نه انتقام نه حماسه، فقط سامورایی ها را ببرید!

جی پلاس؛ یوزهای ایران مقابل سامورایی های چشم بادامی، ساعت 15 روز شنبه 14 بهمن 1402، در ورزشگاه اجوکیشن سیتی قطر تکلیف سومین تیم صعود کننده به مرحله نیمه نهایی مشخص می شود.

دیدار شنبه یادآور خاطره ای تلخ و زجر آور از پنج سال پیش است؛ جایی که درست پنج سال و شش روز پیش یک قدمی فینال درست مقابل همین حریف با یک سهل انگاری که فقط از ما ایرانی ها بر می آید و بس، بازی مساوی و متعادل با ژاپن را یک بار وا دادیم و سه بار گل خوردیم. رویاهای مان را در امارات جا گذاشتیم و چمدان هایی که سوغاتی داشت اما جام نداشت را بستیم و برگشتیم.

ژاپن همان موریاسوی 5 سال پیش را دارد، اما ما دیگر کی روش را نداریم. علاوه بر کی روش، طارمی را هم مانند آن بازی نداریم. جایی برای خشم نیست، نیازی هم به انتقام نداریم. صعود به نیمه نهایی هم حماسه سازی نیست و قبلا بارها تجربه اش کردیم. از بازی امروز سه چیز می خواهیم: اول برد، دوم برد و سوم برد!

ژاپن روی کاغذ آماده تر است اما چه اهمیتی دارد؟ ایران طارمی را به دلیل محرومیت و حسینی و محرمی را به دلیل مصدومیت ندارد، اما مگر نیمکت خالی است؟ چه کسی می گوید انصاری فرد و مغانلو نمی توانند تاریخ ساز شوند؟ آنها بازیکن لالیگایی و بوندسلیگایی دارند؟ مهاجم ما هم فرمانده ارتش روم است. دروازه بانی که پنالتی زدن به او سخت است. تیمی که موفقیت را نه فریاد که نفس می کشد.

ژاپن را تا حالا کم نبرده ایم. در روز تلخ آزادی که از بی کفایتی مدیران وقت هنگام خروج تماشاگران عیدمان عزا شد، 2-1 با درخشش هلیکوپتر شکست شان دادیم. اما آن بازی در مقدماتی جام جهانی بود. در جام ملت ها تاکنون ژاپنی ها را نبرده ایم. آخرین بار باخته ایم، قبلش مساوی کرده ایم پس حالا نوبت برد است.

اگر قهرمانی برای ما یک بغض 48 ساله است، ژاپنی ها فقط در همین هزاره جدید سه بار جام را با خود برده اند. البته که برنده این بازی لزوما دستش به جام نمی رسد و دو خوان دیگر باقی مانده، اما برای شیران آریایی این مرحله شاید از دو قدم دیگر سخت تر و مهم تر باشد.

این بار حرفه ای تریم، یعنی امیدواریم باشیم، دومین تیم باتجربه حاضر در جام و اولین تیم بین تیم های باقی مانده در قطر هستیم. دیگر تا سوت را نشنویم توپ را ول نمی کنیم، این بار می دانیم نه تا دقیقه نود، که تا لحظه بازدم داور چینی در سوت باید بدویم، عرق بریزیم و بجنگیم. نه می خواهیم و می توانیم به این حتی فکر کنیم که بعد بازی بگوییم فوتبال ما کجا و ژاپن کجا، برنامه ریزی و زیرساخت های آنها کجا و چمن های کچل ما کجا. هر چه هستیم و هر چقدر عقبیم فردا داخل زمین چمن 11 به 11 برابریم. یا می بریم یا می میریم.