درخواست رانت و امتیاز ویژه دبیر؛ دیگی که برای من نجوشد؟

جی پلاس؛ از همان روزی که اعلام شد قرار است به ملی پوشان فوتبال ایران به دلیل صعود به جام جهانی پاداش حواله واردات خودرو تعلق بگیرد، سیل انتقادات ریز و درشت روانه این ورزش و ورزشکارانش شد. کشتی گیران از جمله افرادی بودند که علیه این موضوع گارد گرفتند تا جایی که چندی پیش بعد از مصاحبه جنجالی کنعانی زادگان، امیرمحمد یزدانی علنا در صفحه خود وارد دعوای لفظی با بازیکنان فوتبال شد.

حالا در جدیدترین مورد بار دیگر بین ورزشکاران اختلاف پیش آمده که شجاع خلیل زاده در مصاحبه خود گفته بود بهتر است ورزشکاران دیگر رشته ها حد خود را بدانند و باقی ماجرا؛ اما نکته عجیب در این بین، اقدام علیرضا دبیر و صحبت او مبنی بر در خواست حواله خودرو برای 21 نفر از کشتی گیران عنوان دار جهان و المپیک است، اقدامی که مشخص نیست بر چه اساسی است.

مطمئنا ورزشکاران زحمت می کشند و افتخارآفرینی آن ها شایسته پاداش و تقدیر است، به خصوص ورزشکاران رشته های انفرادی که بارها در میادین جهانی و المپیک درخشیده اند اما در کشوری که ورزش آن کاملا دولتی است و هزینه اش از جیب مردم می رود، چه لزومی دارد به ورزشکاران رانت و امتیاز ویژه همچون حواله واردات خودروی خارجی تعلق بگیرد؟ اگر این موضوع برای فوتبالیست ها پسندیده نیست به این دلیل است که آن ها به اندازه کافی از پول بیت المال بهره مند می شوند و در جایی که فوتبال هیچ درآمد خاصی ندارد، لازم نیست این گونه رانت ها اعطا شود.

با وجود این اما مشخص شده اعتراضات کشتی گیران و نفراتی مانند علیرضا دبیر نیز نه از روی عدالت خواهی بلکه صرفا به دلیل منافع شخصی بوده؛ تا جایی که می توان گفت کشتی گیران نه از بی عدالتی صورت گرفته بلکه از اعطا نشدن حواله به خودشان ناراحت شده اند، مصداق بارز همان ضرب المثل معروف که می گوید دیگی که برای من نجوشد...

همه این ها در حالی است که همین چند روز پیش ملیکا محمدی، فوتبالیست تیم ملی زنان بر اثر سانحه با خودروی داخلی پرپر شد و فوتبال ایران را داغدار کرد؛ در شرایطی که کمر مردم روز به روز زیر بار اقتصادی خم تر می شود، و خرید همین خودروهای داخلی هم برای خیلی ها تبدیل به آرزویی محال شده، مشخص نیست چرا باید ورزشکاران بر سر حواله هایی بجنگند که مردم عادی حتی خوابش را هم نمی بینند. فرقی نمی کند این حواله ها به فوتبالیست ها داده شود یا کشتی گیرها، رانت و امتیاز ویژه در شرایطی که دست ورزش در جیب دولت و ملت است، معنایی جز بی عدالتی ندارد، حالا چه این امتیاز برای علیرضا بیرانوند و شجاع خلیل زاده باشد، چه برای حسن یزدانی و کامران قاسمپور.