دوباره کلیشه، دوباره ترس از انتقاد؛ چرا صحبت از تیم ملی بماند برای بعد؟

ورزشی جماران؛ تیم ملی فوتبال ایران در شرایطی 3 هفته نخست از انتخابی جام جهانی 2026 در آسیا را با 2 پیروزی و 1 تساوی پشت سر گذاشته که کمتر اهل فنی را می توان پیدا کرد که بازی این تیم را امیدوار کننده بداند. تیم ملی در 3 بازی خود تا کنون، 2 برد با نتایج مشابه 1 بر 0 مقابل قرقیزستان و امارات داشته و مقابل ازبکستان نیز به تساوی رسید که البته بازی متزلزل بازیکنان چندان چنگی به دل نمی زد.

این در شرایطی است که تیم ملی بعد از حذف در جام ملت های آسیا، مورد انتقاد بسیاری قرار گرفت اما فدراسیون فوتبال ترجیح داد با همان کادرفنی تا جام جهانی ادامه دهد. در این شرایط اما نکته نا امید کننده، سکوت بسیاری از اهالی فوتبال یا بهانه های مختلف آن ها برای بیان نکردن حقایق و انتقاد نکردن از تیم ملی است. در شرایطی که اکثریت بازیکنان فعلی تیم ملی فوتبال ایران هر کدام در اوج پختگی و تجربه هستند و مدام هم دوست دارند لقب نسل طلایی را به خودشان سنجاق کنند، بازی آن ها در میدان فرسنگ ها با این ادعاها فاصله دارد. در سوی دیگر هم کم تر کسی را می توان پیدا کرد حاضر به یک تحلیل فنی درست و دقیق، و انتقاد به جا از این وضع باشد.

در شرایطی که تعدادی از کارشناسان همچنان به درستی ضعف های تیم ملی را می گویند، خیلی ها با جمله کلیشه ای «الان وقت انتقاد نیست»، یا «انتقادها بماند برای بعد از صعود به جام جهانی»، همچنان سعی می کنند عامدانه یا غیرعامدانه ضعف ها را نبینند و بیان نکنند. هر چند این کلیشه دیگر نخ نما شده اما همچنان خیلی ها پشت آن قایم می شوند و ترجیح می دهند از تیم ملی انتقاد نکنند اما بر هیچ اهل فن و اهل فوتبالی پوشیده نیست که تیم ملی فوتبال ایران، بدون هیچ هماهنگی تیمی و ضرب آهنگ اصولی، بدون تاکتیک مناسب و پلن های A و B، به میدان می رود. نتیجه این فقدان برنامه و ضعف کادر فنی نیز، عملکرد تیم ملی در جام ملت های آسیا و در ادامه روند سینوسی در مقدماتی جام جهانی است. هر چند بعید است همچنان گوش کسی به این انتقادها بدهکار باشد اما بهتر است اهالی فوتبال دست کم با بیان حقایق، نشان دهند واقعا اوضاع تیم ملی مطلوب نیست و با بهانه های واهی، خودشان را گول نزنند.