درس مهم قبرس به فوتبال ترسوی ایران!

جی پلاس؛ ریکاردو ساپینتو، سرمربی تیم آپوئل نیکوزیای قبرس به دلیل رفتارهای ناشایست در زمین 4 ماه محروم شد. این خبری است که در روزهای گذشته به واسطه سابقه حضور این مربی پرتغالی در فوتبال ایران، در رسانه های داخلی هم بازتاب یافت. با خواندن این خبر ناخوداگاه یاد رفتارهای ساپینتو می افتیم که در فوتبال ایران چه تاخت و تازی کرد و هیچ گاه هم درست و حسابی برخورد مناسبی با او صورت نگرفت.

برخی در توجیه سهل انگار و مماشاتی که با مربیان خارجی چه در عرصه باشگاهی و چه ملی صورت می پذیرد، می گویند دلیل مصونیت مربیان خارجی این است که آنها از کشورهای صاحب فوتبال به ایران می آیند و فوتبال ضعیف ایران اجازه برخورد با آنها را به خود نمی دهد. این فرضیه از اساس مردود است. آیا فوتبال قبرس صاحب نام است؟ آیا قبرس با پرتغال اختلاف سطح فنی وحشتناکی ندارد؟ پس چرا قبرسی ها خیلی راحت مطابق قانون توانستند تخلفات مربی خشمگین پرتغالی را مجازات کنند و ما نتوانستیم. ایراد در جای دیگری است.

عده دیگری می گویند تیم های بزرگ و پرطرفدار مانند استقلال و پرسپولیس حساسیت ویژه ای دارند و نمی شود با آنها برخورد کرد چرا که حاشیه ساز می شود. این فرضیه هم مردود است. ساپینتو هدایت تیمی را در پرتغال بر عهده گرفته که مهم ترین باشگاه این کشور است و سابقه حضور در لیگ قهرمانان اروپا را دارد، اما قانون مداری و پرهیز از مصلحت اندیشی های بی مورد باعث شد قانون در مورد او اجرا شده و محرومیت سنگینی گریبانگیرش شود.

این که در فوتبال ایران چرا با خاطی برخورد مناسبی صورت نمی گیرد و یا وحدت رویه وجود ندارد به مسائل مختلفی بر می گردد. افرادی که در کمیته انضباطی تصمیم گیرند، نمی توانند دست از مصلحت اندیشی بردارند، چشم هایشان را ببندند و فقط به کتاب قانون نگاه کنند. نبود استقلال در تصمیم گیری یکی دیگر از دلایل است. ارکان تصمیم گیرنده برای فوتبال ایران بارها این قابلیت را نشان داده اند که می توانند برای دو تخلف یکسان دو حکم متفاوت بدهند. تا زمانی که این روند ناسالم اصلاح نشود و به جای بررسی نوع تخلف به این پرداخته شود که متخلف چه فردی و چه تیمی است، قبرس که هیچ از مالدیو و لائوس هم در این زمینه عقب تر خواهیم بود.

یکی دیگر از شرایطی که برخورد با بی انضباطی را راحت تر می کند، فرهنگ فوتبالی بالا و مدرن است. در فوتبال حرفه ای قانون شکنی، اعتراض، دعوا و محرومیت مذموم است اما در فرهنگ فوتبالی ما این حرکات نشان دهنده تعصب و عرق به شمار می رود. هواداران فوتبالی کیف می کنند که بازیکن یا مربی تیم شان درگیر شود دعوا کند فحش بدهد و اخراج شود! اما در فوتبال پیشرفته این موارد کاملا مردود است و حتی قراردادهای فوتبالی به گونه ای نوشته می شود که اگر بازیکن یا مربی با رفتار غیرحرفه ای خود با محرومیت روبرو شود و تیمش را متضرر کند از قراردادش درصدی کم شود.

ساپینتو یک فصل کامل در فوتبال ایران بود. هر کار می توانست کرد. از لگد زدن به برانکارد کادر پزشکی کنار زمین تا دعوا با داور و بازیکن و ... اما هیچ گاه برخورد قاطعی با او صورت نگرفت. باشگاه استقلال شاید خوشحال بود که کسی جرات محرومیت او را نداشت، اما این وضعیت در نهایت به ضرر خود آبی ها تمام شد چرا که مربی پرتغالی با مشاهده انفعال و سهل انگاری ارکان انضباطی گستاخ تر شود و به رفتارهایش ادامه داد تا این که در پایان فصل محروم شد و در هفته های حساس آبی ها بدون مربی بودند و قهرمانی لیگ را از دست دادند. در حالی که اگر همان هفته های ابتدایی محرومیتی قاطع برای او در نظر گرفته می شد، او در ادامه کار حساب دستش می آمد و استقلال را از حضور خودش محروم نمی کرد.