یکی جرات کند به بیرانوند بگوید!

جی پلاس، مصطفی معدنی ثانی؛ پرسپولیس این روزها شرایط خوبی را تجربه نمی کند. در این تجربه ناخوشایند که باعث فاصله گرفتن تیم از صدر جدول و ناامید شدن هواداران شده است، عوامل مختلفی نقش داشته اند؛ از مصدومیت طولانی مدت بازیکنانی مانند امیری و سلمانی، تا جدایی عمری و خرید بازیکنان کم کیفیتی مانند نبیل، جدایی یحیی و عدم انتخاب یک نام بزرگ برای نیمکت و... اما در بین تمام عوامل شاید یک دلیل دیگر هم باشد دلیلی که کمتر کسی جرات اشاره به آن را دارد: علیرضا بیرانوند!

آقای بیرانوند این روزها خوب نیستی. دنیای فوتبال با کسی تعارف ندارد. آمار و ارقام هم با اسم ها کاری ندارد. بهترین بازیکن باشی و بیشترین اسم و رسم را داشته باشی وقتی آمار می گوید خوب نیستی یعنی خوب نیستی. شما در این مقطع زمانی خوب نیستی. دلیلش چیست را خودت احتمالا بهتر بدانی.

کسی تردید ندارد که بیرانوند در روزهای خوبش، با اختلاف سنگربان شماره یک ایران است. همان دروازه بانی است که مدافعان بابت پشت سرشان دست و دلشان اصلا نمی لرزد. اما بیرو امروز نشانی از روزهای خوبش ندارد. نه در پرسپولیس نه در تیم ملی. بی تعارف در جام ملت های آسیا نیز بیرانوند خوب نبود. فقط یک کلین شیت مقابل هنگ کنگ و دریافت 7 گل از 5 بازی (مقابل تیم هایی نظیر سوریه، فلسطین و امارات) به هیچ وجه آمار خوبی نیست. در لیگ 3 دروازه بان از تیم های تراکتور، استقلال و گل گهر یعنی پورحمیدی، حسینی و اخباری کلین شیت های بیشتری از بیرانوند دارند. همه این آمارها موید یک مطلب است: بیرو افت کرده است!

البته قرار نیست نکات مثبت را نبینیم. می دانیم که او با مهار یک پنالتی مقابل سوریه زمینه ساز صعود به یک چهارم شد و در دیدار مقابل امارات هم با پنالتی که مهار کرد ایران را نگه داشت. اما نقاط ضعف فراوانی هم داشت. پنالتی مقابل سوریه را خودش با بی احتیاطی محض تقدیم این تیم کرده بود. در دیدار مقابل ژاپن ضربه زمینی و بدون شدت مهاجم سامورایی را نتوانست مهار کند. غیر از پنالتی امارات عملا سیو خاصی نداشت. در صحنه گل دوم قطر توسط اکرم عفیف تکنیک اشتباهی در شیرجه داشت، روی گل سوم هم هرچند مقصر نبود اما حداقل دستش را تا آخر باز نکرد. در ضیافت پنالتی ها هم کسب 1 پنالتی از 5 ضربه بد نیست اما آمار چندان شاخصی هم نیست. کما این که دروازه بان کم نام و نشان تری مانند برشیم قطری 3 پنالتی مقابل ازبکستان گرفت.

علیرضا بیرانوند در دیدار مقابل آلومینیوم هم با اشتباه فاحش که بیشتر از اعتماد به نفس کاذبش بود، گل 50 متری خورد و زمینه ساز باخت تیم شد. او پیش از این هم نشان داده بود که به شیرین کاری بیرون محوطه جریمه علاقه خاصی دارد و چند بار دیگر نیز با اشتباهاتی از این دست تیم را تا آستانه سکته برده بود اما با خوش اقبالی از مجازات گریخته بود، این بار اما بازیکن آلومینیوم تنبیهش کرد تا شاید درس عبرتی برایش باشد.

بیرانوند در آخرین مصاحبه اش به جای تمرکز بر روی مسائل فنی از عبارت "دشمن شاد کن" استفاده کرده بود. دوستانه به بیرانوند می گوییم که هر کس در فوتبال ایران دشمن زیاد داشته باشد، او ندارد اگر هم داشته باشد خیلی معدود است.

بیرانوند می تواند با تمرین بیشتر، تمرکز بالاتر و نکته مهم دیگری که خودش اذعان کرد یعنی کمتر صحبت کردن و مصاحبه انجام دادن، بار دیگر به روزهای اوج برگردد تا در جام جهانی بعدی هم نگهبان دروازه 80 میلیون ایرانی باشد و اولین دروازه بان تاریخ ایران لقب بگیرد که در سه جام جهانی بازی کرده است. در غیر این صورت خوابیدن در باد افتخارات قبلی و ادامه این روند ضعیف، باعث بروز اشتباه های بیشتر و بیشتر و از دست رفتن جایگاهش می شود.

آقای بیرانوند ایرانی ها (و نه فقط پرسپولیسی ها) تو را که یک ورزشکار خودساخته و پرتلاش بودی را دوست دارند و هنوز برای احیای حس غرور ملی، مهار پنالتی رونالدو را در ذهن خود مرور می کنند. ضعف تو ضعف دروازه تیم ملی است، سست شدن پایت سست شدن ستون دروازه ایران است. پس از ضعف تو کسی خوشحال نمی شود. تئوری توهم توطئه را هم فراموش کن که اگر نکنی هر منتقدی را به دایره دشمنان خیالی ات اضافه می کنی.