه استوایی می رسیم. امیلیو انسوئه در اسپانیا به دنیا آمد و در این کشور بزرگ شد. او چهار بازی در لیگ برتر با پیراهن میدلزبورو انجام داد و در سال های ۲۰۱۳ تا ۲۰۲۴ برای گینه بیسائو ۴۵ بار به میدان رفت. همچنین در جام ملت های آفریقا ۲۰۲۳ برنده کفش طلا شد. با این حال او را به حساب نمی آوریم چون فیفا در سال ۲۰۲۴ اعلام کرد او در تمام این مدت واجد شرایط نبوده است.
در سال ۲۰۱۳ فدراسیون فوتبال گینه استوایی از اسپانیا خواست تا ملیت انسوئه را تغییر بدهد (او چند بازی برای تیم های مختلف پایه اسپانیا انجام داده بود) اما در این پروسه یک سری بی نظمی وجود داشت. آن ها دو بازی انتخابی جام جهانی ۲۰۱۴ را به خاطر عدم صلاحیت انسوئه از دست دادند، با این حال همچنان او را به تیم ملی فراخواندند و در دهه بعد هم به این کار خود ادامه دادند. در واقع فیفا زمانی متوجه این موضوع شد که انسوئه در جام ملت های آفریقا درخشید. سپس اعلام کرد که بازی های ملی اش با گینه استوایی به حساب نمی آید و فاقد ارزش است.
بنابراین او حساب شود؟ به شکلی رفتار کنیم که انگار انسوئه بازی برای تیم ملی گینه استوایی انجام نداده است؟ اگر این چنین باشد پدرو اوبیانگ تنها بازیکن گینه استوایی است و نوزدهمین بازیکن این فهرست به شمار می آید. اکنون اما واقعیت را می پذیریم و به دو بازیکن اهل گینه استوایی در لیگ برتر اعتبار می دهیم.
البته لیگ برتر برای همه قله نیست. الزاما نیازی نیست هر بازیکنی روی تخت های بارکلی بخوابد و تنها آرزویش از کودکی بازی کردن در انگلیس باشد.
مثلا برای وانیاما این چنین نبود. او گفت: "بازی کردن برای سلتیک موفقیت بزرگی بود چون من از کودکی طرفدار این تیم بودم. به خصوص در داربی های گلاسکو."
برای خیلی از این بازیکنان بازی کردن در لیگ برتر مایه غرور شخصی بود اما امید است که آن ها بتوانند الهام بخش و الگو باشند در حالی که در جوانی از چنین امتیازی برخوردار نبودند.
اتریج گفت: "مبالغه نمی کنم اما اگر به خاطر من و موفقیت هایم نبود خیلی از بازیکنان نمی توانستند دوران حرفه ای داشته باشند. خیلی از مردم حتی نمی دانستند که فیلیپین تیم دارد اگر امثال من نبودند و موفقیتی را که بعدا به دست آوردم، در لیگ برتر بازی کردم و توانستم واقعا باعث پیشرفت تیم ملی کشورم شوم. تعداد زیادی از مردم در سراسر دنیا تصمیم گرفتند برای فیلیپین بازی کنند چون اکنون می دانند تیم ملی فیلیپین چیست."
وانیاما در پایان اظهار کرد: "افتخار می کنم اگر من موجب شدم بازیکنان جوان به خودشان باور داشته باشند که می توانند روزی در لیگ برتر بازی کنند. اکنون هر کسی می تواند آنجا باشد و آن ها می دانند درها به رویشان باز است. آن ها باور دارند می توانند این کار را انجام دهند."
