کشتی آزاد ایران روی پُل؛ چرا عملکرد یزدانی و رفقا تا این اندازه ضعیف بود؟

جی پلاس؛ شاید بدبینانه باشد اما برای تفسیر عملکرد تیم ملی کشتی آزاد ایران در مسابقات جهانی می توان همه چیز را در یک کلمه خلاصه کرد؛ ضعیف و غیر قابل توجیه.

تیم ملی کشتی آزاد ایران در حالی در رقابت های جهانی 2023 صربستان به نایب قهرمانی رسید که اگر امتیازات تیمی روس ها محاسبه می شد، شاگردان درستکار باید در اصل بر سکوی سوم می ایستادند. تیم ایران در این مسابقات با 1 طلا، 2 نقره و 3 برنز عملکردی ضعیف و دور از انتظار داشت تا جایی که انتقادات مختلفی علیه کادرفنی شکل گرفت و حالا با فروکش کردن تب هیجانات، بهتر و منطقی تر می توان به بررسی تیم ملی پرداخت و عملکرد آزادکاران را زیر ذره بین قرار داد.

تیمی که سایه خودش هم نبود!

ابتدا باید این نکته را گفت که با وجود همه انتقادات، پژمان درستکار از یک جهت شایسته تقدیر است و آن پای بندی کامل او به چرخه انتخابی تیم ملی است؛ درستکار برخلاف سایر مربیان، سفت و سخت بر چرخه انتخابی وفادار بود و هرچند این چرخه هم خالی از ایراد نیست، اما تا جایی که می شد عدالت در انتخاب نفرات رعایت شد.

با وجود این تیمی که عازم بلگراد شد، متشکل از بهترین های هر وزن بود که هر کشتی بلد و کشتی شناسی آن را شانس اصلی قهرمانی می دانست؛ تیمی که از ۱۰ ملی پوش، هشت عضو آن سابقه مدال جهانی داشتند و 6 نفر از آن ها در سال گذشته روی سکو رفته بودند، می بایست امسال یک قدم جلوتر می رفت اما نتایج بلگراد یک عقب گرد کامل برای کشتی آزاد بود؛ شاید بتوان باخت میلاد والی زاده در سبک وزن را به پای کم تجربگی اش گذاشت و شکست گلیج را جزو حوادث کشتی؛ اما در اوزانی از جمله 65 کیلوگرم (رحمان عموزاد)، 74 کیلوگرم (یونس امامی)، 79 کیلوگرم (محمد نخودی) و 86 کیلوگرم (حسن یزدانی) هیچ کدام در حد و اندازه های خود نبودند.

رحمان عموزاد که سال گذشته با حضور همین نفرات قهرمان شد، امسال حتی به برنز هم نرسید، یونس امامی نتوانست برنز سال گذشته اش را تکرار کند، محمد نخودی که دو بار با حضور جردن باروز نایب قهرمان شد، امسال شانس اصلی طلا بود اما نهایتا سوم شد و حسن یزدانی همچنان نتوانست معمای نه چندان سخت تیلور را حل کند. همه این موارد نشان از ضعف کادرفنی در مباحثی از جمله کوچینگ، طراحی استراتژی مبارزه و از آن مهم تر آنالیز رقبا داشت تا جایی که اکثر دوئل های حساس ایران مقابل رقبا به نفع حریف بود و ملی پوشان در مسابقات مهم حرفی برای گفتن نداشتند.

وقتی آمریکا آنالیز می کند و ما نگاه!

شاگردان پژمان درستکار در حالی در این مسابقات دوم شدند که نبردهای اصلی با رقبای روسی و آمریکایی کامل با برد حریف همراه بود؛ در واقع آزادکاران در 8 کشتی با نفرات روسی و آمریکایی کشتی گرفتند که به جز برد رحمان عموزاد مقابل نیک لی از آمریکا، در 7 دوئل دیگر ایرانی ها کاملا بازنده بودند. اوج این شکست ها هم کشتی حسن یزدانی و دیوید تیلور بود که بار دیگر ضعف کادرفنی در تعیین استراتژی، ضعف کشتی گیر در مقابله با رقیب اصلی و ضعف آنالیز مشخص شد. با نگاهی ساده به همین کشتی می توان متوجه شد که جادوگر آمریکایی با آنالیز درست مانع از امتیاز گیری یزدانی می شد و به خوبی کشتی او را بست؛ یزدانی که در بردن دست چپ زیر کتف حریف و در ادامه زیرگیری از پای چپ تبحر دارد، در این کشتی هر چه زد به در بسته خورد و تیلور با دفاع مناسب نگذاشت او به خواسته اش برسد؛ از طرفی کُنده کشی یزدانی که باعث پیشی گرفتن تیلور شد، به گونه ای بود که مرد پرافتخار کشتی ایران نتوانست دیگر خودش را از نظر ذهنی جمع و جور کند و در حالی که 3 دقیقه برای جبران باخت فرصت داشت، عملا قافیه را واگذار کرد.

لزوم تقویت کادرفنی و بازنگری در شیوه هدایت تیم

مطمئنا در فاصله کم تر از یکسال تا المپیک پاریس، تغییر کادرفنی اصلا به صلاح کشتی آزاد نیست؛ چرا که پژمان درستکار از مسابقات جهانی 2021 هدایت این تیم را بر عهده داشته و همیشه از برنامه ریزی برای المپیک سخن گفته و حالا باید بماند تا ثمره کارش را در المپیک 2024 ببیند؛ از طرفی برکناری کادرفنی می تواند منجر به تکرار فاجعه المپیک پکن شود که کشتی آزاد تنها با برنز مراد محمدی از مسابقات برگشت. با وجود این کادرفنی و دستیاران درستکار نیاز به تقویت جدی دارد؛ نفراتی همچون اباذر اسلامی و ایمان محمدیان که خود تجربه کافی حتی در مسابقات داخلی را هم ندارند، مطمئنا نمی توانند در بزنگاه های حساس نسخه ای شفابخش به دست کشتی گیران بدهند و تقویت کادرفنی در فاصله کوتاه تا المپیک پاریس می تواند گره از کار کشتی آزاد باز کند و شرایط را بهبود ببخشد.

از طرفی به نظر می رسد مشاوره های غلط به پژمان درستکار باعث شد تا او در بلگراد، تمرکزش بیشتر بر حاشیه باشد تا متن؛ و حالا بهتر است او با بازنگری در شیوه رهبری خود، وضعیت تیم را تغییر دهد و به دنبال نتایج بهتری در المپیک پاریس باشد. المپیکی که خیلی زود می رسد و اگر درد کشتی آزاد چاره نشود، بعید است نتایجی بهتر از پکن و لندن برای کشتی آزاد به دست بیاید.